บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1409

ตั้งแต่โบราณกาลมา การเข้ามาแทนที่ของยุคสมัย โดยส่วนมากเป็นเพราะประชาชนชั้นล่างมีชีวิตต่อไปไม่ได้ ไม่มีทางรอดได้ทำได้เพียงแค่หักคันธงลุกขึ้นสู้ แต่ถ้าประเทศนี้ให้โอกาสให้ทุกคนได้มีความเท่าเทียมกัน เช่นนั้นอย่างน้อย คำโอดครวญด้วยความคับข้องใจก็น้อยลงมาก

บางทีนี่อาจเป็นความหมายที่แท้จริงของการที่พวกเขามาที่นี่ในครั้งนี้

“เจ้าห้าน่าจะมาสักหน่อย” ไท่ซ่างหวงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวเสียงเบาๆ

อีกสองคนก็พยักหน้า ควรจะพาภรรยากลับบ้านจริงๆ อย่างน้อยก็พบพ่อตาและแม่ยายสักหน่อย

ไท่ซ่างหวงกล่าวพร้อมกับความปลื้มปีติว่า“ข้าอยู่ที่นี่ไม่ได้ไร้ญาติขาดมิตร อย่างน้อย ครอบครัวที่แต่งงานปรองดองกันก็อยู่ที่นี่ ก็นับว่าเป็นคนท้องถิ่นครึ่งหนึ่งแล้ว มีอยู่เรื่องหนึ่งที่กวนใจข้ามาโดยตลอด นั่นก็คือเจ้าพระยาจิ้งเจ้าหมอนี่ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นครอบครัวเกี่ยวดองกับข้าจริงๆ ตอนนี้เมื่อได้ยินพระชายารัชทายาทพูดเช่นนี้ ความวุ่นวายใจนี้ของข้าก็ไม่มีโดยสิ้นเชิงแล้ว”

“ถูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” เซียวเหยากงและโสวฝู่พยักหน้าอย่างหนักแน่น เห็นได้ชัดว่า เจ้าพระยาจิ้งนั้นไม่ได้ใจของคนมากเพียงใด

ช่างทำให้คนเอือมระอานักเชียว

หลังจากที่หยวนชิงหลิงกลับบ้านได้ไม่นาน ซาลาเปาก็เข้ามาแล้ว เห็นท่านแม่ เป็นธรรมดาที่จะดีใจ เมื่อดีใจ ก็เอาเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนบอกให้ท่านแม่ฟังหมดแล้ว เช่นท่านพ่อคิดถึงท่านแม่มากเพียงใด เช่นตอนนี้น้องสาวไม่แหวะนมแล้ว เช่นน้องสาวได้รับลูกไก่ตัวหนึ่งมาเป็นสัตว์เลี้ยง ไก่น้อยตัวนั้นก็รู้จักเจ้านาย หลังจากที่โตแล้วจะเปลี่ยนเป็นนกฟีนิกซ์

หยวนชิงหลิงกอดเขา ฟังเขาพูดเงียบๆ ในใจทั้งดีใจ และคิดถึง

หลังจากที่นางให้ซาลาเปากลับไป บอกต่อท่านพ่อ โสวฝู่ไม่เป็นไรแล้ว พวกไท่ซ่างหวงก็ค่อยๆคุ้นเคยทางนี้แล้ว ไม่ได้เกิดความวุ่นวายอะไร ดีทั้งหมด สำหรับเวลากลับ ก็คือประมาณสามเดือน หรือไม่ถึงสามเดือน บอกให้เขาไม่ต้องคิดถึง

ซาลาเปากอดนาง ใบหน้าน้อยๆแนบติดกับใบหน้าของนาง กล่าวด้วยดวงตาแดงๆ“แม้ว่าข้าจะสามารถพบเจอท่านแม่ได้ แต่ว่าท่านพ่อและคนอีกมากมายล้วนไม่ได้พบ ทุกคนเฝ้ารอให้ท่านกลับไปเร็วหน่อย หวังว่าท่านจะสามารถกลับไปได้เร็วหน่อยจริงๆพ่ะย่ะค่ะ”

แม่ของหยวนชิงหลิงฟังอยู่ด้านข้าง ยิ้มแล้วกล่าว“เปาเปาเด็กดี เธอก็ต้องคิดเผื่อตาและยาย ให้แม่อยู่เป็นเพื่อนตาและยาย ใช่หรือไม่?”

