บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1462

หลังจากที่อ๋องอานและอ๋องเว่ยถึงเมืองหลวงในเวลาไล่เลี่ยกัน อ๋องผิงหนานก็กลับมาด้วย เข้าพักจวนอ๋องซู่เดิม พักร่วมกับพวกไท่ซ่างหวง หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงเคยไปสองสามครั้ง ที่แห่งนั้นอยู่นานไม่ได้จริงๆ ร้องรำทำเพลงทุกคืน ย่างเนื้อทุกสองสามวัน อยู่นานต้องได้เสียคนแน่

แต่เมื่อได้เห็นพวกไท่ซ่างหวงได้เสพสุขกับบั้นปลายของชีวิต ในฐานะที่เจ้าห้ากับหยวนชิงหลิงเป็นรุ่นหลานก็ยังดีใจมาก สามใหญ่ไม่เคร่งเครียดเหมือนแต่ก่อน ผ่อนคลายลงมาก แม้แต่ฉางกงกง เวลานี้ก็ยังเดินเหินสะดวกมากขึ้น วันนั้นที่ไปยังได้เห็นเขาเกาะกำแพงเดินได้ประมาณร้อยก้าว ความมุ่งมั่นช่างน่าทึ่งยิ่งนัก

ความชราหรือจะน่ากลัว? ขอแค่ให้ได้อยู่กับคนที่ให้ความสำคัญก็พอ

และในที่สุดฮ่องเต้หมิงหยวนก็พบว่าหมู่ตึกเหมยของเขาไม่มีหยก

เขาจัดการราชกิจในราชสำนักเสร็จก็ให้คนไปซ่อมแซมหมู่ตึกเหมย แม้จะบอกว่าก่อนที่อ๋องชินเฟิงอันขายให้เขาก็ตกแต่งใหม่ครั้งหนึ่งแล้ว แต่การใช้วัสดุก็ยังแย่ไปหน่อยหนึ่ง สง่างามโอ่อ่าไม่พอ ดังนั้นเขาจึงใช้เงินส่วนหนึ่งตกแต่งเสียหน่อย แล้วให้คนผ่าหยกออกมา ดูสิว่าเนื้อเป็นอย่างไรบ้าง

นอกจากส่วนหนึ่งของผิวหินจะโผล่สีเขียวอ่อนปนเขียวแล้ว ด้านล่างล้วนเป็นหินอ่อน กระทั่งว่าส่วนที่เขียวๆ นั้นยังปนสีอื่น ครั้นผ่านฝนไปห่าหนึ่ง ก็เหลือเพียงสีเขียวจืดจางเล็กน้อย ให้คนที่เห็นต้องรู้สึกปวดใจเป็นที่สุด

ขณะที่กู้ซือกลับมารายงานกับฮ่องเต้หมิงหยวน ฮ่องเต้หมิงหยวนก็เงียบงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นความรู้สึกแรกก็คือไม่เชื่อ ท่านลุงจะทำเรื่องหลอกลวงคนแบบนี้ได้อย่างไร? เขาเป็นถึงคนที่มีความสามารถที่สุดในตระกูลหยู่เหวิน วาจาหนักดั่งทอง

เขาให้กู้ซือขุดลึกลงไปแล้วนำกลับวังมาชิ้นหนึ่ง เชิญเหลิ่งจิ้งเหยียนกับบรรดาลูกๆ มาช่วยกันดู แถมยังเรียกช่างหยกในวังมาด้วย โดยหลักเขาไม่เชื่อว่าท่านลุงจะทำเรื่องเช่นนี้ได้

เพราะถึงผิวหินภายนอกอาจจะมีสีอื่นปะปนและหยาบกร้านอยู่บ้าง แต่เมื่อผ่าออกแล้วก็อาจไม่เป็นเช่นนั้น

ก้อนหินสีขาวๆ เหลืองๆ วางอยู่ที่ลานหน้าห้องทรงอักษร ดินโคลนยังไม่ได้ล้างสะอาด กู้ซือให้คนหิ้วน้ำมาขัดรอบหนึ่ง ชะล้างดินโคลนและหญ้า แต่สีก็ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมมาก ดูเหมือนก้อนหินสะอาดก้อนหนึ่ง

ทุกคนเดินวนอยู่รอบก้อนหิน ที่จริงพวกเจ้าห้าต่างรู้อยู่แก่ใจ แต่ก็เหมือนกับเสื้อใหม่ของพระราชา ใครก็ไม่อยากเอ่ยปากพูด

อ๋องอานดูแล้วก็เอ่ย “สีนี้ดูเหมือนหยกเหลืองนะพ่ะย่ะค่ะ?”

