บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1400

ณ เป่ยถัง หยู่เหวินเห้ากับเด็กๆ อยู่ระหว่างทางกลับเมืองหลวงแล้ว ซาลาเปาแทบจะหลับตลอดทาง ตอนนี้หยู่เหวินเห้าลำเอียงอุ้มแต่เขา มองเขาอยู่บ่อยๆ ดูว่าเขาตื่นหรือยัง

เวลานี้คำพูดที่ซาลาเปากล่าวออกมา ล้วนทำให้จิตใจเขาคาดหวังแบบตุ้มๆ ต่อมๆ

เด็กคนอื่นๆ ก็อยู่ข้างกายเขาเหมือนกัน ง่วงเหงาหาวนอน

อยู่นานในที่สุดซาลาเปาก็ตื่น เขาขยี้ตา เด็กๆ ต่างล้อมเข้ามา มองเขาเป็นตาเดียว

เขาเอ่ย “ท่านโสวฝู่กับท่านแม่กำลังผ่าตัด การผ่าตัดของท่านแม่นี้ยาวนานถึงหกชั่วยาม หม่อมฉันกลับมาบ่อยไม่ได้ ต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณยาย คุณยายอยู่บ้านคนเดียว เป็นห่วงมาก”

“ได้ เปาเปากตัญญูจริง” หยู่เหวินเห้ากอดเขาแน่น เอ่ยเสียงแห้ง

ครั้นเห็นซาลาเปาจะหลับอีก เขาก็ถามขึ้นก่อน “ได้บอกว่าการผ่าตัดมีคนช่วยกี่คนหรือไม่? คนพวกนั้นเก่งไหม?”

“ไม่ได้บอก แต่ฟางหวูบอกให้พวกเราวางใจ บอกว่าท่านแม่ต้องไม่เป็นอะไรแน่” ซาลาเปาเอ่ย

หยู่เหวินเห้าอือเสียงหนึ่ง ยื่นมือบีบแก้มเขา “ได้ หลับไปเถอะ”

“ท่านพ่อ ท่านพักเสียหน่อยเถอะ ท่านตาแดงมากเลย!” ซาลาเปามองดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือด เอ่ยด้วยความปวดใจ

เด็กๆ ที่เหลือต่างก็ติดอยู่กับหยู่เหวินเห้า ท่านแม่ไม่อยู่ ท่านพ่อช่างน่าสงสารเสียจริง

“ข้าไม่เป็นไร นอนเถอะ!” หยู่เหวินเห้าตบหลังเขาเบาๆ เอ่ยเสียงนุ่ม

ซาลาเปาเป็นห่วงคุณยาย หลับตาไม่นานก็หลับไปอีก

สวีอีกับแม่ทัพหลอบังคับรถอยู่ด้านนอก ด้านนอกลมแรงมาก ไม่ได้ยินการสนทนาข้างใน แต่สวีอีแง้มผ้าม่านเป็นครั้งคราว ใช้สายตามองหยู่เหวินเห้าเป็นการถาม หากมีข่าวคราว หยู่เหวินเห้าก็จะบอก

ครั้งนี้เมื่อแง้มผ้าม่าน หยู่เหวินเห้าก็เอ่ยเสียงเบา “เจ้าหยวนกับท่านโสวฝู่กำลังผ่าตัด ยังไม่รู้สถานการณ์”

สวีอีพยักหน้า “ท่านโสวฝู่กับพระยาชารัชทายาทต้องปลอดภัยแน่พ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าพยักหน้านิ่งๆ

เมื่อปล่อยผ้าม่านลง สวีอีก็ถอดถอนใจ

กับเรื่องทั้งหมด สวีอีแค่รู้ครึ่งๆ กลางๆ เท่านั้น เขาไม่รู้ว่าจะถามผู้ใดได้ ด้วยสมองของเขาเดาได้แค่สถานที่ที่พระชายารัชทายาทกับโสวฝู่ไป ต้องไม่ใช่สถานที่ในโลกนี้แน่ แต่จะเป็นสถานที่อย่างไรนั้นก็หารู้ไม่

เขารู้เพียงพระชายารัชทายาทกับท่านโสวฝู่กำลังเผชิญกับอุปสรรคครั้งใหญ่ในชีวิต หากผ่านพ้นไปได้ ทุกอย่างก็จะปลอดภัย

เวลานี้พวกเขาต้องเข้มแข็งตั้งมั่น จะเพิ่มความวุ่นวายให้กับสถานการณ์นี้ไม่ได้ ขอแค่รอคอยอย่างสงบ พวกเขาก็จะกลับมา

สวีอีคิดอยู่เงียบๆ ทันใดนั้นก็เช็ดดวงตา เบือนหน้าไป

แม่ทัพหลอเอ่ยถาม “เป็นอะไรไปหรือ?”

“เปล่า ลมกับทรายเข้าตา!” สวีอีกลั้นเสียงเอ่ย

เขาไม่กล้าคิดเลย แต่เขาก็มีความกังวลหนึ่ง นั่นคือหากพระชายารัชทายาทกลับมาไม่ได้ แล้วจะทำอย่างไรดี?

เขาไม่กล้าเอ่ย บางคำพูดหากกล่าวออกมาแล้วก็จะรู้สึกเป็นอัปมงคล เกรงจะติดความอัปมงคลนี้ไปด้วย

ณ โรงพยาบาลประชาชนแห่งแรกเมืองก่วงในยุคปัจจุบัน