บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1374

หยวนชิงหลิงเหนื่อยอย่างยิ่ง หลังจากดื่มน้ำแกงไปได้นิดหน่อยนางก็ผล็อยหลับไป หยู่เหวินเห้าเฝ้าอยู่ข้างกายแม่ลูก ย่าหยวนกับฉี่หลอที่อยู่ข้าง ๆ ช่วยกันพับเสื้อผ้าเด็กผืนเล็ก ๆ พวกเสื้อผ้าเล็ก ๆ เหล่านี้ ส่วนมากเป็นฮูหยินเหยาเย็บเองกับมือ เนื้อผ้าละเอียดอ่อนสบายตัว ส่วนใหญ่จะเป็นสีชมพูอ่อน สีเขียวอ่อน ทั้งยังมีเสื้อคลุมสีอ่อน ๆ เรียบ ๆ อีกหลายตัว ตอนนี้ที่หนูน้อยสวมอยู่เป็นเสื้อคลุมสีอ่อน ด้านนอกห่อด้วยผ้าห่อตัวแบบหนา น่ารักน่าชังเหลือเกินแล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่หยาก็เข้ามารายงานว่าไท่ซ่างหวงเสด็จมาถึงแล้ว

หยู่เหวินเห้าตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เสด็จปู่มาแล้ว? เขายังไม่ได้ให้ใครไปแจ้งข่าวดีนี้เลยแท้ ๆ เป็นไปได้หรือไม่ว่าท่านมีลางสังหรณ์ รับรู้ได้ว่าเจ้าหยวนจะคลอดวันนี้? นี่มันก็ดึกมากแล้ว ทำไมถึงยังเสด็จมาล่ะนี่?

เขาให้ย่าหยวนไปนอนก่อน จากนั้นจึงสั่งให้ฉี่หลอกับลู่หยาคอยดูแลหยวนชิงหลิง ให้แม่นมดูแลจวิ้นจู่น้อย แล้วรีบเดินเร็วจี๋ราวกับเหาะได้ออกไปต้อนรับเสด็จปู่

ไท่ซ่างหวงมาที่นี่พร้อมกันกับแม่นมสี่ ก่อนที่หยู่เหวินเห้าจะออกไป แม่นมสี่ก็มาหาเขาก่อนแล้ว เมื่อครู่ตอนที่อยู่ข้างนอก ทังหยางก็ได้บอกพวกเขาแล้วว่า พระชายารัชทายาทได้ให้กำเนิดจวิ้นจู่น้อย แม่นมสี่ขอร้องเขาว่าอยากเข้ามาดูเด็กน้อย ด้วยท่าทางที่ตื่นเต้นจนแทบอดใจไม่อยู่

ไท่ซ่างหวงก็อยากมาดูเด็กน้อยเช่นกัน พูดตรง ๆ คือเขามาเพราะอยากจะมาดูเด็กน้อย ดังนั้น ในตอนที่หยู่เหวินเห้าออกไปน้อมทักทายเขา เขาก็สั่งทันทีว่า "ให้ข้าได้ดูแม่หนูน้อยก่อน"

เด็กน้อยยังออกมาไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอากาศที่หนาวเหน็บเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงหยู่เหวินเห้าที่รู้สึกเป็นห่วง ไท่ซ่างหวงเองก็ไม่เห็นด้วย

ดังนั้น ไท่ซ่างหวงจึงเสด็จเข้าไปในตำหนักเซี่ยวเยว่ แต่ตราบใดที่เขาไม่เข้าไปถึงในห้องนอน ก็นับว่าไม่เป็นไร

หยู่เหวินเห้าช่วยพยุงไท่ซ่างหวงไปที่ตำหนักข้างของตำหนักเซี่ยวเยว่ แล้วไปอุ้มเด็กน้อยมา เดิมทีหยวนชิงหลิงนอนหลับอยู่ แต่เพราะเด็กน้อยนอนหลับอยู่ข้างตัวนาง พอหยู่เหวินเห้าไปอุ้มนางออกมา หยวนชิงหลิงก็เลยตื่นไปด้วย

“มีอะไรรึ? ให้ดื่มนมอีกหรือ?” หยวนชิงหลิงถามเสียงเบา

“เสียงดังจนทำเจ้าตื่นหรือ? ” หยู่เหวินเห้ากดเสียงของเขาให้เบาลง รู้สึกหงุดหงิดตัวเองเล็กน้อย “เจ้านอนต่อเถอะ เสด็จปู่มาแล้ว ข้าจะอุ้มลูกไปให้ท่านดูเสียหน่อย”

หยวนชิงหลิงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง รีบเลื่อนผ้าห่มลง "ดึกขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ทำไมท่านยังเสด็จมาอีกล่ะ? เจ้าไปแจ้งข่าวดีแล้วรึ? ทำไมไม่รอพรุ่งนี้ก่อนค่อยไปแจ้งล่ะ?"

