บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1476

หลังจากจัดการเรื่องฮองเฮาแล้ว เวลานี้ฮ่องเต้หมิงหยวนก็มุ่งแต่จัดการเรื่องลงจากตำแหน่งอย่างเดียว

แขกต่างแดนทยอยกันมาถึง เข้าพักที่โรงเตี๊ยม หยู่เหวินเห้าก็เริ่มยุ่งแล้ว ต้องต้อนรับแขกต่างแดนพร้อมกับคนของศาลหงหรู แคว้นต้าเยว่ แคว้นต้าซิง ตระกูลต้วนแห่งเซียนเปย แคว้นต้าเหลียงต่างส่งทูตมา แคว้นเล็กชนกลุ่มน้อยที่อยู่รอบๆ ก็ส่งทูตมาด้วย แคว้นที่อยู่โพ้นทะเลยังมาไม่ถึง คงเพราะหนทางยาวไกล ก่อนจะถึงพิธีขึ้นครองราชย์คงไม่ถึงแน่

แต่ของขวัญแสดงความยินดีคงต้องมาช้าแน่

เปาเปาไปยุคปัจจุบันแล้ว พวกศาสตราจารย์หยวนพยายามทำเรื่องลางานหนึ่งเดือน ใช้เวลาสองวันซื้อของ สิ่งที่ยุคโบราณขาด ก็พยายามจัดการให้เรียบร้อย

พวกเขาจัดการของแต่งงานด้วยความคิดที่จะแต่งลูกสาว แต่ที่จริงก็ไม่รู้จะซื้ออะไร เพชรนิลจินดาทางนั้นก็ไม่ขาด บ้านรถก็ไม่จำเป็น จึงได้แต่ซื้อสิ่งของอำนวยความสะดวก หนังสือปากกาพวกนี้

ฟางหวูไม่ได้ไปด้วย ก่อนหน้านี้เพราะหยวนชิงโจวไม่เคยไป เธอถึงเป็นคนนำทางพาเขามา ตอนนี้เส้นทางเชื่อมถึงกันสะดวกแล้ว เธอจึงไม่จำเป็นต้องไปอีก

แต่ฟางหวูก็ขับรถไปส่งพวกเขาถึงปากทางเข้า นัดแนะวันกลับ แล้วเธอจะกลับมารับ

แม่ของหยวนชิงหลิงตื่นเต้นมาก ตั้งหน้าตั้งตารอคอย นี่เป็นครั้งแรกที่จะไปบ้านลูกเขย ไม่ง่ายเลยจริงๆ คนอื่นแต่งลูกสาว อยากไปเมื่อไรก็ไปได้ แต่หลายปีมานี้เธอเพิ่งจะไปเป็นครั้งแรก

ศาสตราจารย์หยวนค่อนข้างเก็บอารมณ์ ทว่าความยินดีและการตั้งตารอคอยกลับเก็บซ่อนอยู่ในใบหน้าไม่มิด ขณะที่ขับรถไป เขาก็เอาแต่เสียดาย บอกว่าลืมซื้อเหล้ายี่ห้ออะไร ลืมซื้อกางเกงฤดูใบไม้ร่วงสองสามตัวให้ไท่ซ่างหวง ลืมหยิบรูปที่ล้างแล้วให้พวกเขา

เปาเปาจึงหัวเราะเอ่ย “ท่านอย่าเสียใจไปเลย ครั้งหน้าก็ยังมาได้ ท่านหยุดงานเมื่อไรก็มาอีก”

“เขาอยากไปทุกเดือนนั่นแหละ” หยวนชิงโจวพูดหยอก

“เช่นนั้นก็ดีสิ เอาของกินมาให้พวกเราได้ทุกเดือน” ซาลาเปาวาดฝันอนาคตที่สวยงาม

ศาสตราจารย์หยวนหัวเราะด่าหยวนชิงโจว “พูดไปเรื่อย ถึงจะเป็นที่นี่ ก็ไปรบกวนบ้านลูกเขยทุกเดือนไม่ได้”

