บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1435

พวกไท่ซ่างหวงนอนกันสองชั่วโมงก็ตื่นขึ้นมาแล้ว รอเจ้าห้ากลับมาถามเรื่องฮ่องเต้ฮุยจง เขาคิดไปคิดมา แล้วก็พูดขึ้นว่า “ยังไม่ไป พรุ่งนี้ค่อยไป”

ไท่ซ่างหวงโทรหาฮ่องเต้ฮุยจงทันที ไม่ได้บอกว่าพวกเจ้าห้ามากันแล้ว พูดเพียงว่าพรุ่งนี้จะไปหา ให้เขาเตรียมอาหารดีๆไว้ให้พวกเขา

ฮ่องเต้ฮุยจงรับปาก แล้วก็ถามขึ้นว่า “เสี่ยวอู่กับพวกลูกๆมาหรือยัง?”

“ยังไม่มา” ไท่ซ่างหวงพูดขึ้น

ฮ่องเต้ฮุยจงพูดขึ้นอย่างค่อนข้างผิดหวังว่า “ไหนบอกว่าใกล้จะมาแล้วไม่ใช่หรือ? คืนนี้มาหรือยัง?”

“ยังไม่รู้ ดูสถานการณ์ก่อน” ไท่ซ่างหวงพูดขึ้น

“งั้นคืนนี้ถ้ามาถึงแล้ว ก็พามาหาข้าทั้งคืนเลยนะ ข้าอยากเห็นเด็กๆ” ฮ่องเต้ฮุยจงพูดขึ้น

ไท่ซ่างหวงรับคำ ไม่รู้สึกละอายใจเลยสักนิด แล้วก็วางสาย

เขาไม่อยากเลี้ยงเด็กเองหรือไง?

เขาไม่ได้เจอพวกเด็กๆนานแค่ไหนแล้ว? เขาเพิ่งได้อุ้มน้องฟีนิกซ์กี่ครั้งเอง

น้องฟีนิกซ์เล่นกับคนเฒ่าทั้งสามอย่างมีความสุขมาก แม่หยวนชิงหลิง ซื้อเปลที่นอนเด็กเหมือนอย่างกับเจ้าหญิงมาไว้ให้ล่วงหน้า น้องฟีนิกซ์เปลี่ยนใส่ชุดคลุมหลวมๆ ไม่ห่อตัวด้วยผ้าอ้อม เมื่อทารกถูกปลดปล่อย มองดูคนเฒ่าทั้งสามรอบเตียงตนเอง ชูไม้ชูมือยิ้มร่าเริง

ภายใต้ใต้แสงไฟ ดวงตาสดใสราวกับลูกองุ่นนั่น ผิวเด็กที่เปราะบางอ่อนนุ่มเหมือนดั่งปุยเมฆ ปากเล็กชมพูหน่อยๆ ยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากเหมือนมีเวทมนตร์ ทำให้คนเฒ่าทั้งสามจ้องตาเป็นชั่วโมงโดยไม่กะพริบตา

กับความลำเอียงของเสด็จปู่ทวดในตอนนี้ พวกเปาเปาเข้าใจ แต่เฉพาะกับน้องสาวเท่านั้น กับคนอื่นไม่ได้ ยังไงพวกเขาก็รักใคร่น้องสาวอย่างที่สุดเหมือนกัน

หวังอยากที่จะให้ใครๆก็ชอบน้องสาว

แม่หยวนชิงหลิงเปิดชงนมผงมา ให้ไท่ซ่างหวงเป็นคนป้อน น้องสาวที่ไม่เคยดื่มนมผง เมื่อได้ดื่มนมผงก็ไม่ลังเลสักนิด ดื่มจนแก้มทั้งสองข้างบวมขึ้นมา กลืนลงไปอย่างไม่หยุด เหมือนหิวอย่างมาก

ไท่ซ่างหวงดูอยู่อย่างอัดอั้นใจขึ้นมา นี่ไม่ได้กินอะไรมานานแค่ไหนแล้ว? ถึงได้หิวขนาดนี้ เจ้าห้าเหลวไหลจริงๆ

ดื่มนมแล้ว แม่หยวนชิงหลิงพูดว่าสามารถอุ้มขึ้นมาตบหลัง ไท่ซ่างหวงมีประสบการณ์ อุ้มขึ้นมานั่งบนเก้าอี้อย่างระมัดระวัง มือตีหลังให้กับน้องฟีนิกซ์เบาๆ จนน้องฟีนิกซ์เรอ คนเฒ่าทั้งสามเผยยิ้มขึ้นมาในทันที

อุ้มขึ้นมาแล้ว ก็วางไม่ลงแล้ว ราวกับอัญมณีล้ำค่าอยู่ในมือ รักอย่างที่สุด

“ทำไมถึงคลอดออกมาได้น่ารักขนาดนี้?” ดวงตาทั้งคู่ของโสวฝู่อ่อนโยน จับจ้องมองน้องฟีนิกซ์ แล้วก็พูดขึ้นอย่างดีใจว่า “หัวเราะ ดูเด็กคนนี้สิ ยังยิ้มด้วย กินอิ่มแล้วก็ยิ้ม ว่าง่ายมาก ว่าง่ายจริงๆ”

เซียวเหยากงพูดพึมพำว่า “ใช่ น่ารักมากๆ หากคลอดได้สามคน เราจะได้แบ่งกันคนล่ะคน”

“ใช่ ใช่...” ไท่ซ่างหวงพูดเช่นนี้ แล้วก็ตกตะลึง ถลึงตาใส่เซียวเหยากง พร้อมพูดขึ้นว่า “ต่อให้คลอดมาสามคน ก็ให้เจ้าไม่ได้ ไม่คลอดแล้ว แค่นี้พอแล้ว ตอนนี้สมองของนางไม่มีปัญหาอะไร ไม่ต้องมีลูกเพื่อประคับประคอง”

ส่วนเรื่องสมองหยวนชิงหลิง ไท่ซ่างหวงฟังอย่างค่อนข้างละเอียด รู้ว่าตอนนั้นเกือบเอาชีวิตไม่รอด โชคดีที่ตั้งครรภ์ เด็กส่งอะไรกลับมาช่วยนาง นางจึงไม่ตาย

แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ยังจะคลอดอะไรอีก? พอแล้ว

เซียวเหยากงพูดขึ้นด้วยเสียงเศร้าว่า “ก็แค่พูดไม่ได้หรือ? พูดไปเรื่อยเองก็ไม่ได้?”

“พูดก็ไม่ได้” ไท่ซ่างหวงอุ้มเด็กขยับไปหน่อย แล้วพูดขึ้นว่า “ปากของเจ้าอย่ามาใกล้แก้มของนาง เจ้าไม่ได้แปรงฟันมาหลายวัน ข้าเห็นอยู่ อย่ามารมนาง”