บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1477

มีปัญหาก็หลบ จบปัญหาแล้วก็จะกลับมาเป็นพ่อตาฮ่องเต้ นิสัยเอาดีเข้าตัวเอาชั่วให้คนอื่นของเจ้าพระยาจิ้งนี้ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด เห็นชัดว่านางหวงติดตามอยู่กับเขา กำบังอุปสรรคร้อยแปดให้ชีวิตเขา ดูแล้วนางหวงยังจะแก่กว่าเขามาก

หยวนชิงหลิงรับพวกเขาเข้ามา เดิมคิดจะพูดอย่างขอไปทีนิดหน่อย แล้วให้คนส่งพวกเขากลับจวนเจ้าพระยาจิ้ง แต่พอเข้าไปแล้ว เจ้าพระยาจิ้งก็เริ่มบอกเล่าความลำบากหลายปีนี้ หลบหนีไปหลายแห่ง ตั้งหลักปักฐานไม่ได้ กลัวว่าราชสำนักจะหาเรื่องเขา ไปมาหลายเมือง ล้วนแต่อาศัยอยู่ในชนบท กินไม่ดี อยู่ไม่ดี ที่ที่อยู่ก็ซอมซ่อมาก พูดเสียจนขอทานยังจะดีกว่า

พูดจนถึงสุดท้าย เจ้าพระยาจิ้งก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น ลูกผู้ชายทั้งแท่ง กลับอดใจไม่อยู่ร้องไห้ในห้องโถง

พอเขาร้องไห้ นางหวงก็ร้องไห้ด้วย สองมือปิดหน้า น้ำตาเจือออกมาจากร่องนิ้ว การร้องไห้ของนางหวงมีท่าทางที่เหมือนกับลักษณะใจสลาย

หยวนชิงหลิงถอนหายใจ มองทั้งสองที่ฟูมฟาย แล้วยังเป็นพ่อแม่ในนามอีก จะไปก็ไม่ได้ ได้แต่ปลอบ แต่คำพูดพวกนั้นที่เจ้าพระยาจิ้งเอ่ย เดิมต้องการให้นางเป็นประกัน แต่นางกลับไม่พูดถึงสักนิด

ดังนั้นเจ้าพระยาจิ้งจึงร้องไห้หนักกว่าเดิม กลับเป็นนางหวงที่ร้องไห้ไปยกหนึ่งแล้วก็เช็ดน้ำตา นั่งน่าเศร้าอยู่ด้านข้าง ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีหน้าไร้อารมณ์เหมือนอย่างเคย

ว่าไปก็แปลก หลังจากเจ้าพระยาจิ้งร้องไห้ไปยกหนึ่งแล้ว ในหัวสมองของหยวนชิงหลิงกลับมีภาพเหตุการณ์จำนวนหนึ่งปรากฏอยู่ในหัวสมองนางเป็นภาพๆ สมจริงมาก ล้วนเป็นภาพการดำรงชีวิตของพวกเขาสองสามีภรรยา

ก่อนที่พวกเขาจะจากไป ก็เอาเด็กคนนั้นของกู้จือให้คนอื่นไปเลี้ยง เจ้าพระยาจิ้งไม่ยอมรับตั้งแต่ต้นจนจบ หนีไปกับนางหวง อยู่ชนบทจริงๆ แต่พอนานวัน รู้สึกว่าไม่มีอันตรายแล้ว เจ้าพระยาจิ้งก็เริ่มก่อเรื่อง เดี๋ยวเข้าตีสนิทกับหญิงหม้ายในหมู่บ้าน เดี๋ยวก็ไปมาหาสู่กับหญิงสาวที่ออกเรือนแล้วในหมู่บ้านบ่อยๆ พวกเขาดูหมือนลี้ภัย แต่ตอนไปก็พกเงินไปด้วย ดังนั้นการดำรงชีพจึงไม่เป็นปัญหา กอปรกับเจ้าพระยาจิ้งหน้าตาดี ย่อมดึงดูดสาวงาม นานวันเข้าก็ถูกคนจับได้ ชายในหมู่บ้านจึงรุมซ้อมยกหนึ่ง ดีที่เขาเป็นวรยุทธ์ถึงได้หลบมาได้ มิเช่นนั้นครั้งแรกก็ต้องถูกตีตายแล้ว

