บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1463

เสียงเตือนภัยในใจท่านดังครึกโครม หากไม่มีเรื่องท่านพ่อตาฮ่องเต้ก็ไม่เรียกตัวเขา ขณะเข้าวังเขาก็รู้สึกทะแม่งๆ บัดนี้เมื่อเห็นรอยยิ้มปนเลศนัยบนใบหน้าพี่ชายภรรยา กอปรกับสีหน้าของอ๋องชินทั้งหลายกับใต้เท้าเหลิ่งในตำหนัก และผนวกกับก้อนหินก้อนนั้นแล้ว เขาก็พอรู้ว่าเป็นเรื่องอะไรทันที

เขาทำความเคารพท่านพ่อตากับพี่ทั้งหลายตามมารยาทก่อน จากนั้นก็ถามไปตรงๆ “เสด็จพ่ออยากตรัสถามว่าเหมืองหยกในหมู่ตึกว่าเป็นของแท้หรือไม่ใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

เมื่อคำพูดนี้เปล่งออกมา คนในที่นั่นก็พากันยกหัวแม่มือให้เขา มิน่าเล่า ถึงทำการค้าได้ใหญ่โตเพียงนี้ ก็เพราะมีความกล้า มีความมั่นใจ รู้จักรับผลที่ตามมาหลังจากเปิดโปงนั่นเอง

ฮ่องเต้หมิงหยวนเอ่ย “มิผิด ข้าให้กู้ซือเอามาชิ้นหนึ่ง วางอยู่ข้างนอกนั่น มา เราออกไปดูกันเถอะ”

ท่านชายสี่ส่ายหน้า “ไม่จำเป็นต้องดูพ่ะย่ะค่ะ นั่นเป็นแค่ก้อนหินธรรมดาเท่านั้น หินภูเขาในหมู่ตึก ที่มีค่าที่สุดก็เพียงหินอ่อน แต่ก็มีไม่มากพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนตั้งคอตรง รู้สึกหายใจลำบากทันที “หินธรรมดา? เจ้าแค่มองแวบเดียวก็มองออกแล้วหรือ?”

ท่านชายสี่เอ่ยอย่างมั่นใจ “มิใช่มองแวบเดียว แต่หม่อมฉันไปหมู่ตึกเหมยหลายครั้งแล้ว ทั้งหมู่ตึกเหมยแลภูเขาไม่มีอะไรมีค่าเลยพ่ะย่ะค่ะ หากมีก็ต้องถูกคนขุดคุ้ยจนหญ้าไม่งอกแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เหมืองหินหยกมีค่าขนาดนั้นจะมิถูกเปิดออก”

ฮ่องเต้หมิงหยวนพ่นลมออกทางจมูก “แต่ท่านลุงบอกเองว่าด้านล่างเป็นเหมือนหยก จะเท็จได้อย่างไร?”

นี่เกี่ยวพันถึงคุณลักษณะของคน ทันใดนั้นทุกคนก็ไม่รู้จะพูดต่ออย่างไรดี

อ๋องเว่ยเอ่ย “เสด็จพ่อ บางทีแม้แต่เสด็จปู่ใหญ่ก็ถูกหลอกล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”

ท่านชายสี่หัวเราะ บางครั้งการหัวเราะก็แสดงออกถึงท่าทีที่ทำให้คนสิ้นหวังได้ สีหน้าฮ่องเต้หมิงหยวนเหี่ยวเฉาไปทันที ราวกับความเชื่อในใจถูกทำลาย

ท่านลุงจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? นี่มิใช่ชิงอาหารในชามขอทานหรือ? เขาขัดสนจะแย่อยู่แล้ว

เมื่อเห็นเสด็จพ่อเสียใจขนาดนี้ ทุกคนจึงพากันมองท่านชายสี่ ควรแสดงออกอะไรหน่อยไหม?

ท่านชายสี่จึงสะท้อนใจปลอบ “เสด็จพ่อมิต้องเสียพระทัยไปพ่ะย่ะค่ะ ท่านไม่ใช่คนแรกที่พลาดพลั้งให้แก่เขา และจะไม่ใช่คนสุดท้ายเด็ดขาด อีกอย่าง เงินทองเป็นของนอกกาย ใช้จ่ายเพื่อให้คนแก่อารมณ์ดีก็พอพ่ะย่ะค่ะ”

ทว่าฮ่องเต้หมิงหยวนอารมณ์ดีไม่ไหว ทำหน้าบึ้ง ความเชื่อถือระหว่างกันเล่า? เหตุใดพอเป็นเขาแล้วกลับไม่มี?

ด้วยความหงุดหงิด จึงไล่ทุกคนแล้วให้มู่หรูกงกงเตรียมเกี้ยว เขาจะไปถามท่านลุงด้วยตนเอง หากไม่มีเหมืองหยกจริง เขาก็จะขอคืนหมู่ตึก

ครั้นถึงจวนอ๋องซู่แล้วก็ถูกเชิญไปรอที่ห้องโถงใหญ่ ไม่นานบรรดาผู้เฒ่าก็มา หลังจากฮ่องเต้หมิงหยวนทำความเคารพไท่ซ่างหวง เพราะเงินล้านตำลึงไม่ใช่จำนวนน้อยๆ จึงเอ่ยกับอ๋องชินเฟิงอันตรงๆ “ท่านลุง คืออย่างนี้ ข้าให้คนไปหมู่ตึกเหมยมา เอาหินกลับมาสองสามชิ้น แต่กลับพบว่าเป็นหินธรรมดา หนึ่งในนั้นเป็นหินอ่อน ไม่มีหยก นี่เป็นเพราะเหตุใดหรือ?”

อ๋องชินเฟิงอันประหลาดใจเล็กน้อย “ไม่มี? จะไม่มีได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองเขา “ไม่มีจริงๆ ข้าให้คนไปดูแล้ว แล้วยังถามเหลิ่งซี่ เหลิ่งซี่บอกว่าหมู่ตึกเหมยไม่มีหยก ท่านลุง ท่าน...นี่ท่านคงไม่ได้หลอกข้ากระมัง?”

อ๋องชินเฟิงอันไม่พอใจ “จะหลอกเจ้าได้อย่างไร? ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ผู้ไม่รู้ อย่างมากก็พูดได้ว่าถูกปกปิด จะว่าหลอกได้อย่างไร?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงเอ่ย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าไม่เอาหมู่ตึกแล้ว คืนให้ท่านแล้วกัน ดูสิว่าท่านสะดวกเมื่อไร คืนเงินล้านตำลึงให้ข้า”

อ๋องชินเฟิงอันเอ่ย “ได้ หากเจ้าไม่ต้องการ คืนกลับมาแล้วกัน สำหรับล้านตำลึง...เจ้ารอประเดี๋ยว ข้าจะไปเอาให้เจ้า เหลวไหลจริงๆ ขายไปนานขนาดนี้แล้วยังจะเอาบริการหลังการขายอีก มีเพียงข้าเท่านั้นที่ทำเช่นนี้”

ฮ่องเต้หมิงหยวนโล่งอก ได้เงินกินยามแก่กลับมาเสียที แต่เพื่อป้องกันการเปลี่ยนแปลง เขาจึงเอ่ย “เออ หากเป็นตั๋วเงิน ให้ดีก็เป็นของโรงแลกตั๋วเงินของทางการ”

อ๋องชินเฟิงอันลุกขึ้น “วางใจเถอะ”