บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1382

หยู่เหวินเห้าระทึก จับมือที่คล้องอยู่ที่เอวตัวเองแล้วค่อยๆหันตัวกลับไปมองนาน “วิกฤตอะไร?”

หยวนชิงหลิงมองใบหน้าที่ทั้งตกใจทั้งหวาดกลัวของเขา ตัดใจพูดออกไปไม่ได้จริงๆ แต่เรื่องนี้จำเป็นต้องพูดกับเขา ปิดบังไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นนางจึงอดกลั้นความเจ็บปวดในใจ พยายามใช้น้ำเสียงที่ธรรมดาเอ่ย “ซาลาเปาไปทางนั้นมารอบหนึ่ง บอกว่าสถาบันวิจัยไฟไหม้ ร่างเดิมของข้าละลายแล้ว ฉะนั้นข้าต้องรีบกลับไปรับการผ่าตัด ผ่าตัดให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อได้ อันตรายของการผ่าตัดนี้ ฟางหวูบอกว่าไม่มาก แต่ตอนที่ข้ากลับไปทางทะเลสาบจิ้ง บางทีอาจมี...ความเสี่ยงที่ไม่คาดคิด”

ตั้งแต่นางเริ่มเอ่ยคำแรก หัวใจหยู่เหวินเห้าก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม กลั้นลมหายใจจนนางกล่าวจบ ริมฝีปากเขาสั่นระริก ความลนลานในดวงตาไร้ที่หลบซ่อน “เช่นนั้น...หากเจ้าไม่กลับไป จะเป็นอย่างไร?”

“สามวันให้หลัง” หยวนชิงหลิงสูดลมหายใจลึก เสียงเริ่มสั่น “ข้าก็จะตาย”

หยู่เหวินเห้านิ่งงันครู่หนึ่ง เลือดบนใบหน้าเหือดหายไปในพริบตา มองนาง หายใจทีหนึ่งอย่างลำบาก “สามคำนี้ของเจ้า เหมือนกับมีดจริงๆ”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ไม่ ขอแค่ข้ากลับไปรับการผ่าตัด ทุกอย่างก็จะดีเอง”

“ข้าจะไปกับเจ้า!” หยู่เหวินเห้าไม่คิดสักนิด เอ่ยขึ้นทันที

หยวนชิงหลิงมองเขา เอ่ยเสียงหนัก “เจ้าจะไปกับข้าไม่ได้ การกลับไปมีความเสี่ยงอยู่ เราเคยพูดกันแล้วว่าจะไม่เสี่ยงด้วยกัน ต้องมีคนหนึ่งที่ปลอดภัย เจ้าจำไม่ได้แล้วหรือ? โดยเฉพาะกวากวายังไม่ครบเดือน จะไม่มีพ่อแม่อยู่ข้างกายนางในเวลาเดียวกันได้อย่างไร?”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า “ข้าจะให้เจ้าไปเสี่ยงคนเดียวไม่ได้ ข้าต้องไปกับเจ้า”

หยวนชิงหลิงเอ่ย “เจ้าไปกับข้าแล้วจะลดความเสี่ยงได้งั้นหรือ? หากเราเกิดเรื่องทั้งคู่ ทิ้งเด็กๆ ทิ้งเป่ยถังไว้ เจ้าจะวางใจได้หรือ? เจ้าห้า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาใช้อารมณ์ เป็นพ่อแม่คนแล้ว หลายๆ ครั้งก็ไม่อาจใช้อารมณ์ทำงานได้ เจ้าก็รู้ แถมพวกเรายังเคยตกลงกันไว้แล้ว จะไม่เสี่ยงพร้อมกัน เจ้าต้องยึดถือคำมั่น”

หยู่เหวินเห้าปวดใจและหวาดหวั่น “เจ้าหยวน ข้าจะเห็นเจ้าไปเสี่ยงอยู่คนเดียวต่อหน้าต่อตาไม่ได้ ข้าไม่อาจจินตนาการการได้แต่รอฟังข่าวเจ้าอยู่ที่นี่”

“ข้าต้องไม่เป็นไรแน่ เจ้าต้องเชื่อในจุดนี้” หยวนชิงหลิงมองเขาอย่างแน่วแน่ “ยังจำตอนที่เจ้าไปออกรบได้ไหม? ตอนนั้นข้าก็ไม่วางใจ ข้าอยากไปด้วยแค่ไหน แต่ข้าไปก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้ แล้วยังต้องทิ้งเด็กๆ ข้าได้แต่เกลี้ยกล่อมตัวเอง อยู่ที่บ้านรอเจ้ากลับมา ตอนนี้ เราเปลี่ยนสถานะกัน และครั้งนี้ข้ายังไม่อันตรายเท่ากับเจ้าที่ไปสนามรบ มีคนมากมายที่จะช่วยข้า และถึงจะอันตราย เจ้าแฝดสองก็ไม่อยู่เฉยอยู่แล้ว เจ้ารู้ความเก่งกาจของพวกเขาดี ใช่ไหม? พวกเขาเคยช่วยพวกเรา เจ้าต้องเชื่อในข้ากับพวกเขาถึงจะถูก”

หยู่เหวินเห้ามองนาง ดวงตาแดงมากขึ้น ชีวิตนี้ช่วงเวลาที่เขาหมดหนทางและรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์ที่สุด ก็คือตอนที่นางเผชิญกันอันตรายหลายครั้ง เขาช่วยอะไรไม่ได้เลย เขาปกป้องผู้คนได้มากมาย แต่กลับปกป้องนางไม่ได้

น้ำตาร้อนระอุไหลลงอาบแก้ม เอ่ยอย่างเจ็บปวด “ข้าจะยืนมองอยู่เฉยๆ ไม่ได้ ข้าจะเอาแต่รอเจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้ ไม่ได้”

หยวนชิงหลิงเงียบ ได้แต่กอดเขาแน่น เขาจะมีสติ เขาต้องมีสติ เขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมาโดยตลอด โดยเฉพาะกับลูก หลายปีมานี้เขาเรียนรู้ได้ดีมาก เขาเป็นพ่อที่ผ่านเกณฑ์มาก ดังนั้นขณะที่เด็กๆ สูญเสียแม่ เขาต้องไม่ทำให้พวกเขาต้องเสียพ่อไปอีกแน่

การกลับยุคปัจจุบัน ที่จริงนางก็คาดเดาไว้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้ แต่นี่ดีกว่าที่นางคิดไว้ ตอนนั้นนางไม่เคยคิดว่าจะมีวิธีแก้ไข นางปฏิเสธการขอร้องศึกษาผลิตยาชนิดนี้ของฟางหวูกับหงเย่ ตอนนั้นนางคิดไว้แล้ว ว่าหากนางต้องตายจริง เช่นนั้นนางก็ตายอย่างสงบเถอะ วันเวลาที่มาเป่ยถัง เดิมก็ได้กำไรกลับคืนมาแล้ว หากมีเทพยดาจริงก็ถือเป็นของขวัญจากฟากฟ้าแล้วกัน