บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1472

ฮองเฮากังวลจุดนี้จริงๆ แม้บอกว่าตามหลักแล้วนางควรได้เป็นฮองไทเฮาแต่ปัญหาคือนอกจากมารดาแท้ๆ ที่ล่วงลับไปแล้วของรัชทายาท ยังมีหวงกุ้ยเฟยอีกคน แต่งตั้งเป็นฮองไทเฮาแล้ว คนหนึ่งเป็นมารดาแท้ๆ อีกคนเป็นมารดาเลี้ยง เช่นนั้นนางจะเป็นเช่นไร?

อีกทั้งเรื่องบุญคุณความแค้นในอดีตก็มีอยู่ในใจ

ดังนั้นขณะที่หยวนหย่งอี้เข้าวังไปปรนนิบัติ ฮองเฮาก็ดึงนางไประบายความทุกข์ บอกว่าหากนางไม่ได้แต่งตั้งเป็นฮองไทเฮาเช่นนั้นก็ขอตายเสียดีกว่า

หยวนหย่งอี้เข้าใจความหมายของนาง ฮองเฮาหวังว่านางจะไปพูดกับหยวนชิงหลิงสักหน่อย ดังนั้นรอจนฮองเฮาปรับทุกข์เสร็จแล้ว หยวนหย่งอี้จึงเอ่ย “ทั้งหมดนี้หม่อมฉันมิอาจก้าวก่ายได้เพคะ แต่พระองค์มิจำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้”

ฮองเฮาจับมือหยวนหย่งอี้ มองนางด้วยดวงตาแดง “ข้ารู้ว่าเมื่อก่อนไม่ดีกับพวกเขา แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว เห็นว่าพระชายารัชทายาทเป็นคนจิตใจกว้างขวาง ไม่คิดแค้น แต่ไม่กลัวเรื่องที่แน่นอน กลัวแต่เรื่องไม่คาดฝัน เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

หยวนหย่งอี้มองนาง “เสด็จแม่ หากทรงคิดว่าสมัยก่อนไม่ดีกับพวกเขา เช่นนี้ชดเชยเวลานี้ก็ยังทันนะเพคะ”

ฮองเฮาผงะ “จะชดเชยอย่างไร? จะให้ข้าไปขอโทษรุ่นหลังก็ไม่ใช่กระมัง”

หยวนหย่งอี้หัวเราะ น้ำเสียงชืดเล็กน้อย “หากไม่สบายพระทัย ขออภัยจะไม่ได้ตรงไหนเพคะ? ผลัดเปลี่ยนแผ่นดิน อีกหน่อยฟ้าเป่ยถังก็อยู่ในมือของรัชทายาท ต่อให้ขออภัยต่อฮ่องเต้องค์ใหม่ ก็ไม่ได้เสียฐานะของเสด็จแม่ อีกอย่างในเมื่อทรงขออภัยแล้ว รัชทายาทจะติดใจเรื่องในอดีตก็ไม่ดี มิเช่นนั้นเขาก็จะดูใจแคบ อกตัญญู”

แม้ฮองเฮาจะรู้สึกว่านางพูดได้มีเหตุผล แต่อย่างไรก็ลดทิฐิไม่ลง อีกทั้งหากว่าตามจริง นางก็ไม่ถือว่าผิดต่อรัชทายาท กอปรกับนางเป็นพระมารดาของรัชทายาท ยังมีฐานันดรอยู่

หยวนหย่งอี้รู้ความคิดนาง จึงไม่ได้เกลี้ยกล่อม ที่จริงนางรู้ว่ารัชทายาทและชายาไม่สนใจคำขอโทษของฮองเฮา และไม่แก้แค้นฮองเฮาด้วย

ที่นางกล่าวเช่นนี้ ก็เพราะรู้สึกไม่ยุติธรรมแทนรัชทายาทและชายา พวกเขาควรได้รับคำขอโทษจากฮองเฮา

หลังจากหยวนหย่งอี้ปรนนิบัติให้นางนอนแล้ว ก็พาพี่หญิงเป่าออกวังไป

นางไม่ได้ไปจวนอ๋องฉู่ แต่กลับบ้านเดิมแทน เมื่อรัชทายาทขึ้นครองราชย์ คิดว่าต้องจัดงานแต่งตั้งใหญ่โตแน่ เช่นเดียวกับงานแต่งงานของพวกเขา ชดเชยงานแต่งงานที่น่าขายหน้าและกะทันหันในตอนนั้น

พี่หยวนดูแลพวกนางมาตลอด โดยเฉพาะกับอะซี่ ดังนั้นพิธีแต่งตั้งครั้งนี้ นางกับทางบ้านควรแสดงออกสักหน่อย

ครั้นเอ่ยถึงหูหมิงรับคำสั่งให้จับตามองแม่นางโจวตลอด แม่นางโจวคิดจะไปหาจิ้งเหอจริงๆ แต่นางอยู่ในเมืองหลวงสืบอยู่นานก็ไม่รู้ว่าบ้านของจิ้งเหอจวิ้นจู่อยู่ที่ใด

ตั้งแต่นางอวดโตแสดงความรักต่ออ๋องเว่ยแล้ว นางก็มีชื่อเสียงดังกระฉ่อนในเมืองหลวง ทว่าประชาชนในเมืองหลวงต่างเคารพในความมีเมตตาของจิ้งเหอจวิ้นจู่มาก ดังนั้นจึงไม่ยอมบอกที่อยู่ของจิ้งเหอจวิ้นจู่

หลังจากสะเปะสะปะเช่นนี้อยู่หลายวัน นางก็ระเบิดอารมณ์กับหูหมิง “เจ้าตามข้าตลอดเวลาเพื่ออะไร?”

หูหมิงเอามือกอดอก พูดอย่างเย็นชา “ข้ารับคำสั่งให้ตามเจ้า เจ้าไม่ออกจากเมืองหลวงหนึ่งวัน ข้าก็จะตามเจ้าอีกหนึ่งวัน”

“เจ้าเป็นสุนัขหรือ? สุนัขบ้า!” แม่นางโจวเดือดดาลสุดขีด

หูหมิงหน้าเย็น ปล่อยให้นางลบหลู่ด่าทอ เสียงด่าทองของแม่นางโจวราวกับการชกใส่นุ่น ไร้กำลัง ดังนั้นจึงไม่สนใจเขาแล้วหมุนตัวไป

หูหมิงก็ตามนางเหมือนเดิม นางกลับโรงเตี๊ยม เขาก็เฝ้าอยู่นอกโรงเตี๊ยม

แม่นางโจวโมโหควันพุ่งเปิดหน้าต่างออก หน้าต่างอยู่ทางถนน เห็นหูหมิงได้พอดี ด้วยโทสะ นางจึงหยิบเหยือกชาโยนลงไป แน่นอนว่าไม่ถูกหูหมิงอยู่แล้ว หูหมิงไม่โกรธ ยืนเป็นมนุษย์ไม้อยู่อย่างนั้น