บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1470

อ๋องซุนแค่เหน็บแนมเจ้าสี่เป็นบางครั้ง ไม่ได้กัดไม่ปล่อย ดังนั้นจึงนั่งลง

หยู่เหวินเห้ากลัวว่าพวกเขาจะกระทบกระทั่งกันอีก จึงไม่อ้อมค้อม ตัดเข้าประเด็นหลักทันที “ข้าไปเยี่ยมเสด็จพ่อมา ทรงเสียพระทัยเพราะเรื่องหมู่ตึกเหมยจริง อัดอั้นตันใจถึงได้ประชวร ฉะนั้นข้าจึงคิดว่า หรือเราจะรวบรวมเงินสักสี่ห้าแสนให้เสด็จพ่อ ให้พระองค์ไม่ต้องทรงคิดมาก เป็นอย่างไร?”

อ๋องซุนเอ่ยขึ้นทันที “นั่นย่อมไม่เป็นปัญหา ต้องรวมเท่าไร เราพี่น้องให้ไปก็สิ้นเรื่อง”

อ๋องหวยไม่มีขัด อ๋องฉีก็แสดงออกว่าไม่ลำบาก น้องเก้าลำบากหน่อย แต่ก็รับปาก อ๋องเว่ยนั่งลงพรึบ “ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวข้ามีแค่ห้าสิบตำลึง ข้าให้หมดเลยเอา!”

เขายกทรัพย์สินทั้งหมดให้จิ้งเหอแล้วจริงๆ สำหรับน้องเจ็ดทางนั้นจะได้หรือไม่ก็ไม่รู้ เวลานี้ยังไม่ได้รับปาก แต่เขาก็ยากจนข้นแค้นอยู่แล้ว

“น้องสี่ เจ้าล่ะ?” อ๋องซุนหันไปถามอ๋องอาน

อ๋องอานยังมีแผนการอยู่ในใจ หากให้เงินไป เสด็จพ่อก็หายป่วย เช่นนั้นก็อาจไม่ลงจากตำแหน่งก็ได้ ดังนั้นจึงรีบรับคำ “ข้าย่อมไม่มีปัญหา ข้าหวังแต่จะให้เสด็จพ่อทรงหายประชวร”

หยู่เหวินเห้าโล่งอก เดิมยังคิดว่าจะยาก คิดไม่ถึงว่าทุกคนใจกว้างเช่นนี้ ทั้งยังทำให้เขาดูใจแคบ เชิญทุกคนมาหารือเป็นการเฉพาะ

เขานึกถึงคำพูดที่พี่รองเอ่ยเมื่อครู่ และคิดว่าพี่สี่คงคิดฟุ้งซ่านจึงเอ่ย “ต่อไป เราพี่น้องต้องรวมตัวกันบ่อยๆ ถึงจะดี นั่งพูดคุยกันเหมือนอย่างนี้ จะได้ไม่ห่างเหิน ข้าเป็นคนอย่างไร ทุกคนก็รู้ดี ขอเพียงจิตใจมุ่งอยู่แต่กับเป่ยถัง เช่นนั้นก็ไม่ใช่ศัตรู ไม่ใช่ตลอดไป”

เห็นชัดว่าคำพูดนี้พูดกับอ๋องอาน ครั้นอ๋องอานฟังออกแล้วก็มีความรู้สึกซับซ้อนทันที เพราะหากเป็นเขา ย่อมไม่คิดเช่นนี้เด็ดขาด

เขาจำต้องยอมรับว่าชื่อเสียงดีงามของน้องห้า มิได้ทำขึ้นมา แต่เขาเป็นอย่างสมภาคภูมิ

เมื่อคิดเช่นนี้ จึงทำใจเรื่องที่เขาจะขึ้นครองราชย์ได้บ้าง แต่หากบอกว่าไม่คิดเลย นั่นยังไม่สามารถทำได้ในตอนนี้

หลังจากแยกย้ายกันกลับ หยู่เหวินเห้าก็โมโหเอ่ย “ท่านชายสี่ชายโฉด ไม่มาเสียได้!”

วันถัดมา พวกเขาก็ส่งเงินมาด้วยตนเอง เจ้าหกมั่งคั่งร่ำรวยจริงๆ ออกสองแสนตำลึง แต่ลับหลังเขาก็พูดกับหยู่เหวินเห้าว่า “ข้าออกสองแสนตำลึง ท่านก็ไม่ต้องออกแล้ว ข้ารู้ว่าท่านค่อนข้างขัดสน ส่วนของพี่สามข้าก็ออกแล้วด้วย”

หยู่เหวินเห้าซาบซึ้งใจมาก “ได้ ข้าไม่ขอพูดอีก ขอรับน้ำใจเจ้าครั้งนี้แล้วกัน”

หลังจากเจ้าหกจากไป อ๋องฉีก็มา ออกหนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง พูดเหมือนกับอ๋องหวย

เวลานี้อ๋องชุนยังมอบเงินไม่ได้ บอกว่าเอาไว้กลับหนานเจียงแล้วค่อยให้คนส่งมา แต่เขารับแล้วหนึ่งแสนสองหมื่นตำลึง บอกว่าจะออกแทนหยู่เหวินเห้าส่วนหนึ่ง

ที่คิดไม่ถึงที่สุดก็คืออ๋องซุน เขาโยนมาให้หนึ่งแสนห้าหมื่นตำลึง มือป้อมๆ เคาะอยู่บนตั๋วเงินพับหนาๆ มองหยู่เหวินเห้า “ข้าออกแทนเจ้า”

ส่วนทางอ๋องอานมิได้ส่งมาด้วยตนเอง ให้พระชายาอานมาที่จวน มอบให้แสนตำลึง บอกว่าส่วนที่เกินช่วยหยู่เหวินเห้าออก

อีกนัยหนึ่งคือ รวบรวมห้าแสนตำลึง หยู่เหวินเห้ายังไม่ได้ออกสักแดง ในมือก็มีเจ็ดแสนสองหมื่นตำลึงแล้ว เสด็จพ่อบอกว่าต้องการห้าแสนตำลึง เวลานี้เกินมาสองแสนสองหมื่นตำลึง แต่หยวนชิงหลิงก็ยังเจียดออกอีกแปดหมื่นตำลึง รวบรวมได้แปดแสนตำลึง