บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1445

หยู่เหวินเห้ารู้สึกหึงขึ้นมาเล็กน้อย “สรุปว่าใครแต่งงานกันแน่ล่ะนี่?”

ทางด้านนั้นดูคึกคักมีชีวิตชีวาเหมือนมีมหรสพ ส่วนทางนี้ช่างเหงาวังเวงเหมือนกระท่อมหลังน้อยอันห่างไกล ช่างแตกต่างกันอย่างยิ่ง

หยวนชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเรามักชอบอวดความรักหวานชื่นใส่คนอื่นบ่อย ๆ ถึงเวลาต้องถอยบ้างแล้วล่ะ”

หยู่เหวินเห้าหันไปมองเธอ “เดิมทีพวกเราก็รักกันอยู่แล้ว มันไม่เกี่ยวอะไรกับการอวด พวกเรารีบทำให้เสร็จเร็ว ๆ เถอะ จะได้ไปดึงสติพวกเขาให้มาสนใจพวกเรามากขึ้นสักที”

ช่างแต่งหน้าฟังบทสนทนาของพวกเขา ก็ถามด้วยความสงสัยว่า “คุณสองคนเป็นดาราเหรอคะ? ไม่ทราบว่าถ่ายละครเรื่องอะไรกันเหรอ? หลัก ๆ เน้นแสดงแนวย้อนยุคกันใช่ไหมคะ? ดิฉันได้ยินพวกคุณคุยกัน เห็นใช้ภาษาโบราณเจ้า ๆ ข้า ๆ กันตลอดเลย”

หยวนชิงหลิงถึงกับหลุดหัวเราะ “ใช่ค่ะ พวกเราเป็นแค่นักแสดงประกอบบทเล็ก ๆ แต่เราแสดงละครย้อนยุคมานานหลายปี” ที่สำคัญคือ ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานด้วย

ช่างแต่งหน้าพูดว่า "พวกคุณสองคนมีทักษะการแสดงที่ดี แถมหน้าตาก็ดี จะต้องได้เล่นบทนำอย่างแน่นอนค่ะ สู้ ๆ นะคะ!"

“ขอบคุณค่ะ!” หยวนชิงหลิงตอบรับด้วยรอยยิ้ม

หลังจากแต่งหน้าเสร็จ เด็ก ๆ ที่ต่างก็แต่งหน้าแต่งตัวเสร็จแล้วเหมือนกันก็เดินออกมา ทุกคนสวมชุดสูทสีขาวตัวเล็ก ๆ ผูกหูกระต่าย มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง ยืนเบียดกันอยู่ด้านหลังพวกเขาพลางส่งเสียงเรียกว่า "ท่านพ่อ ท่านแม่!"

ไม่ต้องหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นหน้าตาหล่อเหลาของพวกเขาผ่านทางกระจกได้ ไม่รอให้หยวนชิงหลิงได้มองอย่างละเอียด ๆ พนักงานเกือบทุกคนก็เดินเข้ามาล้อมรอบตัวเขา ต่างก็รู้สึกตกตะลึงมาก ตอนที่เด็ก ๆ กลุ่มนี้มา ก็ทำให้พวกเขารู้สึกชอบมากแล้ว มาตอนนี้พวกเขาสวมชุดสูทเล็ก ๆ หวีผมที่เพิ่งตัดมาใหม่ขึ้นไป ยิ่งทำให้น่ามองจนไม่รู้จะบรรยายยังไงเลยทีเดียว

พนักงานแต่ละคน ต่างก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโออย่างพร้อมเพรียง

อีกด้านหนึ่ง แม่นมสี่กับคุณย่าหยวนใส่ชุดกี่เพ้าเสร็จก็เดินออกมา โสวฝู่กับไท่ซ่างหวงก็เปลี่ยนเป็นชุดเสื้อทูนิกสไตล์จีน สองคู่ต่างมองหน้าประสานสายตากัน ดวงตาของโสวฝู่กับแม่นมสี่เต็มไปด้วยความรักอันลึกซึ้งเข้มข้น ในสายตามีเพียงกันและกัน ไม่มีอะไรอื่นทั้งสิ้น