หลังจากเกิดเรื่องนี้แล้วย่อมอยู่ต่อไม่ได้ ไปที่อื่นอีก อยู่อย่างสงบพักหนึ่งก็เข้าอีหรอบเดิม ชีวิตลำเค็ญที่เขาบอกก็คือถูกคนตีแล้วก็หนี พอไปสภาพแวดล้อมใหม่ก็ต้องทำความคุ้นเคยอีก ถึงอย่างไรหลายปีมานี้ก็อยู่ในภาวะเช่นนี้ แต่นางหวงก็ยังติดตามเขา เหน็ดเหนื่อยงานบ้านเพื่อเขา ดูแลการกินการอยู่ของเขา กระทั่งยังปกป้องเขา หลายครั้งที่มีคนตามมาถึงบ้าน เจ้าพระยาจิ้งก็ไปหลบ คนพวกนั้นจึงซ้อมนางระบายอารมณ์แทน

ตั้งแต่หยวนชิงหลิงปลูกถ่ายกลับมาที่สมองเดิม ถึงจะรู้ว่าตัวเองมีความสามารถพิเศษบางอย่าง แต่การเห็นภาพชีวิตในอดีตพวกเขาเช่นนี้ยังเป็นครั้งแรก

เจ้าพระยาจิ้งไม่ยอมกลับจวนเจ้าพระยาจิ้ง บอกว่าจะอยู่ที่นี่ ทั้งเมืองหลวงมีเพียงที่แห่งนี้เท่านั้นที่ปลอดภัย รัชทายาทเป็นเขยของเขา เขาหลบอยู่ที่นี้แล้วใครจะกล้ามาหาเขาอีก?

แต่หยวนชิงหลิงย่อมไม่อยากให้เขาอยู่ที่นี่ พ่อแม่จะมาถึงเดี๋ยวนี้แล้ว หากพวกเขาอยู่ที่นี่ ก็ไม่รู้ว่าจะก่อความวุ่นวายอะไรอีก

ดังนั้นจึงเรียกทังหยางมา เตรียมรถม้า ส่งพวกเขากลับจวนเจ้าพระยาจิ้งไปก่อน

แต่อย่างไรเจ้าพระยาจิ้งก็ไม่ยอมไป ทังหยางจึงพูดกับเขา ว่าในจวนมีคนเข้าออกมากมาย หากมีคนเขาเห็นก็จะนึกถึงเรื่องในอดีต ย่อมต้องทำให้รัชทายาทลำบาก ถึงตอนนั้นพ่อตาฮ่องเต้อะไรนั่นก็ต้องจะไม่ได้เป็นแล้ว

ครั้นถูกทังหยางขู่อย่างนี้ เจ้าพระยาจิ้งถึงยอมจากไป

นางหวงย่อมตามเขาไปด้วย เดินออกไปแล้วก็หันกลับมามองหยวนชิงหลิงแวบหนึ่ง แววตานั้นเต็มไปด้วยความทุกข์และขมขื่น แต่ก็ถือว่ามีความเห็นอกเห็นใจลูกสาวบางส่วน ครั้นน้ำตาทะลักออกมาก็หันหน้ากลับไปทันที

หยวนชิงหลิงยิ้มเจื่อน ไม่รู้ควรพูดว่านางหวงโง่เขลาหรือว่าเจ้าพระยาจิ้งชั่วร้ายดี ถึงขั้นหลบหัวซุกหัวซุนแล้วก็ยังไม่รู้จักรักตัวเอง นางหวงก็ช่างหัวรั้น ในใจนอกจากสามีแล้วก็ไม่มีที่สำหรับคนอื่นอีก แม้แต่ลูกชายลูกสาวก็ยังทิ้ง หลบหนีไปกับสามี

หัวค่ำทังหยางถึงกลับมารายงาน หน้าตาลำบากสุดๆ “หลังจากกลับไปแล้ว ฮูหยินใหญ่ก็ถือไม้กวาดตีเขายกหนึ่ง เขาก็เลยเก็บข้าวของจะกลับมาจวนอ๋องฉู่ ข้าน้อยก็เกือบขวางไว้ไม่อยู่ ดีที่ใต้เท้าหยวนกลับมาพอดี ตวาดใส่เขา ข้าน้อยไม่เคยเห็นใต้เท้าหยวนดุขนาดนี้มาก่อนเลยพ่ะย่ะค่ะ เมื่อก่อนเห็นเขาสุภาพ ดุขึ้นมาก็น่าตกใจจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”