บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1469

ในกระบอกตาหยู่เหวินเห้าเจือน้ำตา ซาบซึ้งใจเอ่ย “เสด็จพ่อ หากจะทรงยินยอม หม่อมฉันก็กินอาหารเป็นเพื่อนท่านได้ทุกวันพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนอมยิ้มมองเขา “กลัวแต่อีกหน่อยเจ้าจะยุ่งงานราชกิจ แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่มีเวลากิน เป็นฮ่องเต้ก็แบบนี้แหละ แม้แต่เวลาจะหายใจก็ไม่มี ข้ารู้ว่าเจ้ากตัญญู...”

มือเขาทับอยู่บนตั๋วเงิน มองแวบหนึ่ง “ข้าเอามาสามหมื่นตำลึงไว้ใช้เอง ถึงจะน้อยไปหน่อย แต่เชื่อว่าหากลูกๆ ข้าแสดงความกตัญญูคนละเล็กละน้อย ข้าก็น่าจะมีเงินเก็บหลายแสนตำลึงอยู่ ถึงจะบอกว่าค่าใช้จ่ายมีไม่มาก แต่ไม่มีเงินติดต่อก็ไม่อุ่นใจ พวกเจ้าว่าจริงไหม?”

หยู่เหวินเห้ากำลังซาบซึ้ง เมื่อได้ฟังเสด็จพ่อว่าดังนี้แล้วย่อมผงกศีรษะ “พ่ะย่ะค่ะ!”

รอยยิ้มฮ่องเต้หมิงหยวนค่อยๆ กลับมาบนใบหน้า “เช่นนั้นก็ดี หากข้ามีสักห้าแสนตำลึงก็อุ่นใจแล้ว”

ห้าแสนตำลึง ก็พอๆ กับส่วนที่เขาซื้อหมู่ตึกเหมย หากได้ส่วนนี้กลับมาเขาก็พอใจแล้ว

หลังจากหยู่เหวินเห้าซาบซึ้งจบก็พลันนึกขึ้นได้ ตะลึงงันทันที มองตั๋วเงินในกล่อง แล้วมองเจ้าหยวน นี่...

เงินในกล่องใช้ไม่ได้ แต่เสด็จพ่อต้องการห้าแสนตำลึง นี่มิใช่ให้เขาควักอีกส่วนหนึ่งหรือ?

“เอาล่ะ เจ้านำคำพูดนี้บอกกับพี่น้องเจ้า เตรียมเงินเสร็จแล้วก็ส่งเข้าวังมา” เมื่อฮ่องเต้หมิงหยวนได้การตกปากรับคำ ก็กระปรี้กระเปร่ากว่าเดิมมาก เสียหมู่ตึกเหมยไป ก็ถือว่าได้ทุนคืนมา

ตลอดช่วงเวลานั้นหยวนชิงหลิงไม่พูดแม้แต่คำเดียว ต้องเสียไปแล้วอย่างน้อยหลายหมื่นตำลึง นางจะร้องไห้ก็ไม่ใช่ จะหัวเราะก็ไม่ใช่ แต่พอคิดว่าเสด็จพ่อเก็บเงินจำนวนนี้และมอบให้กับมือเจ้าห้าแล้ว ก็เห็นได้ว่าความตั้งใจนี้สูงค่านัก มิใช่เงินทองจะประเมินได้

สองสามหมื่นตำลึง รวมๆ แล้วก็ยังมีได้

ด้วยเช่นนั้น สองสามีภรรยาจึงอุ้มตั๋วเงินออกวังไปรวบรวมเงิน

เมื่อกลับมานับที่จวน บวกกับหนังสือกู้ยืมที่ปล่อยกู้ออกไปแล้วก็มีมากถึงสามล้านตำลึงจริงๆ และเป็นโรงแลกเงินของทางการทั้งหมด เรียบร้อยดีมาก หากไม่วางใจก็ไปแลกเป็นเงินแล้วเก็บอุโมงค์ใต้ดินได้

“นี่เป็นเงินที่เสด็จพ่อเก็บมาสิบกว่าปี เห็นได้ว่าสิบกว่าปีมานี้ทรงใช้ชีวิตมัธยัสถ์เพียงใด” หยู่เหวินเห้าถอนใจเบา ต่อไปเขาก็ต้องมัธยัสถ์บ้างเช่นกัน

หยวนชิงหลิงเอ่ย “ไม่เพียงแต่เสด็จพ่อจะประหยัด แม้แต่ท่านหญิงในวังก็เช่นกัน มิน่าเล่าบรรดาท่านหญิงจึงต้องให้ทางบ้านส่งเงินมา”

หยู่เหวินเห้านึกถึงไท่ซ่างหวงกับอ๋องชินเฟิงอัน พวกเขาก็ประหยัดมากเช่นกัน เป็นดั่งคำพูดนั้นของเจ้าหยวน ตราบใดที่เป่ยถังไม่หลุดพ้นจากความยากจน พวกเขาก็ไม่อาจเสพสุขเป็นแบบอย่างได้ หลายปีมานี้ลูกหลานในราชวงศ์ยับยั้งชั่งใจได้กว่าครึ่ง ไม่ถึงกับใช้ชีวิตฟุ้งเฟ้อหยิ่งทะนง นี่ก็เป็นเพราะมีพวกเขาเป็นแบบอย่างนี่เอง!

หยู่เหวินเห้าเก็บตั๋วเงินไว้ในกล่อง ล็อกอยู่ในห้องเก็บของ แล้วให้ทังหยางไปเชิญอ๋องชินทั้งหลายมาที่จวน หารือเตรียมตัววางแผนกับเรื่องในราชวงศ์

เขากำชับทังหยางหนัก ว่าท่านชายสี่เขยแห่งราชวงศ์ก็ต้องมาด้วย อีกทั้งตอนที่เชิญพวกเขา ก็ห้ามพูดว่าเป็นเรื่องเงินเด็ดขาด ป้องกันไม่ให้หลบหนี

อ๋องคนอื่นๆ ต่างว่าง่าย ส่วนอ๋องอานทางนั้นทังหยางไปเชิญด้วยตนเอง

อ๋องอานกำลังตุ้มๆ ต่อมๆ หวั่นวิตกกับเรื่องที่หยู่เหวินเห้าจะขึ้นครองราชย์ จู่ๆ ทังหยางก็มาเชิญถึงจวน หัวใจจึงหล่นตุบ ถามทังหยาง “ไปด้วยเรื่องอะไร?”

ทังหยางก้มหน้าด้วยความขวยใจ “ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมก็ไม่ทราบเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ ทรงให้กระหม่อมมาเชิญท่านเท่านั้น มิได้บอกว่าเรื่องอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อนั้นอ๋องอานจึงตื่นตระหนก “แล้วยังเชิญผู้อื่นหรือไม่?”

ทังหยางเอ่ย “ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมแค่รับคำสั่งมาเชิญท่านเท่านั้น”

“อะไรก็ไม่รู้ และไม่รู้ว่าเชิญผู้ใดบ้าง” อ๋องอานคิดแล้วรู้สึกว่าไปไม่ได้ ดีไม่ดีจะจัดงานเลี้ยงหลอก จึงรีบปัดมือ “ข้าไม่ค่อยสบาย เจ้าบอกเขาว่าไว้วันหลังข้าจะไปหาเขา”

ทังหยางจรดมือ “ท่านอ๋องเสด็จไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ มิเช่นนั้นเกรงว่าองค์รัชทายาทยังเสด็จมาด้วยองค์เอง”