บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1374

หยวนชิงหลิงเหนื่อยอย่างยิ่ง หลังจากดื่มน้ำแกงไปได้นิดหน่อยนางก็ผล็อยหลับไป หยู่เหวินเห้าเฝ้าอยู่ข้างกายแม่ลูก ย่าหยวนกับฉี่หลอที่อยู่ข้าง ๆ ช่วยกันพับเสื้อผ้าเด็กผืนเล็ก ๆ พวกเสื้อผ้าเล็ก ๆ เหล่านี้ ส่วนมากเป็นฮูหยินเหยาเย็บเองกับมือ เนื้อผ้าละเอียดอ่อนสบายตัว ส่วนใหญ่จะเป็นสีชมพูอ่อน สีเขียวอ่อน ทั้งยังมีเสื้อคลุมสีอ่อน ๆ เรียบ ๆ อีกหลายตัว ตอนนี้ที่หนูน้อยสวมอยู่เป็นเสื้อคลุมสีอ่อน ด้านนอกห่อด้วยผ้าห่อตัวแบบหนา น่ารักน่าชังเหลือเกินแล้ว

ผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่หยาก็เข้ามารายงานว่าไท่ซ่างหวงเสด็จมาถึงแล้ว

หยู่เหวินเห้าตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เสด็จปู่มาแล้ว? เขายังไม่ได้ให้ใครไปแจ้งข่าวดีนี้เลยแท้ ๆ เป็นไปได้หรือไม่ว่าท่านมีลางสังหรณ์ รับรู้ได้ว่าเจ้าหยวนจะคลอดวันนี้? นี่มันก็ดึกมากแล้ว ทำไมถึงยังเสด็จมาล่ะนี่?

เขาให้ย่าหยวนไปนอนก่อน จากนั้นจึงสั่งให้ฉี่หลอกับลู่หยาคอยดูแลหยวนชิงหลิง ให้แม่นมดูแลจวิ้นจู่น้อย แล้วรีบเดินเร็วจี๋ราวกับเหาะได้ออกไปต้อนรับเสด็จปู่

ไท่ซ่างหวงมาที่นี่พร้อมกันกับแม่นมสี่ ก่อนที่หยู่เหวินเห้าจะออกไป แม่นมสี่ก็มาหาเขาก่อนแล้ว เมื่อครู่ตอนที่อยู่ข้างนอก ทังหยางก็ได้บอกพวกเขาแล้วว่า พระชายารัชทายาทได้ให้กำเนิดจวิ้นจู่น้อย แม่นมสี่ขอร้องเขาว่าอยากเข้ามาดูเด็กน้อย ด้วยท่าทางที่ตื่นเต้นจนแทบอดใจไม่อยู่

ไท่ซ่างหวงก็อยากมาดูเด็กน้อยเช่นกัน พูดตรง ๆ คือเขามาเพราะอยากจะมาดูเด็กน้อย ดังนั้น ในตอนที่หยู่เหวินเห้าออกไปน้อมทักทายเขา เขาก็สั่งทันทีว่า "ให้ข้าได้ดูแม่หนูน้อยก่อน"

เด็กน้อยยังออกมาไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอากาศที่หนาวเหน็บเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงหยู่เหวินเห้าที่รู้สึกเป็นห่วง ไท่ซ่างหวงเองก็ไม่เห็นด้วย

ดังนั้น ไท่ซ่างหวงจึงเสด็จเข้าไปในตำหนักเซี่ยวเยว่ แต่ตราบใดที่เขาไม่เข้าไปถึงในห้องนอน ก็นับว่าไม่เป็นไร

หยู่เหวินเห้าช่วยพยุงไท่ซ่างหวงไปที่ตำหนักข้างของตำหนักเซี่ยวเยว่ แล้วไปอุ้มเด็กน้อยมา เดิมทีหยวนชิงหลิงนอนหลับอยู่ แต่เพราะเด็กน้อยนอนหลับอยู่ข้างตัวนาง พอหยู่เหวินเห้าไปอุ้มนางออกมา หยวนชิงหลิงก็เลยตื่นไปด้วย

“มีอะไรรึ? ให้ดื่มนมอีกหรือ?” หยวนชิงหลิงถามเสียงเบา

“เสียงดังจนทำเจ้าตื่นหรือ? ” หยู่เหวินเห้ากดเสียงของเขาให้เบาลง รู้สึกหงุดหงิดตัวเองเล็กน้อย “เจ้านอนต่อเถอะ เสด็จปู่มาแล้ว ข้าจะอุ้มลูกไปให้ท่านดูเสียหน่อย”

หยวนชิงหลิงก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง รีบเลื่อนผ้าห่มลง "ดึกขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ทำไมท่านยังเสด็จมาอีกล่ะ? เจ้าไปแจ้งข่าวดีแล้วรึ? ทำไมไม่รอพรุ่งนี้ก่อนค่อยไปแจ้งล่ะ?"

“ ข้าไม่ได้แจ้งหรอก บางทีอาจเพราะได้เห็นปรากฏการณ์บนท้องฟ้า จึงรู้ว่าเจ้าจะคลอดลูก เลยรีบร้อนมาที่นี่เสียมากกว่า”

หยวนชิงหลิงไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องปรากฏการณ์บนท้องฟ้า เมื่อได้ยินเขาพูด ก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย “ปรากฏการณ์บนท้องฟ้าอะไรรึ?”

อันที่จริง หยู่เหวินเห้าเองก็ยังคงแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อยในตอนนี้ พูดว่า “ในตอนที่เจ้าคลอดลูก จู่ ๆ ก็มีลำแสงประหลาดบนท้องฟ้า มีเมฆที่ดูเหมือนถูกย้อมจนกลายเป็นสายรุ้งหลากสี สุดท้ายเมฆเหล่านั้นก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นหงส์ ค่อย ๆ คลายตัวเล็กลง กลายเป็นรัศมีของลำแสงสายหนึ่ง ทิ้งตัวลงมาที่จวนของเรา จากนั้นก็สลายตัวไป แล้วลูกก็เกิดพอดีเลย"

หยวนชิงหลิงประหลาดใจอย่างมาก "เมฆสีรุ้ง? เจ้าดูผิดไปหรือไม่? กลางคืนมืด ๆ แบบนี้จะมีเมฆสีรุ้งได้อย่างไรกัน?"