บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1465

ท่านชายสี่กำลังหยอกล้ออยู่กับสุนัขในลานบ้าน เมื่อเห็นหยู่เหวินเห้าเข้ามา เขาก็ลุกขึ้นยืนปัดมือ ให้เอ้อฮาไปเล่นเอง จากนั้นก็เดินมา “แขกหายากนี่!”

หยู่เหวินเห้ามองใบหน้าขาวนวลสดชื่นของเขา เอ่ย “มีเวลามาเล่นกับสุนัข ไยไม่ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนหลิงเอ๋อร์เล่า?”

“นางหลับแล้ว!” ท่านชายสี่เชิญเขาเข้าไป นั่งลงแล้วจึงถาม “มานี่คงไม่ใช่มาถามว่ากระหม่อมอยู่เป็นเพื่อนหลิงเอ๋อร์หรือไม่กระมัง มีเรื่องอะไรก็ตรัสมาเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านรู้ว่าเสด็จพ่อยักเงินเป็นของตัวเองหรือไม่?” หยู่เหวินเห้าไม่อ้อมค้อม เอ่ยถามโดยตรง

ท่านชายสี่เกี่ยวปากยิ้ม ดวงตาวิบวับ “ทราบพ่ะย่ะค่ะ”

“รู้?” หยู่เหวินเห้าชะงัก

“พ่ะย่ะค่ะ เกินคาดมากหรือ? กระหม่อมทำการค้า ก็ต้องรู้จักกับร้านแลกเงิน ลูกค้ารายใหญ่ของร้านแลกเงินก็พอรู้อยู่บ้าง” ท่านชายสี่แค่ไม่ได้บอกว่าตนมีเงินฝากอยู่ที่ร้านแลกเงินปล่อยกู้เท่าไรเท่านั้น ลักษณะคนรวยที่ถ่อมตนในเรื่องความหรูหราเผยออกมาจนหมด

“มิน่าเล่า พวกท่านสุมหัวกันหลอกเสด็จพ่องั้นหรือ?” หยู่เหวินเห้าซี้ด

“คนหนึ่งอยากทำ อีกคนก็ยอมถูกกระทำ ใช่ว่าจะควักออกมาไม่ได้เสียเมื่อไรพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าเอ่ย “เห็นว่าหมู่ตึกนี้ท่านก็ออกเงิน ท่านออกเงินมาหลอกพ่อตาท่าน น่าแปลกใจจริงๆ”

ท่านชายสี่หัวเราะ “มิเป็นไรพ่ะย่ะค่ะ ถึงอย่างไรก็ตกอยู่ในกระเป๋าท่านอาจารย์กระหม่อมอยู่ดี ขายหมู่ตึกได้ล้านตำลึง พวกเขาดีใจ กระหม่อมก็เพียงต้องการให้นางยิ้มเท่านั้น”

จากคำพูดของท่านชายสี่ หยู่เหวินเห้าฟังออกถึงความกตัญญูก็มีระดับชั้นเช่นกัน อย่างท่านชายสี่ที่ใช้เงินหลายแสนตำลึงซื้อรอยยิ้มหนึ่งของอาจารย์ ชาตินี้เกรงว่าเขาจะทำได้ยาก

เพียงแต่อดสงสัยอีกเป็นไม่ได้ “ในเมื่อเพื่อกตัญญูต่อพวกเขา แล้วเหตุใดท่านไม่มอบเงินให้พวกเขาใช้เสียเลยเล่า? อีกอย่าง หลายปีมานี้ก็ได้ยินว่าพวกเขาไม่ค่อยสุขสบายเท่าไรนี่ ไยท่านไม่ช่วยสักหน่อย?”

“พวกเขาไม่ต้องการเงินของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

“เพราะเหตุใด?” หยู่เหวินเห้าไม่เข้าใจ “เงินท่านเหม็นคาวหรือ?”

ท่านชายสี่หัวเราะชืดๆ “ก็เช่นนั้นจริงพ่ะย่ะค่ะ นางบอกว่าเงินของกระหม่อมล้วนได้มาจากคมดาบของพี่น้อง พวกเขาทำใจรับไม่ได้”

หยู่เหวินเห้าประหลาดใจเล็กๆ ไม่เชื่อว่าพวกเขาจะคุณธรรมสูงส่งเพียงนี้

“แต่ท่านก็ทำการค้าด้วยมิใช่หรือ?”

“เงินรวมเข้าด้วยกัน นางบอกว่าจะแยกอย่างไรว่าส่วนไหนเป็นเงินที่ฆ่าคน ส่วนไหนเป็นเงินที่ได้จากการค้า? ดังนั้นจึงไม่เอาเสียเลยพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าแปลกใจหนัก “ไยการกระทำพวกเขาจึงขัดแย้งกันเช่นนี้? ทั้งโลภ ทั้งยึดถือคุณธรรม”

ท่านชายสี่นิ่งงันครู่หนึ่ง ดวงตาหนักอึ้ง พักหนึ่งแล้วจึงเอ่ย “ไม่ใช่อย่างนั้นพ่ะย่ะค่ะ พวกเขาคิดว่าสมัยก่อนสังหารคนไปมาก ดังนั้นการที่ตนลำบากหน่อย อัตคัดหน่อยก็ถือเป็นการลงโทษตัวเอง พอไม่ให้ผิดต่อมโนธรรมตนเอง”

หยู่เหวินเห้าจ้องเขา “ท่านเชื่อ?”

ท่านชายสี่นิ่งงันอีก “ไม่พ่ะย่ะค่ะ แต่ก็หาคำตอบไม่พบ ถึงอย่างไรพวกเขาไม่รับเงินของกระหม่อม ไม่เพียงแต่ไม่รับของกระหม่อม แม้แต่ของเซียวเหยากงกับอ๋องผิงหนานก็ไม่รับเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”

ช่างลึกลับสลับซับซ้อนเสียจริง