บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1428

ครึ่งเดือน ครึ่งเดือน เมื่อเวลาถูกกำหนด อย่าว่าแต่ครึ่งเดือน ครึ่งวัน ครึ่งชั่วโมงก็ล้วนกลายเป็นสิ่งที่ทรมาน

แต่ตอนนี้เขารักษาการว่าราชแทน ยังไงก็ต้องจัดการให้เรียบร้อย

ดังนั้นเขาจึงเขียนจดหมายไปหาเสด็จพ่อก่อน บอกว่าอีกครึ่งเดือนเขามีธุระต้องไปจากเมืองหลวง หากเขาตรวจการณ์เสร็จแล้ว ก็ให้กลับเมืองหลวง

หลังจากส่งจดหมายแล้ว เขาก็เริ่มวางแผน ว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง ยังไงครอบครัวพ่อตาค่อนข้างจน หากพอเอาอะไรไปได้ ก็ต้องเอาไปบ้าง

ลูกๆยังไงก็ต้องพาไป งานแต่งพ่อกับแม่ จะขาดพวกเขาไม่ได้

คนอื่นพาไปไม่ได้ กลัวพวกเก็บความลับไม่เป็นอย่างเช่นสวีอี หากเขาไปกลับมา ต้องรู้กันไปทั่วทั้งเป่ยถังแน่

ท่านย่าต้องพากลับไปด้วย งานแต่งจะไม่มีท่านย่าอยู่ด้วยได้ยังไง? ดังนั้นหยู่เหวินเห้ารีบนัดเวลากับท่านย่า ให้นางได้จัดการมอบหมายงานในโรงหมอหุ้ยหมิง อะไรที่มอบหมายได้ก็จัดการมอบหมายไป พักผ่อนให้เต็มที่ รอการกลับมาของอุโมงค์ห้วงเวลา

เขาก็เริ่มจัดการซื้อของมากมาย หรือบ้างก็หาเอาในห้องคลัง เลือกของที่ดีมีมูลค่ากลับไปให้พวกเขา

องค์ชายรัชทายาทที่สนใจงานราชการ ทำให้โสวฝู่เหลิ่งตำหนิ มาหาเขาถึงจวน พอได้รู้ว่าเขาจะออกเดินทางไปสักพัก แล้วก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ก็ยิ่งไม่พอใจ

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่าอย่างมั่นใจว่า “ไม่อย่างนั้น ทำไมข้าจะต้องเสนอให้เจ้าเป็นโสวฝู่? ก็เพราะเจ้าคนเดียวสามารถทำงานได้เท่ากับคนสิบคน เรื่องในราชสำนัก ตอนนี้เรื่องที่ต้องเป็นกังวลมีไม่มาก ถึงตอนนั้นเสด็จพ่อก็กลับมาแล้ว สามารถเป็นเสาหลักได้ ข้าไปสักพักจะเป็นไร?”

“เจ้าไปก็ได้ แต่อย่างน้อยก็ต้องบอกข้าว่า จะไปนานแค่ไหน?” เหลิ่งจิ้งเหยียนถามขึ้น

“อันนี้ไม่แน่นอน” หยู่เหวินเห้าไปครั้งนี้ ตั้งใจไว้แล้วว่าหลังจากแต่งงาน ยังต้องไปฮันนีมูน ที่ไหนที่ควรเที่ยวก็จะไปเที่ยวให้ทั่วแล้วค่อยกลับมา

ถึงแม้ต่อไปจะไปก็สะดวก แต่ชีวิตนี้จะมีวันหยุดสักกี่ครั้ง? และยังเป็นวันหยุดแต่งงาน เขาคิดว่าเป่ยถังเป็นหนี้เขา อาศัยตอนนี้เขายังไม่เป็นประมุขของเป่ยถัง จะใช้สิทธิประโยชน์ให้หมดก่อน

“พูดความจริงมา เจ้าจะไปไหนกันแน่?” ในใจเหลิ่งจิ้งเหยียนรู้ดี ไม่เชื่อแน่นอนว่าเขาแค่จะไปเที่ยวง่ายๆแบบนั้น

“ไปหาเจ้าหยวน” หยู่เหวินเห้าพูดกับเขาอย่างไม่กลัวตาย ยังไงเหลิ่งจิ้งเหยียนก็ห้ามเขาไว้ไม่ได้ ขอเพียงเขาได้ไปแล้ว จะกลับมาเมื่อไหร่ก็แล้วแต่เขา

ท่าทีเหลิ่งจิ้งเหยียนพูดขึ้นอย่างโล่งใจว่า “รักษาหายแล้วหรือ? งั้นก็ดี เจ้าไปเถอะ อยู่เป็นเพื่อนนางให้ดี หลายปีมานี้พระชายารัชทายาทลำบากอย่างมาก ควรที่จะอยู่เที่ยวเล่นกับนางให้ดีๆ”

“ใช่ ข้าควรที่จะชดเชยให้กับนาง” หยู่เหวินเห้าถอนหายใจ แค่งานแต่งงานไม่เพียงพอที่จะชดเชยให้กับนาง แต่ยังดีที่ยังมีเวลาอีกทั้งชีวิต

“แล้วเจ้าวางแผนจะพาใครไปด้วย?” เหลิ่งจิ้งเหยียนถามขึ้น

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “ลูกๆจะต้องพาไปด้วยอย่างแน่นอน คนอื่นไม่พาไปสักคน มีพวกลูกๆอยู่ข้างกาย ไม่จำเป็นต้องมีผู้ติดตาม”

“สวีอีก็ไม่พาไปหรือ?” เหลิ่งจิ้งเหยียนเงียบไปสักพัก

“ไม่พาไป เขาเป็นคนที่ไม่ควรที่จะพาไปอย่างที่สุด” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

เหลิ่งจิ้งเหยียนมองดูสวีอีที่อยู่ด้านนอกแวบหนึ่ง เจ้าโง่คนนั้นเป็นที่รังเกียจแล้ว เขารู้ตัวไหม?

“งั้นได้ ในเมื่อมีธุระต้องไปทำ เจ้าไปเถอะ” เหลิ่งจิ้งเหยียนหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นอย่างยินดีว่า “เจ้ารู้จักอยู่เป็นเพื่อนพระชายารัชทายาท ก็ถือเป็นเรื่องดี”

หยู่เหวินเห้ามองดูเขาอย่างหงุดหงิด พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมถึงพูดว่าข้ารู้จักอยู่เป็นเพื่อนพระชายารัชทายาท? ข้ารู้มาตลอด แต่ข้าสามารถปลีกกายไปได้หรือ? หลายปีมานี้ยังไม่เคยได้หยุดพักอย่างจริงจังเลย”

“เหนื่อยมากแล้วใช่ไหม? วางใจ ต่อไปจะยิ่งเหนื่อย” ยากนักกว่าเหลิ่งจิ้งเหยียนจะได้พูดล้อเล่นสักครั้ง

แต่ก็เป็นความจริง

หยู่เหวินเห้าไม่สนใจ ต่อไปต่อให้ต้องเหนื่อยอีกแค่ไหน มีเจ้าหยวนอยู่ข้างกาย ต่อให้เหนื่อยต่อให้ทุกข์ก็ไม่กลัว