บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1474

หยวนชิงหลิงกับจิ่นหนิงจวิ้นจู่ดูแลกลุ่มเด็กๆ สนทนากันอยู่ด้านนอก พอต้าโถวรู้ว่ามีน้องสาวเพิ่มมาอีกคนก็ดีใจมาก เอาแต่แย่งเด็กๆ ล้อมดูน้องสาว

จิ่นหนิงจวิ้นจู่เห็นเด็กๆ เข้ากันได้ดีเช่นนี้ก็รู้สึกปลื้มใจมาก เอ่ยกับหยวนชิงหลิง “ตลอดทางที่มา พอต้าโถวรู้ว่ามีน้องสาวแล้วก็ดีใจมากเลย”

หยวนชิงหลิงหัวเราะเอ่ย “พวกท่านก็มีเขาคนเดียว เงียบเหงาจริงๆ มาครั้งนี้ก็พักหลายๆ วันเถอะ เขาจะได้สนุกด้วย”

จวิ้นจู่เอ่ย “เขาไม่เงียบเหงาสักนิด มีเพื่อนเล่นเป็นกอง แค่ว่านี่เป็นน้องสาวของเขา เขาก็ต้องหวงแหนอยู่แล้ว”

หยวนชิงหลิงมองต้าโถว หัวทุยตากลม น่ารักจริงๆ แล้วยังมีท่าทางความเป็นพี่ใหญ่อีก “เสี่ยวกวามีพี่ชายรักมากมายเช่นนี้ ช่างมีความสุขจริง”

จิ่นหนิงจวิ้นจู่หัวเราะพลางเอ่ย “นอกจากพี่ชาย นางยังมีข้าเป็นแม่บุญธรรมอีกแน่ะ ข้าไม่สนว่าเจ้าจะยินยอมหรือไม่ อย่างไรเสี่ยวกวาก็เป็นลูกสาวของข้ากับจิ้งถิงเหมือนกัน”

ว่าแล้วก็เดินไปอุ้มกวากวา หอมหน้าผากนางเบาๆ เมื่อครู่ตอนที่เข้ามา นางก็อุ้มแล้ว กวากวายิ้มใส่นางทันที ทำจนจิตใจนางเปี่ยมไปด้วยความสุข ดังนั้นจึงเกิดความรักใคร่เอ็นดู

หยวนชิงหลิงหัวเราะพลางเอ่ย “ย่อมเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ตอนนั้นท่านอุ้มท้องต้าโถว ข้าอุ้มท้องเด็กๆ เคยพูดว่าหากคนหนึ่งคลอดลูกสาว อีกคนคลอดลูกชาย เช่นนั้นก็ให้เกี่ยวดองเป็นผัวเมียกัน หากเป็นลูกสาวหรือลูกชายทั้งสอง ก็เป็นพี่น้องกัน ต้าโถวกับเด็กๆ เป็นพี่น้องกัน เช่นนั้นกวากวาก็คือน้องสาวของเขา เรียกท่านว่าแม่บุญธรรมก็ถูกต้องตามหลักแล้ว”

จิ่นหนิงจวิ้นจู่อุ้มกวากวานั่งลง พอนิ้วจิ้มแก้มของกวากวาเบาๆ กวากวาก็โบกไม้โบกมือหัวเราะ เผยเหงือกแดงชมพูดออกนาง นางชอบเสียไม่มี เอ่ยเนืองๆ “ครั้งนี้แม้บอกว่ามาเพื่อการขึ้นครองราชย์ของฮ่องเต้องค์ใหม่ แต่ข้ามาเพื่อลูกบุญธรรม มาไม่เสียเที่ยว ไม่เสียเที่ยวจริงๆ!”

นางเงยหน้ามองหยวนชิงหลิง ดวงตามีรอยยิ้มอ่อนโยน “ข้ามีของขวัญบางอย่างจะมอบให้นาง แต่ยังอยู่ระหว่างทาง เราสองผัวเมียขี่ม้ามาก่อน ท่านต้องรับไว้นะ อย่าได้เกรงใจพวกเราเป็นอันขาด”

หยวนชิงหลิงมองจวิ้นจู่ รีบเอ่ย “เช่นนั้นได้อย่างไร? ที่พวกท่านมาได้ เราก็รู้สึกเป็นบุญคุณมากแล้ว ยังจะรับของขวัญของท่านได้อีกหรือ?”

“ครอบครัวเดียวกัน ไม่พูดเป็นอื่น ให้กวากวา ท่านก็รับไวก็พอ หากไม่รับก็แสดงว่าเห็นเราสองผัวเมียเป็นคนนอก” จิ่นหนิงจวิ้นจู่ตรงไปตรงมา จุดนี้เหมือนหรงเยว่มาก ของขวัญที่มอบให้จะไม่ยอมรับกลับ

หยวนชิงหลิงเอ่ยด้วยความประทับใจ “ท่านว่าขนาดนี้แล้ว ข้ายังจะไม่รับหรือ? ได้ ข้าขอขอบคุณแทนนางด้วย”

“ต่อไปให้นางมาขอบคุณเอง ข้าจะรอ” จวิ้นจู่เคลื่อนสายตากลับไปที่ใบหน้าของเสี่ยวกวาจื่อ มองดวงตาเป็นประกาย แก้มราวกับแอปเปิล ช่างให้คนเอ็นดูจนวางไม่ลงจริงๆ

จวิ้นจู่เห็นว่าซาลาเปาไม่อยู่ จึงถาม “พระนัดดาองค์โตไปไหนแล้ว?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะเอ่ย “เขาไปอยู่เป็นเพื่อนคนแก่ อีกสองสามวันก็กลับมาแล้ว”

“กตัญญูจริงๆ!” จวิ้นจู่ชมเชย

ช่วงอาหารเย็น ผู้ชายสองคนไม่ได้ร่วม หยู่เหวินเห้าพาจิ้งถิงไปหาท่านชายสี่ทางนั้น วันที่รวบรวมเงิน ท่านชายสี่หลบลี้หนีหาย หยู่เหวินเห้ายังจำอยู่ วันนี้เมื่อมีแขกพิเศษมา ไยจะไม่ไปกินเขาสักมื้อเล่า?

แต่หลักๆ แล้วก็เพราะอ๋องชินทั้งหลายกำลังยุ่งอยู่ ไม่มีใครอยากสนใจเขา จึงได้แต่มาหาท่านชายสี่ที่ว่างงานยิ่งกว่าเขา

แขกพิเศษแห่งต้าโจว ท่านชายสี่ย่อมต้อนรับขับสู้อยู่แล้ว พอหยู่เหวินเห้าสบโอกาสก็เหน็บแนมเขา เอ่ยถึงเรื่องไม่มาวันที่รวบรวมเงิน

แรกเริ่มท่านชายสี่ไม่สนใจ ต่อมาเมื่อหยู่เหวินเห้าพูดอยู่เรื่อย เขาจึงย้อนถาม “แล้วทรงออกเงินเท่าไรหรือ?”

ประโยคเดียวทำเอาหยู่เหวินเห้าชะงักงันอึ้งไปพักหนึ่ง