บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1390

หลังจากหยู่เหวินเห้าส่งเจ้าหยวนลงไปแล้วก็เหาะกลับฝั่งทะเลสาบ สงบลมรอ ดวงตาไม่กล้ากะพริบ หัวใจตุ้มๆ ต่อมๆ แนวคิดสิบแปดวินาที เขาก็มี และนับในใจด้วย แต่พออ๋องชินเฟิงอันส่งเสียงกำชับหรือข้าวเหนียวพูด หัวใจของเขาก็แทบจะหลุดออกมา

อารมณ์ใกล้จะสติแตก แต่กลับไม่กล้าส่งเสียง เกรงจะรบกวนอ๋องชินเฟิงอันและเด็กๆ พวกเขากำลังรวมสมาธิจ้องอยู่ จะเกิดความผิดพลาดไม่ได้

ผ่านไปไม่น้อยกว่าแปดสิบเอ็ดวินาที จากนั้นก็ได้ยินอ๋องชินเฟิงอันเอ่ย “ออกไปแล้ว? ออกไปแล้วหรือยัง?”

ซาลาเปาเอ่ย “ออกไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ว่าถูกไหม?”

ทุกคนส่ายหน้า ข้าวเหนียวเอ่ย “ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ เห็นไม่ชัด เงาแสงเร็วเกินไป แถมไม่เห็นจุดเขียวกับจุดแดงด้วย”

ใจหยู่เหวินเห้าหล่นตุบ “ไม่เห็น? ที่พวกเจ้าเห็นกับที่พวกเขาเห็นเหมือนกันหรือไม่? หากพวกเจ้าไม่เห็น เช่นนั้นหรือพวกเขาจะไม่เห็นด้วย?”

อ๋องชินเฟิงอันปลอบ “อย่าเพิ่งกังวล ข้าได้ยินฉู่เสี่ยวอู่บอกว่าเห็น น่าจะไม่ผิด”

หยู่เหวินเห้าแทบจะร้องไห้ “ท่านโสวฝู่ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เขาจะเห็นได้อย่างไร?”

ทุกคนผงะ จริงสิ โสวฝู่ตาบอด ตามหลักแล้วเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมองเห็น

หยู่เหวินเห้าร้อนรน “ถึงหรือไม่ถึงกันแน่? หรือว่าไปผิด? หากผิดจะทำอย่างไรดี? ทางนั้นก็มีทะเลสาบจิ้งหรือ? ”

เดิมทีเด็กๆ ยังค่อนข้างสงบ ถูกเขาพูดอย่างนี้แล้วก็เริ่มร้อนรน พากันมองอ๋องชินเฟิงอันกับพระชายา

พระชายาคิดแล้วจึงเอ่ย “กลับไปก่อนเถอะ รอดู หากถึงอย่างราบรื่น ทางนั้นน่าจะแจ้งข่าวกลับมา”

หยู่เหวินเห้าขาอ่อนกองอยู่กับพื้นทันที เรี่ยวแรงทั้งตัวราวกับถูกสูบออกไปหมด นั่งอยู่ที่โขดหินริมทะเลสาบ มองผิวน้ำแทบจะเสียสติ มีความคิดหุนหันที่จะกระโดดเข้าไป

อ๋องชินเฟิงอันเห็นดังนั้นแล้วก็ยื่นมือไปลากเขา “อย่าเลอะเลือน เจ้ากระโดดลงไปไม่มีผลดีอะไรสักนิด ทั้งยังทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงจนไม่อาจจัดการได้อีก”

หยู่เหวินเห้าปิดหน้า เอ่ยด้วยความทุกข์ “นางถึงหรือไม่ถึงกันแน่?”

ไม่มีใครสามารถตอบคำถามนี้ของเขาได้ แม้แต่หยวนชิงหลิงก็ไม่อาจตอบ

ค่ำคืนมืดสนิท จากพระจันทร์ เวลาไม่ผิด เวลาเดินเช่นเดียวกับเป่ยถัง เวลานี้น่าจะเป็นยามเค่อ

แต่ภูเขาที่ดำมืดนี้เป็นที่ไหนกันแน่?

เซียวเหยากงมองแนวเขาสูงต่ำที่มืดสนิท เอ่ยถาม “นี่...ก็คือแคว้นมิติเวลา? นี่จะรกร้างเกินไปกระมัง? เหตุใดจึงล้าหลังเช่นนี้?”

ไท่ซ่างหวงมองหยวนชิงหลิงแล้วเอ่ยถาม “เมื่อครู่ข้าได้ยินพี่เหว่ยบอกว่าเจ้าเคยมา เช่นนั้นใช่ที่แห่งนี้หรือไม่? ถูกต้องไหม?”

หยวนชิงหลิงก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้ ที่นี่เป็นภูเขา ไม่มีอะไรเป็นลักษณะเฉพาะให้อ้างอิง กระทั่งเป็นประเทศไหนก็ไม่รู้ นางจำได้ว่าตอนออกไป มีแรงดึงดูดพวกเขา ใช่หมอหยางหรูไห่ช่วยหรือเปล่า?

หากไม่ใช่นาง คงไม่ใช่ว่าถูกลมหมุนผลักลงมากระมัง?

“เรา...ลองเดินลงเขาดูก่อนเถอะเพคะ” หยวนชิงหลิงได้แต่พูดเช่นนี้