บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1466

อ๋องซุนอดถามเป็นไม่ได้ “น้องห้า อาการของเสด็จพ่อเป็นอย่างไรกันแน่?”

หยู่เหวินเห้าเอ่ย “ข้าไม่รู้เรื่องการแพทย์ ได้ยินเจ้าหยวนบอกว่าคงต้องรักษาตัวอีกสักระยะ”

“เพราะเรื่องหมู่ตึกหรือไม่?” อ๋องซุนถาม

หยู่เหวินเห้าเงยหน้า “ข้าก็ไม่รู้”

อ๋องอานมองเขา “เจ้าจะไม่รู้ได้อย่างไร? เวลานี้ไม่ว่าอะไรเสด็จพ่อก็ทรงบอกเจ้าหมด”

“ที่บอกข้าล้วนเป็นเรื่องในราชสำนัก” หยู่เหวินเห้ามองสีหน้าร้อนใจของพี่น้อง ที่จริงก็อยากให้เขาวางใจ แต่คำพูดนี้ก่อนที่จะมีราชโองการตกลงมาก็ยังพูดไม่ได้

อ๋องอานเอ่ยอย่างสงสัย “ไม่รู้จริงหรือ? แปลกจริง การประชวรนี้ของเสด็จพ่อมาได้แปลกมาก แล้วยังไม่ยอมให้เราเข้าวังไปเข้าเฝ้าอีก”

เมื่อนั้นอ๋องหวยจึงนึกถึงเรื่องที่หากจะลงจากตำแหน่งอะไรที่ได้ยินอ๋องชินเฟิงอันกล่าวในวันนั้น จากนั้นก็มองหยู่เหวินเห้า เห็นสีหน้าเขาสงบนิ่ง ไม่เป็นห่วงเท่าไร หรือว่า...

เขาไม่กล้าถาม ระหว่างพี่น้องมีสนิทและเหินห่าง หากเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นเสด็จพ่อต้องใคร่ครวญตรึกตรองอย่างหนักแล้วจึงตัดสินใจ ในฐานะที่เป็นลูก เขาก็ควรสนับสนุน

ส่วนอ๋องซุน อ๋องเว่ยและอ๋องชุนยังคงวิตกกังวล กลัวว่าสุขภาพเสด็จพ่อจะมีปัญหาจริงๆ

หลังจากพี่น้องหารือกันแล้ว ตกลงกันไม่ได้ ดังนั้นย่อมไม่ได้รวบรวมเงิน เพียงแต่กลับจวนแล้วรอฟังข่าวเงียบๆ

ดีที่ผ่านไปสองวัน ในที่สุดเสด็จพ่อก็มีราชโองการลงมา อนุญาตให้อ๋องชินเข้าวังไปเข้าเฝ้า

อ๋องชินเข้าวังพร้อมกัน รออยู่ในตำหนัก

หมอหลวงยังอยู่ข้างในฝังเข็ม ผ้าม่านทิ้งตัวลงหนัก มองไม่เห็นสถานการณ์ด้านใน อดร้อนรนเป็นไม่ได้

ผ่านไปประมาณสิบนาที มู่หรูกงกงก็ออกมาเลิกผ้าม่าน ฮ่องเต้หมิงหยวนนอนอยู่บนเตียง หน้าเหลือง กระบอกตาลึกเป็นโพรง ครั้นอ๋องชินทั้งหลายเข้าไปเห็นแล้วก็ทุกข์ใจหนัก รีบคุกเข่าถวายบังคม

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองแวบหนึ่ง แต่กลับเหมือนเปล่งวาจาไม่ได้ ได้แต่ขยับริมฝีปากเล็กน้อย มู่หรูกงกงขยับเข้าไปฟัง จากนั้นก็เอ่ยกับอ๋องชินทุกคน “ฝ่าบาทรับสั่ง ให้ท่านอ๋องเสด็จกลับเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องซุนร้อนรน คลานเข่าเข้าไปหา “เสด็จพ่อ โปรดให้หม่อมฉันปรนนิบัติอยู่ที่นี่ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

พวกอ๋องเว่ยก็คลานเข่าเข้าไปขออยู่ปรนนิบัติด้วยเช่นกัน

ฮ่องเต้หมิงหยวนถอนหายใจหนัก ยกมือขึ้นอย่างยากลำบาก โบกมือให้พวกเขากลับไป

เมื่ออ๋องซุนเห็นดังนี้แล้วก็ลุกขึ้นยืนลากมือหมอหลวง ถามด้วยร้อนใจ “เสด็จพ่อทรงประชวรเป็นอะไรกันแน่? ทำไมจู่ๆ ก็อาการหนักเช่นนี้?”

หมอหลวงลังเลนิดหนึ่ง “เออ...แรกเริ่มฝ่าบาทแค่เป็นไข้หวัดพ่ะย่ะค่ะ คิดไม่ถึงว่าลมเย็นจะเข้าถึงภายใน โรคมาไวมาก ต้องรักษาให้ดีพ่ะย่ะค่ะ”

“เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร?” อ๋องซุนหันขวับไปมองหยู่เหวินเห้า “ชายาเจ้าเล่า? ชายาเจ้ามาตรวจดูแล้วว่าอย่างไรบ้าง?”

หยู่เหวินเห้าเอ่ยเสียงเบา “เจ้าหยวนก็พูดเหมือนกับท่านหมอหลวง”

มู่หรูกงกงเดินมา “ท่านอ๋องมิต้องร้อนพระทัยหรือตื่นตระหนกพ่ะย่ะค่ะ มีหมอหลวงดูแลอยู่ เสด็จกลับก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ ถวายบังคมก็พอแล้ว ฝ่าบาททรงต้องพักผ่อนนะพ่ะย่ะค่ะ”

ครั้นอ๋องซุนได้ยินว่าต้องพักผ่อน ก็ไม่กล้าร่ำไรอีก เช็ดน้ำตา คุกเข่าลงอีกครั้งสะอื้นเอ่ย “เสด็จพ่อต้องถนอมพระวรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันทูลลา!”