“งั้นหรือ? เป็นหยกเหลือง?” ฮ่องเต้หมิงหยวนราวกับได้ตัวช่วย รีบถามอ๋องอานต่อ “ดูตรงไหนว่าเป็นหยกเหลือง?”

คิ้วของอ๋องอานขัดขึ้น “เออ...หม่อมฉันก็ไม่ค่อยทราบเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ แต่ดูผิวด้านนอกแล้วมีสีเหลืองปะปนอยู่ คาดว่าผ่าออกมาแล้วก็ไม่แน่ว่าจะเป็นหยกเหลืองพ่ะย่ะค่ะ”

เขาจึงถามช่างหยก “ท่านล่ะ? เหมือนหยกเหลืองหรือไม่?”

ทีแรกช่างหยกก็เดินวนพร้อมกับทุกคน จากนั้นก็ยืนอยู่วงนอก คิดว่าจะหลบได้ ไหนเลยจะรู้ว่าอ๋องอานจะถามเขากะทันหัน ทำให้ใบหน้าเขาแข็งเกร็งไปทันที ครั้นเห็นสายตาทุกคนจดจ้องอยู่ที่หน้าเขาแล้วก็อดเช็ดเหงื่อที่หน้าผากเป็นไม่ได้ “เออ...กระหม่อมดูแล้วไม่เหมือนเป็นหินทั่วไป แต่จะเป็นอะไรนั้น เวลานี้กระหม่อม...ก็ยังดูไม่ออกพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าก็ดูไม่ออกหรือ?” ฮ่องเต้ผิดหวัง ถึงเขาจะรู้สึกว่านี่เป็นก้อนหินธรรมดา แต่ก็ไม่อยากเชื่อว่าท่านลุงจะหลอกเขา ล้านตำลึงเชียวนะ สวนเหมยนอกจากดอกเหมยกับดอกท้อเหล่านั้นแล้ว ยังมีอะไรมีค่าอีก? หากใช้เงินพันตำลึงปลูกดอกท้อ เช่นนั้นก็ปลูกได้เป็นภูเขาเลากา หมู่ตึกแห่งนั้น ใช้เงินหมื่นตำลึงยังสร้างสองแห่งที่ดีกว่านี้ได้ หากไม่ใช่หยกเหล่านั้น แสนตำลึงก็ยังไม่คู่ควร แล้วจะมีค่าถึงล้านตำลึงได้อย่างไร?

“กระหม่อมตาไร้แวว มองไม่ออกจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ” ช่างหยกเอ่ยอย่างยากเย็น

ฮ่องเต้หมิงหยวนใช้สายตากวาดมองใบหน้าโอรสทั้งหลายรอบหนึ่ง เมื่อเห็นพวกเขามีสีหน้างุนงงแล้ว ก็คิดว่าพวกเขาคงไม่รู้เรื่องหยก จึงถามเหลิ่งจิ้งเหยียน “ใต้เท้าเหลิ่ง ท่านว่าอย่างไร?”

เหลิ่งจิ้งเหยียนหรี่ตา “ฝ่าบาท กระหม่อมไม่มีความรู้ด้านหยกพ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมรู้ว่ามีคนหนึ่งที่รอบรู้ นั่นก็คือท่านชายสี่เหลิ่ง ไม่เช่นนั้นก็เชิญเขามาตรวจสอบดูสิพ่ะย่ะค่ะ”

พวกหยู่เหวินเห้าจึงรีบพูด “ใช่ เหลิ่งซี่รู้ เขารู้เรื่องนี้ หม่อมฉันเคยได้ยินว่าเขาเปิดร้านหยกอัญมณีอยู่หลายแห่ง เขารู้เรื่องนี้ดีที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”

“นั่นสิ เชิญน้องเขยมา” อ๋องเว่ยสมทบ

ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงเอ่ยกับมู่หรูกงกง “ส่งคนไปเรียกตัวเขา ให้เขาเข้าวังมาเดี๋ยวนี้”