บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1436

หยวนชิงหลิงมองแวบเดียวก็เห็นถึงความขลาดเขลาความดื้อรั้นของเจ้าห้าแล้ว

เขาเคยมาที่นี่ แต่เกี่ยวกับที่นี่ เขารู้อย่างจำกัดจริงๆ ไม่มีความรู้เบื้องต้นด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนที่แขกของฮ่องเต้ฮุยจงมา พูดถึงเรื่องนานาชาติ ถึงตอนนั้นเขาทำได้เพียงอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก

และนี่เป็นงานแต่งงานที่เขารอคอยมาตลอด

เขาไม่อยากให้เกิดเรื่องที่ไม่มีความสุขเช่นนี้

หยวนชิงหลิงคิดว่าพรุ่งนี้ตอนที่ไปหาฮ่องเต้ฮุยจง ไม่ว่ายังไงก็จะต้องพูดกับฮ่องเต้ฮุยจง จัดงานแต่งเล็กๆก็พอแล้ว เชิญเพื่อนญาติพี่น้องมาร่วมงานก็พอ

ไท่ซ่างหวงที่ก่อนหน้านี้พูดว่าจะต้องจัดอย่างใหญ่โต ตอนนี้ก็เปลี่ยนใจแล้ว ที่จริงก็เป็นกังวลเหมือนอย่างเจ้าห้า ไม่สามารถคุยกับคนอื่นได้อย่างรู้เรื่อง กลัวขายหน้า

เช้าวันรุ่งขึ้น หยวนชิงโจวขับรถพาทุกคนไปที่คฤหาสน์ของฮ่องเต้ฮุยจง

รถบัสคันนี้ ตอนนี้ได้ใช้อย่างสะดวกแล้ว อย่างน้อย ทุกคนสามารถรักษาระยะห่างกับสวีอี ต่อให้ได้ยินเสียงอ้วกของเขา แต่ก็ไม่ได้กลิ่นฉุน

รถวิ่งผ่านถนนย่านการค้าที่จอแจ วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์พอดี บนถนนค่อนข้างคึกคัก กวางโจวเป็นเมืองนานาชาติ และถนนการค้าสายนี้ เป็นถนนที่พลุกพล่านที่สุด แพงที่สุดในกวางโจว เต็มไปด้วยกลิ่นเงินสะพัดอย่างมาก

รถหยุดรอสัญญาณไฟจราจรอยู่เกือบหนึ่งนาที ในที่สุดสวีอีก็สามารถเกาะหน้าต่าง มองดูคนเดินไปมาข้างนอก

มองดูสักพัก แล้วเขาก็พูดขึ้นอย่างโศกเศร้าว่า “นี่ข้าเห็นภาพหลอนหรือ รู้สึกว่าสองคนนั้นเหมือนอ๋องชินเฟิงอันกับพาชายาอย่างมาก”

ทุกคนได้ยิน แล้วก็หันไปมองตามที่เขาชี้ ท่ามกลางฝูงชน ทั้งสองคนโดดเด่นจากฝูงชน ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะพวกเขาถือของมากมายอยู่ในมือ ล้วนเป็นกระเป๋าแบรนด์เนมทั้งนั้น นอกจากในมือที่ถือไว้ บนคอก็แขวนไว้สองสามอัน ภายใต้สถานการณ์ที่มีของแบรนด์ดังมากมายอยู่ในมือ กลับยังเดินออกมาได้ด้วยท่าทีหยิ่งผยอง อยู่ยงคงกระพัน

มองไม่เห็นหน้าชัดๆ เห็นเพียงด้านข้าง ยังสวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่ ทั้งสองแทบไม่มองใครเลย เดินตรงมาที่ถนน จะข้ามไฟแดงไปที่ร้ายกุชชี่ตรงข้าม

เจ็ดแปดหัว ยื่นออกมาจากหน้าต่างรถ จ้องมองมาที่พวกเขา เหมือนจะดูว่าพวกเขาใช่อ๋องชินเฟิงอันสองสามีภรรยาหรือไม่

เดิมไฮโซสองคนนั้นเดินเชิดอกเดินข้ามถนน แต่ผู้หญิงคนนั้นหันมาเห็นรถบัสคันใหญ่ และเมื่อมองดูหัวของคนที่โผล่ออกมาจากรถบัสคันใหญ่ คำว่าชิบหาย หลุดออกมาจากปากของนาง จากนั้นทั้งสองคนก็รีบเดินข้ามถนน หายไปท่ามกลางฝูงคน

“ใช่พวกเขาไหม? ใช่หรือไม่ใช่?” ไท่ซ่างหวงนวดสายตา รู้สึกเหมือน แต่เพราะไม่ได้เห็นใบหน้าตรง ไม่กล้ายืนยัน โดยเฉพาะแต่งกายแบบที่ไม่เหมือนแบบนี้ ทรงผมก็ไม่เหมือน

“คือ.... ไม่ค่อยมั่นใจ” เมื่อกี้หยู่เหวินเห้าก็มองเห็น แต่ก็ไม่มั่นใจ ความรู้สึกเหมือนจะใช่ แต่แล้วก็ส่ายหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่พวกเขาหรอก พวกเขาอยู่เป่ยถัง ตอนที่ข้ามา ได้ยินว่าพวกเขาอาศัยอยู่ในหมู่ตึกเหมย”

โสวฝู่กับน้องสิบแปดก็ไม่มั่นใจ แต่ก็เหมือนมาก แต่เมื่อคิดดูแล้วก็เป็นไปไม่ได้ พวกเขาจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าพวกเขามาไม่เป็น แต่ตอนนี้เขาน่าจะยังอยู่ที่เป่ยถัง ยังไงทุกคนก็มาหมดแล้ว

แต่เมื่อคิดดูดีๆ รู้สึกว่าต่อให้ตอนนี้พวกเขาไม่อยู่ที่เป่ยถังก็ไม่มีปัญหาอะไร ช่วงเวลานี้แผ่นดินกำลังสงบสุข

หยู่เหวินเห้ามองดูหยวนชิงหลิง แล้วถามว่า “เจ้าเห็นไหม? เหมือนพวกเขาไหม?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างเกรงใจว่า “เมื่อกี้ข้ามัวแต่ดูมือถือ ไม่ทันมอง”

“เปาเปาล่ะ?”