บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1440

พาสวีอีไปใส่ฟันเทียม เรื่องนี้ถูกกำหนดไว้แล้ว ว่าเป็นเรื่องยาก

ก่อนอื่น ต้องพูดกล่อมให้เขายอมไป ตอนนี้สวีอีต่อต้านสิ่งใหม่ๆ ในยุคปัจจุบันเป็นอย่างมาก ต่อให้หยวนชิงหลิงบอกเขาว่า หลังจากใส่ฟันเทียมแล้วเวลาพูดจะไม่รั่วอีก ต่อไปถังกั่วเอ๋อก็จะได้เห็นพ่อที่มีฟันครบถ้วน เขาก็ยังไม่อยากไป

“เคยชินแล้ว อีกอย่าง ต่อให้ฟันหลอ ข้าก็ยังเป็นพ่อของนาง นี่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้” สวีอีพูดขึ้น

“เจ้ามองโลกสวยหน่อยได้ไหม? ใครไม่อยากดูดีบ้าง?”

“ดูดีมีประโยชน์อะไร? แค่นอกกาย จิตใจข้าดี ข้ามีบุคลิกดี”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนต่างหันมามอง ต่างจ้องมองดูเขา มั่นใจว่าบุคลิก สวีอีไม่มี โดยเฉพาะฟันที่หลอ เป็นประสบการณ์แบบไหนที่การอาเจียนแล้วล้วนติดอยู่ในฟัน? นึกภาพไม่ออก ที่ติดยังไม่ใช่ตรงฟันที่เปิด

หยวนชิงโจวก็นั่งลงพูดโน้มน้าวเขา นอกจากดูดีแล้ว ยังป้องกันไม่ให้ฟันซี่อื่นเคลื่อนตัวหลวม ยังไงการใส่รากฟันเทียมก็มีประโยชน์ พูดกับเขาทุกอย่างแล้ว ถึงกับบอกว่าหาหมอไว้ให้เขาแล้ว เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านทันตกรรม เกลี้ยกล่อมชั่วโมงกว่า เขาพูดเพียงประโยคเดียว ข้าเคยชินแล้ว ข้าไม่ทำอะไรทั้งนั้น ใครก็ห้ามคิดแตะต้องฟันของข้า

สุดท้ายหยู่เหวินเห้าฟังจนหงุดหงิด พูดขึ้นด้วยเสียงเข้มว่า “จะต้องไป รีบไปทันที นี่คือคำสั่ง”

อยู่ดีๆสวีอีก็ร้องไห้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่”

ทุกคนต่างเงียบ แต่ก็ค่อยโล่งอก แต่หากใช้วิธีนี้ตั้งแต่แรก ก็ไม่จำเป็นต้องเสียน้ำลายเยอะขนาดนี้ พูดจนน้ำลายแห้งก็ยังไม่ยอม เหมือนดั่งลาดื้อไม่ยอมไม้อ่อนกลัวไม้แข็ง

หลังจากหยวนชิงโจวอึ้งไปสักพัก แล้วก็มองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าว่าตัวเจ้าขี้ขลาดไหม?”

สวีอีหันไปมองหยวนชิงหลิงอย่างน่าสงสาร พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารัชทายาท การใส่รากเทียมนี้ เจ็บไหม? ตอนที่ฟันข้าหลุด เจ็บมากเลยนะ”

หยวนชิงหลิงยิ้มพร้อมพูดปลอบว่า “เจ็บกว่าเวลาตัดเล็บนิดหน่อย”

สวีอีฟังแล้วก็อึ้ง แล้วค่อยโล่งอก ตัดเล็บไม่เห็นเจ็บเลยสักนิด เจ็บกว่าตัดเล็บนิดหน่อย งั้นก็มากสุดก็เจ็บเท่ายุ่งกัด เขาทนได้กับความเจ็บปวดที่ถูกยุงกัดหนึ่งร้อยตัว

หลังจากสวีอีตอบตกลง หยวนชิงโจวก็ช่วยนัดพบทันตแพทย์ในวันพรุ่งนี้ทันที ทานข้าวเช้าเสร็จก็ไปทันที

เพื่อไม่ให้เขาหวาดกลัวขนาดนั้น หยวนชิงหลิงไปส่งเขาด้วยตนเอง

เดิมสวีอีอยากพาเปาเปาไปด้วย แต่ซาลาเปาสามารถนึกเห็นภาพน่าสยดสยองนั้นได้ จึงไม่ยอมไปด้วย

หยู่เหวินเห้าเห็นเขาพูดบ่นพึมพำ ถึงถามขึ้นว่า “ให้ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าไหม?”

สวีอีรีบโบกมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้อง ไม่ต้อง”

เจ้าไปด้วย ยิ่งกดดัน รับไม่ไหว

หยู่เหวินเห้าไม่ไปหรอก วันนี้หยู่เหวินเห้ามีนัดลองชุดสูท ชุดวิวาห์ของหยวนชิงหลิงตัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ชุดสูทของเขา ดังนั้นวันนี้เขาไปกับหยวนชิงโจวกับพ่อตา พาคนเฒ่าทั้งสามลูกๆอีกหกคนไปลองชุดด้วยกัน

ยังไงก็ครอบครัวใหญ่ออกจากบ้าน ตอนนี้จะออกจากบ้านต้องเรียกหน้าต้อนหลัง หยวนชิงโจวถอนหายใจ โชคดีที่ตอนนั้นสอบใบขับขี่ประเภทเอ ไม่อย่างนั้นตอนนี้เข้าออกต้องจ้างคนขับ ยุ่งยากแยะ

หยวนชิงหลิงขับรถพาสวีอีไปโรงพยาบาล นางมีใบขับขี่ ไม่รู้ว่าลู่หยางช่วยนางเอามาได้อย่างไร ไม่ว่ายังไงตอนนี้นางออกมาก็เหมือนคนยุคปัจจุบันคนหนึ่ง และก็ไม่กลัวที่จะถูกตรวจบัตรประชาชน

มาถึงโรงพยาบาลแผนกทันตกรรม ก็มีเสียงร้องไห้ของเด็กดังขึ้น สวีอีขาอ่อนทันที

หยวนชิงหลิงกระซิบพูดข้างหูของเขาว่า “เจ้าอย่ากลัว เดี๋ยวกลับไปองค์ชายรัชทายาทจัดการเจ้า”

สวีอียืดตัวตรง พร้อมพูดขึ้นด้วยริมฝีปากสั่นเทาว่า “เหมือนอย่างกับตัดเล็บจริงหรือ?”