บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1389

เด็กๆ ก็เข้ามาห้อมล้อมด้วย ท่าทางตื่นตระหนก

หยวนชิงหลิงพยายามกลั้นน้ำตา ปลอบเสียงเบา “เจ้าวางใจ เราต้องกลับมาแน่ รอข้าก็พอ”

หยู่เหวินเห้ารู้ว่าอีกประเดี๋ยวความรับผิดชอบนางต้องใหญ่หลวง จะเสียสติไม่ได้ เขาจึงพยายามกลั้นความเจ็บปวดอย่างหนัก กลั้นน้ำตา พยักหน้า เอ่ยด้วยเสียงตันจมูก “ได้ ระวังด้วย ข้าจะให้เปาเปาไปสื่อสารข่าวคราวกับเจ้าตลอด” ราวกับนางสามารถไปได้อย่างราบรื่น ไม่อยากคิดเหตุไม่คาดฝันอื่น

“ได้ ได้!” นางมองเขาอย่างเหม่อลอย สลักหน้าตาไว้ในดวงใจลึกๆ

“เอาล่ะ เตรียมตัวเถอะ!” อ๋องชินเฟิงอันเอ่ยขึ้น เขาที่ไร้อารมณ์มาตลอด บัดนี้ใบหน้ามีความเห็นใจเล็กน้อย

ทั้งสองค่อยๆ แยกจากกัน มองเขาและเด็กๆ สายตาหนึ่งอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็ยืนอยู่ริมทะเลสาบ

วังน้ำวนอยู่ห่างจากริมทะเลสาบประมาณห้าเมตร เซียวเหยากงกับไท่ซ่างหวงกระโดดลงไปเองได้ แต่หยวนชิงหลิงกับโสวฝู่ต้องมีคนช่วย อีกทั้งเวลาที่พวกเขาทั้งสี่ลงทะเลสาบ ทางที่ดีที่สุดต้องควบคุมให้ห่างกันไม่ถึงหนึ่งวินาที สำหรับความห่างนี้ ลงทะเลสาบแล้วค่อยปรับ

“จำไว้ แปดสิบเอ็ดวินาทีเป็นทุกย่างก้าวของพวกเจ้า ต้องควบคุมเข้มให้หนึ่งก้าวอยู่ในระยะครึ่งเมตร ครึ่งเมตรก็เท่ากับแบบนี้...” อ๋องชินเฟิงอันเดินก้าวเท้า ก้าวออกไประยะหนึ่ง ทุกคนพากันมอง โสวฝู่มองไม่เห็น แต่ทุกคนจะจูงเขา

“พร้อมหรือยัง?” พระชายาถามทั้งสี่

ทั้งสี่สูดลมหายใจลึกแล้วพยักหน้า

พระชายาจึงเอ่ย “ดี โสวฝู่กับพระชายารัชทายาทลงไปก่อน ให้รัชทายาทพาไป เมื่อถึงแล้วรัชทายาทจะต้องปล่อยมือทันที และเจ้าต้องอยู่บนผิวน้ำ ห้ามแตะถูกน้ำเด็ดขาด เจ้าทำได้ไหม?”

หยู่เหวินเห้าพยักหน้า “ได้พ่ะย่ะค่ะ!”

“ได้ เจ้าหก น้องสิบแปด พอรัชทายาทออกตัวไปแล้ว พวกเจ้าทั้งสองก็ตามไปทันที ลงน้ำพร้อมกันไม่ได้ ก็ต้องร่นระยะห่าง เข้าใจไหม?”

“เออ พวกเขาเข้าไปแล้วยังไม่ได้ต้อง รอเราก่อนไม่ได้หรือ?” เซียวเหยากงร้อนรนเล็กน้อย กลัวจะพลาด

“เข้าไปแล้วจะมีลมหมุนหรือวังน้ำวน ไม่แน่ว่าพวกเขาจะยืนได้นิ่ง หากเริ่มเดินแล้วทุกอย่างก็จะไม่เหมือนเดิม” อ๋องชินเฟิงอันเอ่ย

เซียวเหยากงพึมพำ “นี่มันเป็นอะไรกันแน่? เหตุใดจึงไปยากเช่นนี้? ทำทางเดียวไม่ได้หรืออย่างไร?”

พระชายาหัวเราะพลางเอ่ย “เจ้าลิงนี่ ยังจะบ่นอีก เมื่อนี้ยามนี้ พวกเจ้าเข้าไปก็เป็นผลจากการช่วยเหลือของหลายๆ คนแล้ว หากมิใช่การช่วยเหลือของคนเหล่านี้ เวลานี้ไหนเลยจะเข้าไปได้ เข้าไปก็ต้องถูกทำให้กระจัดกระจาย”

นางหันไปเอ่ยกับหยวนชิงหลิง “เจ้าเคยเดินทางข้ามอุโมงค์เวลา เจ้าลืมครั้งนั้นไปเสีย เพราะครั้งนี้กับครั้งนั้นไม่เหมือนกัน ก่อนหน้านี้ไทเฮาหลงเป็นคนส่ง ทุกอย่างนางควบคุมอยู่ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน บางปรากฏการณ์ คนไม่สามารถจัดการได้ ดังนั้นก็ถือว่าครั้งนี้เป็นการเดินทางครั้งใหม่ จดจำคำพูดเราให้ดี”

“เพคะ!” หยวนชิงหลิงรับคำด้วยใบหน้าจริงจัง

อ๋องชินเฟิงอันมองพระจันทร์คล้อยไปอยู่ตรงกลางแล้ว แสงจันทร์ราวกับจับไอหมอกชั้นหนึ่ง พระจันทร์ในน้ำขมุกขมัว งดงามเป็นที่สุด เขาหันไปเอ่ยกับหยู่เหวินเห้า “เอาล่ะ เริ่มได้!”