บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1383

ใกล้ฟ้าสาง เด็กๆ หลับอยู่ข้างๆ หยู่เหวินเห้ากอดหยวนชิงหลิงกึ่งนอนอยู่บนเตียง ทั้งสองไม่ง่วงเลยสักนิด เกรงจะพลาดเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกัน

ตั้งแต่รู้จนยอมรับใช้เวลาเพียงครึ่งคืน เมื่อบ่ามีความรับผิดชอบ แม้แต่ความเศร้าก็ไม่อาจทำได้ตามใจ นี่เป็นราคาที่ต้องจ่ายเมื่อเติบโต

หยวนชิงหลิงซบอยู่ในอกหยู่เหวินเห้า เอ่ยเสียงเบา “เจ้าห้า ถ้าบอกว่านี่เป็นวันสุดท้ายที่ข้าเหลืออยู่ เช่นนั้นข้าก็ไม่อยากผ่านไปด้วยความเศร้า ข้าเคยคิด ถ้าข้ารู้วันตายล่วงหน้าได้แล้วข้าจะทำอะไร? ข้าต้องทิ้งรอยยิ้มสวยงามให้ทุกคน ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด ข้าจะไม่ร้องไห้ฟูมฟายให้ทุกคนเสียใจเป็นทุกข์เพราะข้า ฉะนั้นสองวันนี้เราพยายามมีความสุขกันเถอะ ข้าอยากจดจำรอยยิ้มของเจ้า และข้าก็อยากให้เจ้าจดจำรอยยิ้มของข้าด้วย ไม่ใช่น้ำตา”

หยู่เหวินเห้าเจ็บจึกขึ้นมาทันใด สะอื้นเอ่ย “ข้าเข้าใจ ข้าจะพยายามทำให้ได้”

ทั้งสองกอดกันจนรุ่งเช้า จากนั้นก็ลุกขึ้นล้างหน้าด้วยกัน ไปหาเสี่ยวกวาจื่อที่ห้องข้างๆ

กลางดึกตื่นขึ้นมาสองครั้ง ดื่มนมเปลี่ยนผ้าอ้อม ตอนนี้หลับสนิทมาก เด็กที่ยังไม่ครบเดือน ขาวเนียนราวหยกเซรามิก แล้วก็ไม่รู้ว่าฝันอะไร ขมวดคิ้ว ฮือๆ สองเสียง อย่างกับจะร้องไห้

หยวนชิงหลิงลูบอกนางเบาๆ ไม่ต้องกลัว ลูกข้า ถึงแม่จะไม่อยู่ข้างกายเจ้า แต่ก็จะรักเจ้าเสมอ ท่านพ่อกับพี่ชายก็จะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าตลอด อยู่เป็นเพื่อนเจ้าโต อยู่เป็นเพื่อนเจ้าเผชิญกับสุขทุกข์บนเส้นทางของชีวิต

น้ำตาคลออยู่แน่นในกระบอกตา ที่อาลัยอาวรณ์ที่สุดก็คือนาง ไม่เคยได้ยินนางเรียกว่าแม่สักคำ ไม่เคยเห็นนางเรียนรู้การเดินเตาะแตะ ไม่เคยเห็นนางยิ้มพลางวิ่งเข้ามาหา

ซาลาเปาเดินเท้าเปล่ามา วันนี้หนาว ตื่นมาไม่พบท่านแม่ จิตใจร้อนรน รองเท้าไม่ทันใส่ก็วิ่งมา

หยู่เหวินเห้าอุ้มเข้าขึ้นมาทันที “ทำไมไม่ใส่รองเท้าเล่า?”

ซาลาเปากอดคอเขา ศีรษะเข้าชิดใบหน้าหยู่เหวินเห้า “ข้ากลัวท่านแม่จะไปแล้ว”

หยวนชิงหลิงเงยหน้า ยิ้มบาง “เด็กโง่ ข้าจะไปก็ต้องบอกเจ้าแน่ เมื่อคืนเราก็คุยกันแล้วนี่ ว่าถึงเวลาจะพาพวกเจ้าไปทะเลสาบจิ้งด้วย”

ซาลาเปายื่นมือมาวางบนใบหน้านาง “แล้วจะพาน้องเจ็ดไปด้วยหรือไม่?”

“น้องเจ็ด?” หยวนชิงหลิงชะงัก

“น้องสาว!” ซาลาเปาชี้เสี่ยวกวาจื่อ

หยวนชิงหลิงถามด้วยความแปลกใจ “ทำไมเป็นน้องเจ็ดล่ะ? ถึงจะอยู่หลังพวกเจ้า แต่ก็เป็นแค่น้องหกนี่”

“น้องหกก็คือถังกั่วเอ๋ออย่างไรล่ะถังกั่วเอ๋อเป็นลูกบุญธรรมของพวกท่าน ก็ต้องเป็นน้องสาวของเราอยู่แล้ว” ซาลาเปาพูดอย่างเอาแต่ใจ ไม่สนใจว่าท่านแม่เป็นผู้ให้กำเนิดหรือไม่ น้องสาวเท่าไรก็ไม่เยอะ

หยวนชิงหลิงยิ้มอย่างอ่อนโยน “อื่อ เจ้าพูดถูก”

นางสบตากับหยู่เหวินเห้าทีหนึ่ง ความเศร้าและความสุขปนอย่างละครึ่ง