บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 144

ทันทีที่นำเอายาเม็ดจื่อจินกลับมาได้ หยู่เหวินเห้าก็รีเอามาบดละเอียดแล้วให้หยวนชิงหลิงกินลงไปทันที

ยาเม็ดจื่อจินนี้มีประสิทธิภาพอย่างแท้จริง เพราะทันทีที่กินไปได้โดยยังไม่หมดธูปหนึ่งดอก อาการกระตุกของหยวนชิงหลิงก็หยุดชะงักลง อีกทั้งความเจ็บปวดก็ค่อยๆ ลดลงไป

แต่ทว่าหลังความเจ็บปวด มันทำให้นางเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก ไม่สามารถแม้แต่จะลืมตาขึ้นมาได้อีก จึงได้เพียงนอนหลับไปเสียอย่างนั้น ภายในความฝันนางเห็นลูกธนูอันแหลมคมกำลังพุ่งตรงเข้ามาหานาง ทำให้นางสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ

หยู่เหวินเห้ายังคงคอยดูแลอยู่ข้างกายนาง พร้อมกับคิ้วที่ขมวดแน่นอยู่ตลอดเวลา เขาได้เห็นบาดแผลนั้นกับตาตัวเอง ในตอนที่ดึงลูกธนูออกมาเลือดก็พุ่งออกมาพร้อมกับตรงหัวธนูมีเนื้อที่ติดออกมาด้วย จนสามารถมองเห็นรอยแผลในกระดูก

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้นในของเขาก็เต้นแรง พร้อมกับกระสับกระส่าย

“เหตุใดไม่นอนแล้วเล่า？ยังเจ็บอยู่หรือไม่？” เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงลืมตาตื่น เขาจึงรีบโน้มตัวลงไปพร้อมถามด้วยเสียงที่อ่อนโยน

หยวนชิงหลิงจ้องมองเขา ก่อนจะเอื้อมมือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บขึ้นไปลูบหน้าผากของเขา “ข้าไม่เป็นอันใด ไม่เจ็บแล้วล่ะ ท่านอย่าเป็นกังวลไปเลย มีเรื่องใดต้องจัดการก็รีบไปทำเถอะ”

หยู่เหวินเห้าที่ได้ยินนางพูดว่าไม่เจ็บแล้ว ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ ： “ข้าไม่มีธุระใดต้องจัดการ ข้าจะอยู่ดูแลเจ้านี่แหละ”

หยวนชิงหลิงมองออกไปด้านนอก “ตอนนี้กี่ยามแล้ว？”

หยู่เหวินเห้าเองก็ไม่ทราบเช่นกัน จึงหันหลังไปมองทังหยาง แล้วทังหยางจึงรีบแจ้งทันที ： “ตอนนี้ใกล้จะยามบ่ายแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงกดมือเขาลงพยายามที่จะลุกขึ้น ， “ข้าจะต้องไปที่จวนอ๋องหวย”

“ไม่ วันนี้ไม่ต้องไป” เขาพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “รอให้เจ้าหายดีก่อนแล้วค่อยไป อย่างมากก็แค่ส่งยาไปให้เขาก็เพียงพอแล้ว”

หยวนชิงหลิงพูดขัดทันที ： “ไม่ได้ วันนี้และพรุ่งนี้ยังต้องฉีดยาสเตรปโตมัยซิน สองวันสุดท้ายแล้ว ต่อไปก็เหลือเพียงแค่ต้องทานยาเท่านั้นแล้ว จำเป็นต้องไป”

“เจ้าอยู่ในสภาพเช่นนี้ จะไปอย่างไร ？ไม่ได้ไปเพียงวันสองวันคงจะไม่เป็นไรหรอก？” หยู่เหวินเห้ากล่าวต่อ

หยวนชิงหลิงขยับไหล่พบว่าความเจ็บปวดนั้นมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ยาเม็ดจื่อจินนี้ช่างมีประสิทธิภาพจริงๆ คุณภาพของมันไม่ได้ต่างกับน้ำจื่อจินเลย

