บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1375

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นอีกว่า“ลูก ๆ อีกห้าคนของเจ้า ที่ดินถิ่นสถานที่ได้รับมอบตามฐานันดรก็ล้วนเป็นที่กันดารห่างไกล ในอนาคตเมืองเหล่านี้จะเป็นกันชนที่ใช้ปกป้องเป่ยถังเรา ต่อต้านการบุกรุกของทางเป่ยโม่ คนที่จะทำเรื่องสำคัญ จะไม่มีกำลังเงินช่วยเหลืออยู่เบื้องหลังได้อย่างไรล่ะ? เหมืองทองคำแห่งนี้แม้จะบอกว่าใช้เพื่อเป็นสินเดิมหากเฉาเฟิ่งจะแต่งงาน แต่พี่น้องล้วนมีใจสมานสามัคคี เมื่อไหร่ที่พี่ชายต้องการใช้เงิน น้องสาวย่อมไม่มีทางยืนดูเฉย ๆ โดยไม่ยื่นมือช่วยเหลือ อย่างไรก็ดีกว่าต้องมาอาศัยพึ่งพาเงินทองของเจ้า "

หยู่เหวินเห้าฟังเขาพูดเช่นนี้ ก็คิดว่ามันก็ถูกต้องตามนั้นจริง ๆ แม้ว่าจวนอ๋องฉู่จะไม่ได้นับว่ายากจน แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่าร่ำรวยอยู่มาก รอจนเด็ก ๆ เติบโตขึ้น ไปรับผิดชอบที่ดินถิ่นสถานตามที่ได้รับในศักดินาของแต่ละคน ก็ต้องยอมรับว่ามันล้วนเป็นถิ่นทุรกันดาร และลำบากมากจริง ๆ แน่นอนว่าทุกคนต้องพบเจอความทุกข์ยากแน่แล้ว ถ้าได้รู้ว่าที่บ้านมีเหมืองแร่อยู่ วันนั้นก็ย่อมไม่ถึงกับยากลำบากจนเกินไป

เรื่องทั้งหมด จึงถูกกำหนดเป็นที่แน่ชัดด้วยประการนี้

หลังจากดูแลให้ไท่ซ่างหวงเข้านอนเสร็จเรียบร้อยแล้ว หยู่เหวินเห้าก็กลับไปที่เรือนหลัก หยวนชิงหลิงยังไม่นอน กำลังรอให้เขากลับมา แล้วถามขึ้นว่า "เสด็จปู่ยังไออยู่หรือไม่?"

หยู่เหวินเห้ากระชับเสื้อคลุมนอนลงข้างนาง ดึงมือนางมากุมไว้ "ไม่ไอหรอก ตอนพูดมีกำลังวังชามหาศาลเชียวล่ะ ทั้งยังตั้งชื่อกับชั้นยศให้ลูกเรียบร้อยแล้วด้วย"

“ เร็วขนาดนี้เชียว?” หยวนชิงหลิงตกตะลึงไปเล็กน้อย แม่หนูน้อยเพิ่งคลอดออกมาได้เพียงสองชั่วยาม ก็มีชื่อรวมถึงชั้นยศแล้ว? คงไม่ได้ตั้งมาแบบสุ่ม ๆ หรอกนะ?

“ ท่านน่าจะเตรียมพร้อมไว้ตั้งนานแล้วล่ะ เดาว่าต่อให้เจ้าคลอดลูกชาย ท่านก็คงจะมีชื่อที่เตรียมไว้แล้วเช่นกัน” หยู่เหวินเห้าพูดด้วยรอยยิ้ม

“ชื่ออะไรล่ะ?” หยวนชิงหลิงถาม

หยู่เหวินเห้าพูดว่า"หยู่เหวินเจ๋อหลาน บอกว่าเป็นการกดดวงชะตาแห่งไฟ แต่งตั้งชั้นยศเป็นเฉาเฟิ่งจวิ้นจู่ เจ้าคิดว่าเป็นอย่างไรบ้าง?"

“เจ๋อหลาน?” หยวนชิงหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกค่อนข้างพอใจทีเดียว “ท่านย่าคงจะชอบมากแน่ ๆ เพราะเจ๋อหลานเป็นชื่อของยาจีนชนิดหนึ่ง ส่วนชื่อของชั้นยศ เรื่องนี้เราตัดสินใจกันเองไม่ได้ ถ้าเสด็จปู่คิดว่ามันดี เช่นนั้นก็คงจะดีแล้วล่ะ"

หยู่เหวินเห้ารู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย ชื่อจริงเขาไม่ได้เป็นคนตั้ง ส่วนชื่อเล่นว่าหลายฝูก็ถูกปฏิเสธไปแล้ว "ถ้าอย่างนั้น พวกเราไม่ควรตั้งชื่อเล่นให้ลูกสักชื่อหรอกรึ?"