“ ข้าไม่ได้แจ้งหรอก บางทีอาจเพราะได้เห็นปรากฏการณ์บนท้องฟ้า จึงรู้ว่าเจ้าจะคลอดลูก เลยรีบร้อนมาที่นี่เสียมากกว่า”

หยวนชิงหลิงไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องปรากฏการณ์บนท้องฟ้า เมื่อได้ยินเขาพูด ก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย “ปรากฏการณ์บนท้องฟ้าอะไรรึ?”

อันที่จริง หยู่เหวินเห้าเองก็ยังคงแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อยในตอนนี้ พูดว่า “ในตอนที่เจ้าคลอดลูก จู่ ๆ ก็มีลำแสงประหลาดบนท้องฟ้า มีเมฆที่ดูเหมือนถูกย้อมจนกลายเป็นสายรุ้งหลากสี สุดท้ายเมฆเหล่านั้นก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นหงส์ ค่อย ๆ คลายตัวเล็กลง กลายเป็นรัศมีของลำแสงสายหนึ่ง ทิ้งตัวลงมาที่จวนของเรา จากนั้นก็สลายตัวไป แล้วลูกก็เกิดพอดีเลย"

หยวนชิงหลิงประหลาดใจอย่างมาก "เมฆสีรุ้ง? เจ้าดูผิดไปหรือไม่? กลางคืนมืด ๆ แบบนี้จะมีเมฆสีรุ้งได้อย่างไรกัน?"

เดิมหยู่เหวินเห้าตั้งใจว่าจะเกลี้ยกล่อมให้เขาไปนอน แต่ไท่ซ่างหวงมีเรื่องที่จะต้องพูดให้ได้ เขาจึงทำได้สั่งให้คนมาจุดเตาถ่าน เอาผ้าห่มผืนบาง ๆ มาวางห่มบนตัก แล้วยกชาร้อน ๆ มาให้ ค่อยถามว่า "ท่านอยากพูดอะไรกับข้าอย่างนั้นรึ ?"

ไท่ซ่างหวงมองเขา นัยน์ตาดูเคร่งขรึมจริงจังอย่างยิ่ง พูดขึ้นว่า "ตอนนี้บรรดาแร่ธาตุโลหะทั้งหมดในเป่ยถังล้วนครอบครองโดยราชสำนัก แต่ข้ามีเหมืองทองคำอยู่แห่งหนึ่งที่เป็นกรรมสิทธิ์ของข้า เหมืองแห่งนี้มีการบุกเบิกและพัฒนาอย่างต่อเนื่อง แร่ทองที่ถลุงได้ เดิมก่อนหน้านี้ข้าได้นำไปใส่ไว้ในคลังหลวง ซึ่งบรรดาทองคำเหล่านั้นล้วนบริจาคให้กับราชสำนัก แต่ตอนนี้ข้าตัดสินใจจะยกเหมืองทองคำแห่งนี้ให้นาง ไม่ว่าจะขุดถลุงแร่ต่อหรือเก็บมันไว้จนโต เจ้าที่เป็นพ่อสามารถช่วยนางตัดสินใจได้ แต่มีประโยคหนึ่งที่ข้าขอพูดไว้ให้ชัดเจนเลยว่าเหมืองทองคำแห่งนี้เป็นของนาง เจ้าไม่อาจเอาไปจากนางได้ ทำได้แค่เป็นผู้ช่วยเก็บรักษาไว้ให้นาง ต่อไปภายหน้าถ้านางจะแต่งงาน นี่จะเป็นสินเดิมของนาง แต่ถ้านางไม่แต่ง นี่ก็จะเป็นสมบัติที่เพียงพอให้นางมีกินมีใช้ไปตลอดชีวิต "

หยู่เหวินเห้าตกตะลึงไปครู่หนึ่ง “เสด็จปู่ นี่จะได้อย่างไรกัน? เหมืองทองคำแห่งนั้นเป็นทรัพย์สินส่วนตัวของท่าน จู่ ๆ ท่านจะยกให้นางได้อย่างไร?”