นางจ้องเขาแล้วพูดอย่างอ่อนแผ่วเบา ： “ตอนนี้ข้าไม่เจ็บแล้ว ขอเพียงแค่ฤทธิ์ยาเม็ดจื่อจินยังอยู่ ข้าก็จะไป นี่คือสองวันสำคัญถ้าเกิดความผิดพลาดไป ชีวิตของอ๋องหวยก็ยากที่จะรักษาเอาไว้ได้แล้ว”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า ไปไม่ได้เด็ดขาด บาดแผลนั้นสาหัสเกินไป

หยวนชิงหลิงเกิดความร้อนใจทันที “ถ้าท่านไม่ให้ข้าไป ข้าอยู่ที่นี่ก็ไม่อาจสบายใจได้อยู่ดี”

ทังหยางที่เห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปกล่าวเสริมทันที ： “ท่านอ๋อง หากพระชายามุ่งมั่นที่จะไป ตอนนี้พระชายาได้รับบาดเจ็บที่ไหล่และขา สามารถยกเกี้ยวออกเดินทางได้ เช่นนี้จะไม่มีการกระแทกใดๆ รอจนฉีดยาเสร็จแล้วก็รีบเดินทางกลับทันที อีกทั้งฤทธิ์ของยาเม็ดจื่อจินนี้สามารถอยู่ได้จนถึงยามจื่อคืนนี้ หรืออาจจะเป็นรุ่งเช้าของวันพรุ่งนี้พ่ะย่ะค่ะ” (ยามจื่อ 23:00 – 00:59 น.)

พอถึงในวันพรุ่งนี้ พิษเจ็บจากบาดแผลจะค่อยๆ ลดลงไป

หยวนชิงหลิงจับข้อมือเขาแล้วมองเขาด้วยสายตาที่ใสซื่อเชื่อฟัง “ข้าขอให้คำมั่นว่าจะเชื่อฟังท่าน ท่านให้กลับข้าก็จะรีบกลับโดยทันที”

หยู่เหวินเห้าที่เห็นนางใส่ใจอาการป่วยของน้องหกถึงเพียงนี้แล้ว เขาจะยังสามารถห้ามต่อไปได้อย่างไร? อีกทั้งเขาก็กลัวด้วยเช่นกันว่าหากน้องหกขาดการรักษาสองวันนี้ไปอาการที่เริ่มหายดีจะกลับไปทรุดหนักอีกครั้ง

มุมปากของหยวนชิงหลิงปรากฏรอยยิ้มจางๆ ขึ้นมา ด้วยแววตาที่เปล่งประกาย “ขอบคุณท่านที่อดทนต่อความเอาแต่ใจของข้า”

หยู่เหวินเห้าลูบผมนาง พร้อมดวงตาประกายก่อนจะพูดด้วยความรู้สึกเศร้าใจ ： “ครั้งนี้เจ้าทำให้ข้าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก รู้หรือไม่ ？”

“ข้าเองก็เช่นกัน！” หยวนชิงหลิงหัวเราะออกมา

“ยังจะหัวเราะอีก！” หยู่เหวินเห้าค่อยๆ ช่วยประคองนางลุกขึ้น “หากมีเรื่องที่จัดการไม่ได้ จงรีบบอกกับข้า อย่าได้ฝืนมากนัก”

“รับทราบเจ้าค่ะ！” หยวนชิงหลิงนั่งอยู่ข้างเตียง ： “เดี๋ยวก่อน ข้าขอทานยาสักหน่อย”

นางหยิบกล่องยาออกมาจากแขนเสื้อแล้วเปิดกล่องออก ก่อนจะกลืนยาแก้อักเสบลงไปสองเม็ด แล้วหยิบเอาน้ำยาฆ่าเชื้อและผ้าพันแผลออกมา ราวกับว่ากล่องยารู้ว่านางถูกลอบสังหารจึงทำให้ด้านในมียาแก้อักเสบและยารักษาแผลภายนอกอยู่จำนวนมาก

“ข้าต้องทำแผลใหม่อีกครั้ง ท่าน”