“แต่นั่นเพราะที่นี่ ยังไงลูกสาวกับลูกเขยก็ต้องกลับบ้านมากินข้าว ก็เลยไม่ต้องลำบากพ่อตาไปเยี่ยมหา”

เวลานี้แม่ของหยวนชิงหลิงปล่อยวางได้แล้ว ไม่ยึดติดกับเรื่องพวกนั้นอีก “จะเอาตามใจตนชอบไม่ได้ การข้ามมิติเวลาไม่ง่ายอย่างนั้น ไปมาบ่อยๆ ไม่ได้ เราไม่ใช่เทพอะไรสักหน่อย ต้องเคารพกฎ มีเรื่องใหญ่ถึงไป เรื่องเล็กก็ไม่ต้องวุ่นวายให้มาก ไม่อย่างนั้นน้องได้เหนื่อยแย่”

การไปครั้งนี้ จะได้รู้สถานที่ที่ลูกสาวอยู่ รู้สภาพแวดล้อมที่เธอดำรงชีวิต เจอญาติเพื่อนฝูงของลูก แค่นั้นก็พอแล้ว

ฟางหวูอมยิ้มฟังพวกเขาหยอกล้อกัน กับสถานที่แห่งนั้น เธอก็มีความคิดถึงเหลือประมาณเหมือนกัน แต่แม่หยวนชิงหลิงพูดถูก จะข้ามมิติเวลาบ่อยๆ ไม่ได้ คนปกติไม่รู้การเปลี่ยนแปลงของอุโมงค์เวลา ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาก็อาจจะกลับมาไม่ได้

ด้วยแบบนี้ เปาเปาพาทั้งสามในยุคปัจจุบันปีนขึ้นมาจากทะเลสาบจิ้ง

แม่ทัพหลอหัวหน้าองครักษ์ลับผีนำคนมาเฝ้าที่นี่อยู่ก่อนแล้ว ครั้นเห็นพระนัดดาองค์โตกลับมาก็รีบเข้าไปรับ

พอศาสตราจารย์หยวนกับแม่หยวนชิงหลิงขึ้นฝั่งก็สูดลมหายใจเข้าลึก สัมผัสอากาศหอมหวานของโบราณ แล้วมองดูรอบๆ ทิวทัศน์ที่นี่สวยมากจริงๆ

แม่ทัพหลอรับพวกเขาขึ้นมาแล้ว ก็ส่งพิราบสื่อสารไป ให้รัชทายาทที่อยู่ในเมืองหลวงเตรียมตัว

พิราบสื่อสารใช้เวลาเพียงประมาณสองชั่วยามก็ถึงเมืองหลวง ดังนั้นก็เท่ากับเวลาที่พ่อแม่หยวนชิงหลิงถึงเป่ยถัง รัชทายาทก็รู้แล้ว

เขาทิ้งแขกต่างแดนทั้งหลายแล้วควบม้ากลับจวนบอกหยวนชิงหลิง จากนั้นก็นำเสื้อผ้าที่นางเตรียมไว้อยู่ก่อนแล้วไป จะได้ให้พวกเขาเปลี่ยนก่อนเข้าเมืองหลวง

เดิมทีหยวนชิงหลิงอยากไปด้วย แต่หยู่เหวินเห้าบอกว่าไม่ต้อง เพราะเขาขี่ม้าเร็ว พาเจ้าหยวนไปด้วยจะทำให้การเดินทางขอเขาล่าช้า ดังนั้นจึงพาสวีอีไปคนเดียวเท่านั้น

เวลานี้หยวนชิงหลิงก็ไม่อยากถ่วงขาเขาเหมือนกัน แต่เมื่อเห็นเขาทำนู่นทำนี่แบบตื่นเต้นกว่าปกติแล้วก็ปล่อยให้เขาไปรับ เพราะนี่เป็นเรื่องสำคัญที่เขาเฝ้ารอคอยมาตลอด