ไท่ซ่างหวงกลับมีท่าทีค่อนข้างภูมิใจไม่น้อย "จูตี้ ชุดของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

คุณย่าหยวนยิ้ม “ดูดีมาก ดูดีอย่างยิ่ง”

ไท่ซ่างหวงมองดูคุณย่าหยวน มองพินิจอยู่หลายครั้ง ก็พูดยืนยันหนักแน่นว่า " เจ้าเองก็ดูดีมากเช่นกัน"

คุณย่าหยวนปกติก็มีท่าทางที่สง่างาม ดูภูมิฐาน เมื่อใส่ชุดกี่เพ้าจึงดูเหมาะกับเธอมาก ในบรรยากาศที่ดูทรงภูมิสง่างาม เหมือนว่าจะเพิ่มบรรยากาศของหนอนหนังสือเข้าไปด้วยเล็กน้อย เธอแสดงท่วงท่าเหล่านี้ออกมา แต่ก็ไม่สูญเสียกิริยาเข้มงวดทรงพลัง ไท่ซ่างหวงยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่างดงามนัก จึงเอ่ยขึ้นว่า ชุดนี้ของเจ้าก็เอากลับไปด้วยเถอะ วันหลังก็ใส่บ่อย ๆ หน่อย"

คุณย่าหยวนยิ้มพลางพูดว่า "ข้าจะกลับหรือไม่กลับไป ก็ยังไม่แน่หรอกนะ?"

ไท่ซ่างหวงตกใจจนผงะ "เจ้าไม่กลับไปรึ? ทำไมถึงไม่กลับไปล่ะ? ถ้าไม่กลับไป แล้วสำนักแพทย์จะทำอย่างไร?"

“ มีคนที่สามารถรับช่วงต่อได้ ก่อนจะกลับมาที่นี่ข้าก็คัดเลือกเอาไว้แล้ว” คุณย่าหยวนมองดูกระจก รู้สึกพอใจมาก แต่ก็ยังรู้สึกเย็น ๆ นิดหน่อย เธอหันหน้าไปถามขอเสื้อกั๊กตัวเล็ก ๆ สักตัวจากพนักงาน แล้วเอามาคลุมไว้ที่ไหล่ ยิ่งขับเน้นให้ดูหรูหรามีสไตล์ขึ้นมาหลายส่วน

ไท่ซ่างหวงพูดอย่างร้อนใจว่า "จะให้เจ้าบอกเองว่าได้ มันก็จะได้ตามนั้นได้อย่างไรกัน? ตำแหน่งนี้สำคัญอย่างยิ่ง จำเป็นต้องมีการประเมินอย่างเข้มงวด"

คุณย่าหยวนพูดว่า "ข้าบอกว่าได้ก็คือได้ ข้าเป็นมืออาชีพในด้านนี้ เจ้าต้องเชื่อข้า!"

“ ไม่ได้ ข้าบอกว่าไม่ได้!” ไท่ซ่างหวงค้านอย่างหนักแน่น

คุณย่าหยวนมองเขา แล้วขมวดคิ้วมุ่น น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมจริงจัง "“อย่าก่อปัญหา! องค์ลงอะไรของเจ้าน่ะ จู่ ๆ ก็โวยวายเอาแต่ใจอะไรขึ้นมา?”

ไท่ซ่างหวงรีบแย้งว่า “เรื่องนี้เจ้าไม่เคยพูดถึงมาก่อนเลย เจ้าจะอยู่ดี ๆ ก็โยนภาระหน้าที่ที่สำคัญขนาดนี้ไปง่าย ๆ ไม่ได้”

คุณย่าหยวนไม่สนใจเขา หยิบดินสอเขียนคิ้วมาวาดคิ้วให้ตัวเอง เมื่อตอนที่เธอยังสาว เธอเป็นคนที่มีรูปโฉมงดงามโดดเด่นมาก มาตอนนี้แม้จะมีอายุเข้าสู่วัยชรา แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าแก่มากนัก ก็แค่คิ้วดูจางลงไปนิดหน่อยเท่านั้น