บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1418

เป่ยถัง!

เรื่องการแบ่งน้ำของแม่น้ำหวยและการสร้างเขื่อนทางกรมโยธาธิการและกรมคลังนั้นได้มีสาสน์กราบทูลข้อราชการเป็นฉบับที่สาม หลังจากฮ่องเต้หมิงหยวนได้ตรวจสอบแล้ว รู้สึกว่าเป็นไปได้ ครั้นจึงให้กรมคลังจัดสรรเงินลงไป ร่วมมือกับกรมโยธาธิการในการเริ่มก่อสร้างแม่น้ำหวย

โครงการใหญ่ขนาดนี้ องค์รัชทายาทที่เป็นผู้ริเริ่ม จึงขอคำสั่งไปควบคุมการทำงานรอบหนึ่ง

ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้ว่าพระชายารัชทายาทร่วมเดินทางไปรักษาอาการป่วยกับโสวฝู่ เด็กไม่กี่คนในจวนไม่มีผู้ปกครองอยู่ชั่วคราว จะได้ที่ไหน? จึงสั่งการให้อ๋องหวยไปทำเรื่องนี้

เพียงแต่ หลังจากออกพระราชโองการแล้ว เขากลับมีพระประสงค์ใหม่

ขึ้นครองราชย์ในปีที่สอง เขาเคยไปเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัยที่แม่น้ำหวยแล้ว ใช้คำพูดของอ๋องชินเฟิงอัน หลังจากเขาขึ้นครองราชย์แล้ว ผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ก็คือการจัดการช่วยเหลือประชาชนที่ประสบอุทกภัยในครั้งนั้น ในที่สุดตอนนี้แม่น้ำหวยก็กำลังจะเริ่มก่อสร้างแล้ว เขามีความคิดอยากจะไปสักครั้ง ไม่ว่าอย่างไร เมืองในบางท้องที่ของแม่น้ำหวย ชื่อเสียงและความนิยมของเขาก็สูงมาก

ตอนนี้รัชทายาทก็มีอำนาจอิทธิพลแล้ว ดังนั้นเขาออกเดินทาง รัชทายาทก็สามารถควบคุมแคว้นได้ ก็ควรจะปล่อยมือให้เขาได้ฝึกฝนสักหน่อยแล้ว

อาณาเขตประเทศของเป่ยถังนี้ เขาที่เป็นฮ่องเต้ผู้นี้ก็ไม่เคยได้วิ่งไปที่ไหนมาก่อน แต่แม่น้ำหวยนี้กลับสามารถไปได้หน่อย

หลังจากที่ตัดสินใจ เขาออกพระราชโองการ ฮ่องเต้ออกเสด็จประพาสทางทิศใต้ รัชทายาทดูแลปกครองประเทศ!

หลังจากกำหนดการเสด็จประพาสทางทิศใต้แล้ว ออกพระราชโองการให้อ๋องหวย อ๋องซุนร่วมเดินทางด้วย กู้ซือนำกองทหารรักษาพระองค์เดินทางไปด้วย

ในวังหลัง พาไปเพียงฮู่เฟยแม่ลูกเท่านั้น ตอนนี้นิสัยขององค์ชายสิบมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เห็นได้ว่าการอยู่ในจวนอ๋องฉู่หลายวันมานี้ก็ยังได้ผล ตอนนี้เสด็จประพาส ก็จะได้พาเขาไปเปิดหูเปิดตาสักครั้ง

อ๋องหวยไปปฏิบัติงานนอกสถานที่ หากเป็นเมื่อก่อน หรงเยว่จะต้องติดตามไปด้วยเป็นแน่ แต่ว่า ตอนนี้มีลูกแฝดชายหญิงแล้ว บุตรชายบุตรสาวยังเยาว์วัย ทนไม่ได้กับการเดินทางในเส้นทางที่สั่นสะเทือน จึงส่งคนไปคุ้มกันเขาสองสามคน ตัวเองก็ไม่ติดตามไปด้วยแล้ว

อ๋องซุนกลับพาพระชายาซุนและจวิ้นจู่ไปด้วยกัน

ขบวนรถเสด็จของฮ่องเต้ออกจากเมืองหลวงไปช่วงฤดูใบไม้ผลิ หยู่เหวินเห้าและบรรดาขุนนางออกมาส่งเสด็จที่ประตูเมือง ฮ่องเต้หมิงหยวนกำชับครั้งแล้วครั้งเล่า ให้เขาขยันทำหน้าที่รับผิดชอบเรื่องการบ้านการเมือง อย่าให้เรื่องสำคัญล่าช้าเพราะพระชายารัชทายาทไม่อยู่

หยู่เหวินเห้ารับคำสั่ง “เสด็จพ่อวางใจได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไม่ทำให้พระองค์ผิดหวัง พระองค์ออกเดินทางครั้งนี้จะต้องระมัดระวังทุกๆเรื่องนะพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าว“วางใจเถอะ มีคนตามเสด็จมากมายเพียงนี้ ข้าจะไม่เป็นอะไร ข้ารู้สึกเพียงแค่ เป็นฮ่องเต้มาตั้งนานแล้ว อ่านและสั่งการสาสน์ราชการที่แต่ละเมืองส่งมาให้ทุกวัน ก็ราวกับว่าอาณาเขตประเทศนี้อยู่ในสาสน์ราชการ ข้าจะต้องออกเดินดูประเทศนี้ ว่าเป็นเหมือนในสาสน์ราชการหรือไม่”

“เป่ยถังจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆพ่ะย่ะค่ะ!” หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความมั่นใจเป็นที่สุด

“อืม เจ้ามีความมั่นใจเช่นนี้ ข้าปลื้มใจมาก” ฮ่องเต้หมิงหยวนตบไหล่ของเขา “ได้แล้ว กลับไปเถอะ ไม่จำเป็นต้องส่งข้า!”

“กระหม่อมจะมองดูส่งเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ!” หยู่เหวินเห้าทำมือเคารพและไหว้ลงไป!

รอจนขบวนเสด็จกองเกียรติยศเริ่มออก หยู่เหวินเห้าก็กำชับกู้ซืออีกสองสามครั้ง จำเป็นต้องปกป้องเสด็จพ่อให้ดี

กู้ซือกล่าว“ตอนนี้ใต้หล้าสงบสุข จะไม่มีอุบัติเหตุอะไร ท่านวางใจเถอะนะพ่ะย่ะค่ะ!”

พูดจบ ก็ยกมือขึ้น แล้วควบม้านำทางอยู่ด้านหน้า

เมื่อเห็นว่าขบวนเสด็จของฮ่องเต้ค่อยๆหายไปจากเบื้องหน้า หยู่เหวินเห้าหมุนตัว นำขุนนางกลับเมือง

อันที่จริง เสด็จพ่อเสด็จออกตรวจตราทางทิศใต้ เขาเห็นด้วยเป็นอย่างมาก ความทุกข์ยากของชาวบ้าน อย่างไรก็ต้องเห็นด้วยตาตนเองจึงจะเป็นความจริง บนสาสน์กราบทูลข้อราชการ มีการปิดบังมากมายเพียงใดกันแน่ นั่งนิ่งอยู่บนบัลลังก์สูง จะรู้ได้อย่างไรว่าจริงหรือเท็จ?

รอจนยายหยวนกลับมา เขาก็จะพายายหยวนไปเดินให้ทั่วๆ ดีที่สุดคือการเดินทางเหยียบย่ำไปทั่วทุกตารางนิ้วของเป่ยถัง

พูดถึงยายหยวน คิดถึงนางจัง!