บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1388

เดิมคิดว่าสองชั่วยามกว่าจะสามารถคลายความทุกข์ระทมในใจได้บ้าง แต่เมื่อจูงมือแล้วกลับพบกว่าเวลาสองชั่วยามช่างทรมานนัก

หยู่เหวินเห้าไม่กินอาหารที่สำนักเต๋าเตรียมสักคำ หยวนชิงหลิงก็ไม่ ที่จริงคนในที่นั่นต่างไม่มีความอยากอาหาร นอกจากอ๋องชินเฟิงอันและพระชายา

พวกเขากินเร็วมาก ราวกับลมพายุหอบ จากนั้นก็ลุกขึ้นจากไป

สามใหญ่กินไปสองสามคำแล้ววางมือ พาเด็กๆ ออกไปพร้อมกับสวีอี เหลือเพียงหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงนั่งสบตากันที่โต๊ะอาหาร

ที่ควรพูดก็ได้พูดไปแล้ว ถึงพูดอีกก็แค่กำชับซ้ำไปซ้ำมาเท่านั้น

หยวนชิงหลิงตอนกลางวันเห็นเขากินไม่มาก เมื่อคืนก็ไม่ค่อยได้กิน จึงฝืนทำตัวสดชื่นกล่าว “กินข้าวเป็นเพื่อนข้าสักมื้อเถอะ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น”

หยู่เหวินเห้าอือเสียงหนึ่ง หยิบตะเกียบขึ้นมา เพียงแต่สองมือสั่นเทิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตาแดง พยายามหักห้ามไม่ให้หลั่งลงมา

ทั้งสองกินไปสองสามคำด้วยใจว้าวุ่น วางถ้วยลง สบตากัน หยู่เหวินเห้ายื่นมือไปจากโต๊ะอาหาร กุมมือนาง

เขาเอ่ยเสียงเบา “ไปไหว้เทพยดาในสำนักเต๋าเป็นเพื่อนข้าหน่อยเถอะ!”

นางพยักหน้า ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเขา ด้วยการนำของนักพรตน้อย สักการะเทพยดาทั้งหมดที่บูชาอยู่ที่นี่ เขาศรัทธาอย่างแรงกล้า จุดธูป คุกเข่า กราบ ระเบียบทั้งหมดที่นักพรตน้อยต้องการเขาก็ทำตามหมด

เขาจนด้วยหนทางแล้ว ได้แต่ฝากความหวังไว้กับเทพเจ้าที่เนืองแน่นอยู่บนสวรรค์ เทพเจ้ามากมายที่บูชาอยู่ในสำนักเต๋านี้ หากมีอยู่จริง เช่นนั้นก็กรุณาปกป้องพวกเขาให้ไปถึงทางนั้นและกลับมาอย่างปลอดภัยด้วยเถิด

เดิมมีแต่เขากับหยวนชิงหลิงที่ไหว้ด้วยกัน แต่เด็กๆ ที่อยู่ด้านนอกจิตใจหวาดหวั่นเล็กน้อยก็เข้ามากราบไหว้กับพวกเขาด้วย บิดาคุกเข่า พวกเขาก็คุกเข่า บิดากราบ พวกเขาก็กราบ บิดาบอกว่าหวังให้มารดากลับมาอย่างปลอดภัย พวกเขาก็เอ่ยถาม

ไท่ซ่างหวงมองจากด้านนอก เม้มริมฝีปากแน่น อึดอัดทรมาน อันตรายครั้งนี้ที่เขาห่วงที่สุดไม่ใช่ตัวเองหรือพวกเขาทั้งสาม แต่เป็นหยวนชิงหลิง

แม้พวกเขาจะตายก็เท่านั้น ชีวิตนี้ใช้มาพอแล้ว แต่หยวนชิงหลิงยังต้องกลับมา หากเด็กๆ พวกนี้ขาดแม่ ก็น่าสงสารยิ่งนัก

อ๋องชินเฟิงอันและพระชายาไม่รู้ไปที่ไหนเสียแล้ว หลังจากทานอาหารเสร็จ พวกเขาก็ออกไปเดินเล่น แต่ไหนมาพวกเขาก็ชอบท่องเที่ยวในป่า หลายปีเช่นนี้แล้วก็ยังเหมือนเดิม

แต่ก่อนจะถึงเวลาพวกเขาก็กลับมา

ยังเหลืออีกสิบห้านาที พวกเขาไปทะเลสาบจิ้งพร้อมกัน

อ๋องชินเฟิงอันเพิ่งเอ่ยเรื่องที่สำคัญเอาเวลานี้ เพราะหากบอกก่อน หยวนชิงหลิงกับพวกเขาก็จะลืม

เขาเอ่ย “หลังจากกระโดดลงทะเลสาบจิ้งแล้ว หากวังน้ำวนยังหมุนต่อ ทำให้พวกเจ้าแยกแยะเส้นทางไม่ได้ พวกเจ้าก็ฟังเสียงแยกเส้นทาง ข้ากับโล่หมันจะชี้ทางพวกเจ้าไป พวกเจ้าคงต้องเดินทางประมาณแปดสิบเอ็ดวินาที บางทีอาจเคลื่อนไปหนึ่งถึงสองนาที พวกเจ้านับในใจ ก่อนจะถึงแปดสิบเอ็ดวินาที ไม่ว่าเห็นแสงอะไร หรือเส้นทางไหนก็ห้ามเข้าไปทั้งนั้น บางช่องแสงเคลื่อนไปสองวินาทีหรือกระทั่งหนึ่งวินาที ดังนั้นสุดท้ายพวกเจ้าต้องเลือกว่าช่องแสงนั้นจะเป็นเป้าหมายหรือไม่ เพราะเมื่อครู่ข้าได้บอกแล้ว ว่าแปดสิบเอ็ดวินาทีก็คลาดเคลื่อนได้เช่นกัน ความคลาดเคลื่อนก่อนหน้าคือหนึ่งถึงสองวินาที จำได้ชัดเจนหรือยัง?”

สามใหญ่ฟังชัดเจนแล้ว แต่กลับเหงื่อตก แปดสิบเอ็ดวินาทีอะไร? หมายความว่าอะไร?

หยวนชิงหลิงรับคำ “จำได้แล้วเพคะ!”