บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 145

ตอนนี้ในจวนอ๋องหวยจะมีการสืบหาหนอนบ่อนไส้ ฉะนั้นหยู่เหวินเห้าและหยวนชิงหลิงจึงไม่คิดจะอยู่ต่อ

ยิ่งเฉพาะช่วงผู้คนที่เดินทางมาที่จวนก็ไม่ใช่น้อยๆ ซึ่งก็ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ใช่คนในจวน การจะให้เข้าไปก้าวก่ายเหล่าเจ้าหญิงและอ๋องคงยากที่จะเจรจาด้วย

อีกทั้งหยู่เหวินเห้ายังเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของหยวนชิงหลิง ทางที่ดีคือการกลับจวนให้นางนอนพักผ่อนเขาถึงจะสบายใจ

จนกระทั่งช่วงพลบค่ำก็มีข้ารับใช้จากจวนอ๋องหวยเข้ามาให้การแจ้งข่าวว่าได้ทราบตัวสายลับแล้ว ซึ่งก็ไม่ใช่ผู้ใดอื่นไกลแต่เป็นแม่นมผู้ติดตามที่ออกมาจากวังพร้อมกับอ๋องหวย

หยู่เหวินเห้าได้ยินก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ “ถ้าข้าจำไม่ผิด แม่นมคนนั้นคือคนที่ดูแลเขา”

แม่นมก็เป็นเหมือนกับครึ่งหนึ่งของมารดา

อ๋องหวยคงจะเสียใจไม่น้อย

“การวางยาพิษก็เป็นฝีมือของนางพ่ะย่ะค่ะ ทว่านางมีการยับยั้งมือไปบ้าง เพราะเดิมทียาพิษนั้นสามารถคร่าชีวิตอ๋องหวยได้เลยพ่ะย่ะค่ะ” ทังหยางกล่าวในสิ่งที่อ๋องหวยแจ้งไว้

“ได้ไต่สวนหาผู้อยู่เบื้องหลังหรือไม่？” หยู่เหวินเห้าถาม

ทังหยางส่ายหน้า “ไม่พ่ะย่ะค่ะ จะอยู่หรือตาย ชีวิตของทุกคนในครอบครัวล้วนขึ้นอยู่กับนาง จึงตัดสินใจใช้โอกาสในตอนที่ทุกคนไปทันได้ตั้งตัว ใช้ศีรษะทุบกำแพงจนเสียชีวิตพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินว่าแม่นมตายอย่างน่าอนาถ หยวนชิงหลิงก็รู้สึกเศร้าใจ

เด็กน้อยที่ตัวเองป้อนนมเลี้ยงดู หากไม่ใช่เพราะเผลอใจไป คงจะไม่มีทางลงมือทำเช่นนี้แน่

อีกทั้งนางยังมีการยับยั้งพลั้งมือแล้วจริงๆ ไม่เช่นนั้นอ๋องหวยคงจะตายไปนานแล้ว

แม่นมอยู่ในกำมือของผู้ใดกันแน่？

แต่นั่นทำให้รู้ได้เลยว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังมีความหลักแหลมอย่างมาก ที่เลือกคนที่ทุกคนจะไม่สงสัย

ทังหยางกล่าวขึ้นอย่างหดหู่ ： “แม่นมเสียแล้ว เบาะแสก็ขาดหาย จะสอบสวนเช่นไรก็คงจะตามตัวไม่ได้แล้ว”

หยวนชิงหลิงหันไปมองหยู่เหวินเห้า “ท่านคิดว่าจะเป็นฝีมืออ๋องจี้หรือไม่？”

หยู่เหวินเห้าจ้องมองนางแล้วพูดด้วยเสียงเบาๆ ： “เรื่องเหล่านี้ เจ้าอย่าได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวและอย่าได้ถามถึงเลย พวกเขาสองสามีภรรยา ต่อจากไปจงอย่าได้ไปกระตุ้นพวกเขาก็พอแล้ว ข้ามีวิธีการของข้าในการต่อกรกับพวกเขา”

ก่อนหน้านี้เขาก็เคยได้ยินหยวนชิงหลิงพูดว่ามีความสงสัยในตัวอ๋องจี้

และรู้ว่านางเป็นคนที่มีเป้าหมายที่ชัดเจน ทั้งยังฉลาดหลักแหลมรู้จักปรับตัว ซึ่งนั่นเป็นจุดที่เขารู้สึกชื่นชมนางเป็นอย่างมาก

แต่ว่าเมื่อก่อนกับตอนนี้มันไม่เหมือนกันอีกแล้ว เขาไม่ต้องการให้นางได้เห็นเรื่องราวที่น่าขยะแขยงและโหดร้ายใดๆ ทั้งสิ้น

หยวนชิงหลิงราวกับอ่านความคิดของเขาได้ ： “ได้ ข้ารู้แล้ว”

นางใช่ว่าจะขัดต่อความหวังดีของเขา แต่นางจะสืบหาเรื่องนี้ลับหลังเขาต่างหาก

ทังหยางก็ไม่รู้จะกล่าวสิ่งใด จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที ： “จริงด้วย พระชายาซุนแจ้งว่าพรุ่งนี้จะนำตัวอ๋องซุนกลับจวนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านได้ไปเยี่ยมดูท่านพี่รองแล้วหรือยัง ？” หยวนชิงหลิงถาม

“ยัง！” หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างละอายใจ ตั้งแต่เกิดเรื่อง เขาก็ไม่เคยห่างจากข้างกายนางแม้ครึ่งก้าวเลย มีเพียงแต่ให้ทังหยางคอยไปสอดส่องทางนั้นแทนตลอด

“ท่านรีบไปดูเถอะ อาการของท่านพี่รองสาหัสไม่น้อย” หยวนชิงหลิงพูดกระตุ้นเขา

หยู่เหวินเห้าจึงพยักหน้ารับ “อีกสักเดี๋ยวข้าจะไป รอให้เจ้าหลับก่อน พอเจ้าหลับพักผ่อนแล้วข้าจะไป”

“ไปตอนนี้！” หยวนชิงหลิงถลึงตาใส่เขา

หยู่เหวินเห้ายิ้มออกมา “ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ ข้าจะเรียกให้แม่นมสี่มาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

“ข้าไม่ใช่เด็กน้อยเสียหน่อย ที่นอนหลับแล้วจะต้องมีคนมานั่งเฝ้า？”

“ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด！” หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความเอาแต่ใจ

หยวนชิงหลิงจึงได้แต่ยอมแพ้ “ก็ได้！”

จากนั้นหยู่เหวินเห้าถึงค่อยวางใจแล้วเดินออกไป ไม่นานแม่นมสี่ก็เข้ามาดูแลอยู่ข้างกายนาง

แม่นมสี่ที่ยังคงตกใจไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้พอจะสงบจิตสงบใจได้แล้ว และไม่ได้พูดกล่าวถึงสิ่งใด

หยวนชิงหลิงรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก อาการบาดเจ็บดูดเอาพละกำลังของนางไปจนหมด จนนางเองก็คร้านที่จะพูดแล้วจึงหลับตาลงพลางนอนหลับ