“ วันเวลาที่ข้าเหลืออยู่นี้ ไม่ว่าจะกินจะดื่มอะไรก็ล้วนมีประชาชนกับราชสำนักมอบให้ ไม่มีโอกาสได้ใช้ทองคำอีก ความปรารถนาในสมบัติใด ๆ ก็ชืดชาไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรที่คิดอยากซื้ออีกต่อไป หากเหมืองทองคำแห่งนี้ข้าไม่ยกให้นาง อีกร้อยปีข้างหน้ามันก็จะตกเป็นกรรมสิทธิ์ของราชสำนักไปโดยปริยาย แทนที่จะรอให้เสด็จปู่หรือเสด็จพ่อของนางมอบให้เป็นรางวัลในอนาคต ไม่สู้ให้นางมีเป็นของตัวเองแต่แรกไปเลย มันจะไม่ดีกว่าหรือ? "

หยู่เหวินเห้าพูดตะกุกตะกัก“แต่มันล้ำค่าเกินไป นางเพิ่งเกิดไม่นาน จะสามารถรับของขวัญที่ทรงคุณค่าขนาดนี้ได้อย่างไรกัน ? อีกทั้ง......”

ไท่ซ่างหวงตัดบทคำพูดของเขาทันที “อย่าพูดจายืดเยื้อ นี่ไม่ใช่ยกให้เจ้าเสียหน่อย เจ้าไม่มีสิทธิ์รู้สึกเกรงอกเกรงใจแทนนาง อย่าได้คิดว่าการเป็นพ่อคนคือเรื่องที่วิเศษเกินใคร อย่างไรข้าก็ยังเป็นปู่ทวดของนาง เจ้าแค่ตั้งใจฟังก็พอ ในอนาคตจะมีการจัดเตรียมทรัพย์สินส่วนตัวของนางด้วย ส่วนชื่อและตำแหน่งยศที่จะแต่งตั้ง ข้าก็มีไว้หมดแล้ว ไทเฮาหลงเคยกล่าวไว้ว่า ชีวิตของนางมีชะตาหงส์ ในชีวิตมีไฟเป็นสิ่งควบคู่ ดังนั้นจะต้องรู้จักอดกลั้น มีความยับยั้งชั่งใจไว้ให้มาก ชื่อดี ๆ นั้นมีเป็นหมื่นเป็นพัน ข้าไม่ได้สนใจมากนัก ข้าเลือกคำว่าเจ๋อหลานสองคำนี้ ดอกกล้วยไม้ที่เติบโตริมน้ำ สามารถควบคุมไฟที่ร้อนแรงแผดเผาได้ หยู่เหวินเจ๋อหลาน บรรดาศักดิ์ที่แต่งตั้งคือเฉาเฟิ่ง รอให้ถึงวันที่สามหลังคลอด ข้าจะเป็นผู้แต่งตั้งชั้นยศด้วยตัวเอง รวมถึงลูกสาวของเจ้าหกก็จะแต่งตั้งด้วยพร้อมกัน ในภายหน้าเมื่อเจ้าขึ้นครองบัลลังก์ นางเลื่อนขึ้นเป็นองค์หญิง ชื่อนี้ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ เข้าใจหรือไม่? "

หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่า ชื่อและตำแหน่งชั้นยศนี้ใช้ได้เลยทีเดียว แต่เรื่องของเหมืองทองคำ เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดว่า "ท่านยกทรัพย์สินส่วนตัวของท่านทั้งหมดให้นาง แต่จวิ้นจู่คนอื่นกลับไม่มีใครได้ ข้าเกรงว่า ท่านจะมีชื่อเสียงในเรื่องความลำเอียงรักเหลนไม่เท่ากัน”

ไท่ซ่างหวงกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า"มีอ๋องคนไหนบ้างไม่มีที่ดินและอสังหาริมทรัพย์ที่มั่งคั่ง? ก็มีแค่จวนอ๋องฉู่ของเจ้านี่ล่ะที่แทบไม่มีอะไรเลย แค่จะพัฒนาอาวุธก็แทบจะต้องเป็นหนี้ท่วมหัว ยิ่งคู่เจ้าหกสามีภรรยา เจ้ายังคิดว่าพวกเขาจะสนใจสมบัติเงินทองอะไรพวกนั้นรึ? นางมีมหาศาลเชียวล่ะ นอกจากนี้รอให้เจ้าขึ้นเป็นฮ่องเต้ในอนาคต หากคลังหลวงมีสมบัติเต็มคลังก็ถือว่าดีไป หากว่าไม่ใช่ ลองขอให้อ๋องคนอื่นบริจาคให้เจ้าดูสักหน่อยซิ แล้วมาดูกันว่าจะมีพอหรือไม่พอเติมให้เต็มคลัง?”