“ เจ้าเป็นพ่อ เจ้าตั้งเถอะ แต่จะชื่อหลายฝูชื่อหมาชื่อแมวอะไรแบบนั้นไม่ได้นะ!” หยวนชิงหลิงเอนตัวเข้าไปพิงเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

นี่ช่างเป็นความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง ไม่อาจเลือกแบบสุ่มสี่สุ่มห้าได้ เพราะถึงอย่างไร ชื่อซาลาเปา ทังหยวน ข้าวเหนียว ต่างก็เป็นชื่อที่ตั้งได้สุ่มสี่สุ่มห้าเกินไปจริง ๆ กลายเป็นว่าเสียเปรียบให้สวีอีมาคว้าโอกาสไปได้ โดยที่ตัวเองต้องขาดทุนป่นปี้เลยทีเดียว

มีทั้งชื่อถังกั่วเอ๋อกับจูเป่าอยู่แล้ว ชื่อพี่หญิงเป่ากับพี่หญิงซิ่วก็ตั้งได้ไม่เลว ไม่รู้เหมือนกันว่าชื่อเล่นของลูกสาวเจ้าหกจะตั้งว่าอย่างไร? หยู่เหวินเห้ากอดหยวนชิงหลิงแนบอก ไม่รู้สึกง่วงเลยแม้แต่น้อย พยายามบีบเค้นสมอง คิดพิจารณาทุกอย่างที่ได้เรียนรู้มาตลอดชีวิตนี้อย่างสุดกำลัง แต่ยิ่งรีบร้อนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งคิดชื่อดี ๆ ไม่ออกมากเท่านั้น

รอจนเช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็เรียกพี่น้องทั้งหมดมาโดยพร้อมเพรียง เชิญกระทั่งฮูหยินเหยารวมถึงบรรดาพระชายาทั้งหมดมาด้วยทั้งยังตั้งใจส่งคนไปเชิญท่านชายสี่กับหยู่เหวินหลิงมาเป็นกรณีพิเศษ เพื่อให้ทุกคนมาช่วยกันคิดชื่อ

บรรดาลูก ๆ ของจวนอ๋องฉู่ ดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจเรื่องชื่อจริงกันมากนัก แต่ชื่อเล่นกลับเป็นอะไรที่จริงจังมาก เพราะว่า โดยพื้นฐานแล้วตอนที่พวกเขายังเด็ก มักจะเรียกกันด้วยชื่อเล่นเสียมากกว่า

ทุกคนแย่งกันพูดแสดงความคิดเห็นจนฟังไม่ได้ศัพท์ อ๋องฉีบอกว่าเด็กเกิดในเทศกาลโคมไฟ (หยวนเซียว) เช่นนั้นก็เรียกว่าหยวนเซียวดีกว่า

หยวนหย่งอี้บอกว่าดวงตาของจวิ้นจู่น้อยสุกใสเหมือนดวงดาว ไม่สู้เรียกว่าซิงซิง (ดวงดาว)น่าจะดีกว่า

อ๋องซุนพูดอย่างช้า ๆ และสบาย ๆ ว่า" เรียกว่ากุ้ยหยวน (ลำไยอบแห้ง) ก็ดีออกนะ เม็ดของลำไยก็มีสีดำเป็นมันเงางามดีด้วย"

พระชายาซุนพูดปรามาสเขาทันทีว่า “นอกจากกินแล้ว เจ้ายังคิดถึงอย่างอื่นได้บ้างหรือไม่?”

อ๋องซุนไม่เห็นด้วย “การกินมีอะไรไม่ดีล่ะ? คนเราชีวิตอยู่ ไม่ใช่เพราะอยู่เพื่อกินหรอกรึ?”

พระชายาซุนกลอกตามองบนใส่เขา "ไม่สู้เรียกว่าหมิงจูดีกว่าล่ะ? เป็นไข่มุกล้ำค่าที่ประคองอยู่ในฝ่ามือของรัชทายาท"

“เฉิ่มเชยเหลือเกินแล้ว ๆ!” อ๋องฉีส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน

ที่จริงมันก็ค่อนข้างเฉิ่มเชยไปหน่อยจริง ๆ พระชายาซุนเองก็รู้สึกเช่นนั้น