ซาลาเปารีบเข้าไปกอดคุณยาย “เช่นนั้นหลังจากนี้พวกเรายังสามารถกลับมาได้ รอจนทะเลสาบจิ้งทะลุผ่านได้แล้ว อยากกลับมาเมื่อไหร่ก็กลับมาเมื่อนั้น คุณยาย ยังสามารถรับคุณยายไปเสพสุขได้ด้วย”

“ดี ดี ดีมาก!” แม่ของหยวนชิงหลิงอยากไปจริงๆ ลูกสาวต้องใช้ชีวิตอยู่ทางนั้นตลอดชีวิต เธอต้องไปดูว่าที่นั่นเป็นสถานที่ยังไงกันแน่ เธอใช้ชีวิตอยู่ทางนั้นดีจริงๆหรือไม่ แม้จะรู้ว่ามีคนมากมายที่ดีต่อเธอ แต่คนเป็นแม่ ไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองแล้วจะวางใจได้ยังไงล่ะ

หลังจากที่ซาลาเปากลับไป หยวนชิงหลิงก็ให้คุณแม่ไปสอบถามคนในหมู่บ้านว่ามีใครปล่อยบ้านให้เช่าบ้าง ถึงเวลาที่สามผู้ยิ่งใหญ่ออกจากโรงพยาบาล ก็อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน

แม่ยิ้มและพูดว่า“งั้นก็บังเอิญจริงๆเลย เจ้าของบ้านที่อยู่ตรงข้ามพวกเราซื้อบ้านแล้วย้ายออกไปแล้ว พวกเราถามดูว่าจะสามารถเช่าสักสองสามเดือนรึเปล่า”

“ย้ายออกไปแล้ว? งั้นเขาขายไหมคะ?” หยวนชิงหลิงถาม

“ลูกอยากซื้อบ้านเหรอ?” แม่ของหยวนชิงหลิงตะลึงงันไปชั่วขณะ

หยวนชิงหลิงคล้องมือของแม่แล้วนั่งลง กล่าวว่า“อนาคตหนูจะกลับมาบ่อยๆ บางทีอาจจะลากมาทั้งครอบครัว คนมากมายขนาดนี้บ้านของพวกเราอยู่ไม่พอจริงๆ แล้วหนูก็ไม่เต็มใจจะอยู่ไกลๆด้วย อีกอย่างอนาคตพี่ชายแต่งงาน หนูมีพี่สะใภ้แล้ว มีหลานชายแล้ว สิบกว่าคนเบียดเสียดอยู่ในบ้านหลังหนึ่งก็ไม่ดีนัก ไม่ใช่หรือคะ?”

แม่ของหยวนชิงหลิงได้ฟังก็น้ำตาคลอเบ้า แม้จะบอกว่าทะเลสาบจิ้งทะลุได้แล้วจะสามารถกลับมาได้ แต่ว่า ถึงยังไงก็มีความรู้สึกที่ไม่แท้จริง มีเพียงแค่ลูกสาวคำนี้เท่านั้น จึงได้ทำให้เธอรู้สึกถึงความแท้จริงได้ บ้านก็ซื้อไปแล้ว ยังจะเป็นเรื่องเท็จได้อีกหรือ?

เธอเช็ดน้ำตา รีบกล่าวว่า“ดี ซื้อ พวกเราซื้อไว้ แม่จะปรึกษากับพ่อของลูกหน่อย ถอนเงินที่ฝากบัญชีประจำออกมา ก่อนหน้านี้ที่ลูกเกิดอุบัติเหตุ สถาบันวิจัยได้จ่ายค่าชดเชยให้ลูกก้อนหนึ่ง เก็บไว้ในบัญชีเงินฝากประจำทั้งหมด ไม่เคยได้ใช้ พี่ชายของลูกก็มีเงินเก็บอยู่บ้าง จ่ายงวดเดียวพวกเราอาจจะจ่ายไม่ได้ สามารถใช้ชื่อพี่ชายของลูกมากู้เงินได้ เงินค่าบ้านรายเดือน แม่จะจ่ายคืน”

เมืองก่วงเป็นเมืองระดับหนึ่ง ราคาบ้านสูงไม่ลดมาตลอด พวกเขาอาศัยอยู่ในย่านนี้ ก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ราคาบ้านยังคงเป็นราคาแปดเก้าหมื่นต่อตารางเมตร หากจะจ่ายเต็มจำนวน ก็ต้องมีหลายล้านถึงกระทั่งหลายสิบล้าน แม้ว่าครอบครัวของพวกเขาจะมีฐานะ แต่ในเวลาอันสั้นก็ไม่สามารถเอาเงินออกมามากมายขนาดนี้ได้