บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1402

ศาสตราจารย์หยวนพยักหน้า แต่หน้าผากเริ่มมีเหงื่อผุดแล้ว “เติบโตข้างการของพวกเรา”

“ก็เท่ากับว่า ในขณะเดียวกันนางได้เติบโตในจวนเจ้าพระยาจิ้งและข้างกายของพวกเจ้า? ใช่หรือไม่?” ไท่ซ่างหวงมองดูเขาแล้วกล่าว

ศาสตราจารย์หยวนปาดเหงื่อ “เอ่อ.......ใช่ แต่ก็ไม่ใช่ละมั้งครับ”

เขาเริ่มรู้สึกเสียใจเล็กน้อยกับการอวดฉลาดของตัวเองแล้ว มิน่าล่ะลูกสาวถึงไม่พูด ที่แท้นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะอธิบายให้เข้าใจได้ในเวลาอันสั้น แม้ว่าเรื่องนี้จะง่ายมาก แต่อีกฝ่ายก็หลงประเด็นได้ง่าย และเขาก็มักถูกอีกฝ่ายทำให้หลงประเด็นอย่างง่ายดาย

เขาลองกลับเข้าสู่เส้นทางที่ถูกต้อง “อันที่จริงไม่ใช่คนเดียวกัน ที่เติบโตอยู่ในจวนเจ้าพระยาจิ้ง คือหยวนชิงหลิง ที่เติบโตอยู่ข้างกายของพวกเรา คือ.......”

“คืออะไร?” ทั้งสองคนมองดูเขา ทำไมพูดไปพูดมาก็ชะงักแล้วล่ะ?

ศาสตราจารย์หยวนกล่าวอย่างจนปัญญา“ก็คือหยวนชิงหลิง แต่ไม่ใช่หยวนชิงหลิงของจวนเจ้าพระยาจิ้ง”

“ดังนั้นเจ้าหมายความว่ามีหยวนชิงหลิงสองคน เช่นนั้นหยวนชิงหลิงคนไหนจึงจะเป็นพระชายารัชทายาท?”

ศาสตราจารย์หยวนสูดหายใจเข้าลึกๆ “เป็นทั้งสอง”

“ดังนั้นพระชายารัชทายาทมีสองคนหรือ?”

ศาสตราจารย์หยวนมองพวกเขาอย่างมึนงง พยักหน้าด้วยความลังเล

เซียวเหยากงและไท่ซ่างหวงมองเขาครู่หนึ่ง พยักหน้าพร้อมกัน “เข้าใจแล้ว!”

“เข้าใจแล้วเหรอ?”

“เข้าใจแล้ว!” ไท่ซ่างหวงมองเขาด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ เป็นธรรมดาที่เขาจะเข้าใจที่แท้บุตรชายของจูตี้นั้นสมองไม่ค่อยจะดีนัก

แต่ศาสตราจารย์กลับรู้สึกร้อนใจเล็กน้อยแล้ว “เข้าใจแล้วจริงๆเหรอ?” แต่ทำไมเขารู้สึกว่าเขาไม่ได้พูดให้เข้าใจล่ะ?

ไท่ซ่างหวงตบไหล่ของเขา “เรื่องนี้เข้าใจ ไม่งั้นพวกเรามาพูดเรื่องของเจ้ากับจูตี้จะดีซะกว่า เจ้าเป็นบุตรชายของจูตี้? นางไม่ใช่คนของแคว้นต้าซิง นางเป็นคนที่นี่ ต่อมานางออกจากบ้านเกิดเมืองนอนไปยังแคว้นต้าซิง เป็นเช่นนี้หรือ

ศาสตราจารย์หยวนอึ้งไปครู่หนึ่ง แต่ก็รู้สึกว่าคำพูดนี้ไม่ได้ผิด จึงพูดขึ้นว่า“ใช่ เป็นเช่นนี้!”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!” ไท่ซ่างหวงพยักหน้า

ศาสตราจารย์หยวนรู้สึกผิดปกติ เรื่องนี้ไม่ได้อธิบายให้เข้าใจ แต่ว่าสมองของเขาก็ถูกทำให้สับสนยุ่งเหยิงแล้ว เป็นเวลานานถึงจะกลั่นออกมาเป็นคำพูดประโยคหนึ่ง “ที่ทำการผ่าตัดให้โสวฝู่คือลูกชายของผม เป็นลูกชายแท้ๆของผม ไม่ใช่หลานชายคนโตของจวนเจ้าพระยาจิ้ง”

“อ๋อ!” ครั้งถึงคราวเซียวเหยากงเปล่งเสียงแล้ว เขาแสดงออกถึงความตื่นเต้นเล็กน้อย “มิน่าล่ะเขาถึงไม่ได้เจ้าเล่ห์เหมือนเจ้าพระยาจิ้ง แต่กลับโง่เขลาเบาปัญญาเล็กน้อย ที่แท้ก็ล้วนเหมือนกับบิดาแท้ๆนี่เอง”

ศาสตราจารย์หยวนมองดูเซียวเหยากง โง่เขลาเบาปัญญาอะไรแล้วยังจะเหมือนบิดาอีก?

เขายอมแพ้แล้ว รอลูกสาวออกมาแล้วค่อยอธิบายดีกว่า อย่างไรซะก็มีชื่อเสียงของคุณแม่อยู่ อย่างน้อยในระยะเวลาสั้นๆนี้ก็ทำให้ทั้งสามท่านสงบลงได้ และสามารถทำให้พวกเขาเชื่อถือได้

ไม่นานโสวฝู่ก็ฟื้นแล้ว สะลึมสะลือ แต่เพราะยาชายังไม่หมดฤทธิ์ ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวด

ไท่ซ่างหวงเฝ้าเขาอยู่ข้างๆ เห็นเขาเปล่งเสียงเบาๆออกมาคำหนึ่ง เอ่ยถาม“เจ็บไหม?”

“ไม่เจ็บ” เสียงของโสวฝู่แผ่วเบาเป็นอย่างมาก ท่าทางเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงสักนิด และมองไม่เห็นไท่ซ่างหวง อดที่จะผิดหวังไม่ได้ “ไม่ได้บอกว่า การผ่าตัดสำเร็จแล้วหรือ?”

ไท่ซ่างหวงกล่าวปลอบใจ“สำเร็จแล้วล่ะ หลายชายคนโตบอกว่าสำเร็จ”

“แต่ข้ายังมองไม่เห็นพวกท่าน” โสวฝู่ถอนใจเฮือกหนึ่ง