บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1478

พอเด็กๆ วิ่งพล่านกันขึ้นมา เสือกับหมาป่าก็เข้าไปผสมโรงด้วย หมาป่าหิมะกับเสือน้อยตัวใหญ่แล้ว ดูแล้วก็เหมือนหมาป่าและเสือเต็มวัย ทำเอาศาสตราจารย์หยวนตกใจหนัก รีบเรียกหยวนชิงหลิง “อย่าให้เด็กอยู่ใกล้พวกมันเกินไปสิ อันตราย!”

หยวนชิงหลิงยื่นกวากวาให้หยู่เหวินเห้า ที่สุดก็เข้าไปคล้องแขนพ่อแม่ได้สักที หัวเราะเอ่ย “วางใจเถอะค่ะ ไม่เป็นอันตราย เลี้ยงมาตั้งแต่เล็ก พวกเขาสนิทกันดี”

“จริงเหรอ?” แม่ของหยวนชิงหลิงเห็นแล้วก็ยังกล้าๆ กลัวๆ พอเห็นหมาป่าหิมะกับเสือกรูเข้าไป หัวใจแทบจะหลุดออกมารีบเรียกให้เด็กๆ หลบ

แต่พอเห็นกรูเข้าไปแล้วเล่นกับเด็กๆ ไม่ได้ทำร้ายจริงๆ ก็วางใจ

เดินพลางสำรวจมองจวนอ๋องฉู่ตลอดทาง ตกแต่งได้โอ่อ่ามาก ดูโบราณไปหมด มีกลิ่นอายของการดำรงชีวิต ไม่มีความรู้สึกเหมือนจวนที่กวดขันเข้มงวดอย่างนั้นเลย

นี่ก็คือสถานที่ที่ลูกสาวและหลานๆ อยู่ พวกเขาอยู่ที่นี่มาหลายคืนหลายวัน คล้องแขนของหยวนชิงหลินแน่น น้ำตาร้อนไหลริน แม้บอกว่าจะไม่ร้องไห้ แต่ก็ห้ามใจไม่อยู่

หลังจากนั่งลง ลู่หยากับฉี่หลอก็ยกน้ำชาเข้ามา ขนมของแม่นมฉีเตรียมไว้อยู่ก่อนแล้วนิดหน่อย ที่จริงอาหารเย็นก็เตรียมแล้วเหมือนกัน แต่ดูจากสถานการณ์ พ่อแม่บุญธรรมไม่พบพระชายารัชทายาทมานาน ต้องถามไถ่กันอยู่พักหนึ่งแน่ ดังนั้นจึงยกขนมเข้ามาให้รองท้องก่อน

ศาสตราจารย์หยวนกับภรรยาไม่ค่อยคุ้นชินกับการมีคนปรนนิบัติ เอาแต่รีบพูดขอบคุณ ทำให้คนในจวนรู้สึกเป็นกันเองมาก

จิ่นหนิงจวิ้นจู่ยังอยู่ในจวน แต่วันนี้บอกไว้แต่เนิ่นๆ แล้ว ว่าญาติของพระชายารัชทายาทมาที่จวน ดังนั้นพวกเขาจะรับอาหารในห้องของตัวเอง อะซี่อยู่เป็นเพื่อนพวกเขา ดังนั้นเวลานี้พวกเขาจึงไม่ได้ออกมา

หยู่เหวินเห้าไล่คนออกไป ทุกคนถึงได้พูดกันตามปกติ

แม่ของหยวนชิงหลิงเมารถม้า แต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ดื่มชาร้อนไปจอกหนึ่ง แล้วกินขนมอีกชิ้น ทั้งเนื้อทั้งตัวก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นเยอะ อุ้มกวากวามา เอ็นดูรักใครอยู่นาน ตอนนี้แม่ของหยวนชิงหลิงชักลำเอียงแล้ว หลานสาวเหมือนหยวนชิงหลิงตอนเด็กๆ มากจริงๆ

กวากวาก็เอาใจคนเป็นเหมือนกัน ใบหน้าที่ราวกับแอปเปิลแขวนรอยยิ้มน่ารักอยู่ นัยน์ตาดุจดวงดาว แม่หยวนชิงหลิงอุ้มแล้วก็วางมือไม่ลง กว่าศาสตราจารย์หยวนจะแย่งมาอุ้มได้สักหน่อย ก็ถูกหยวนชิงโจวชิงไปอีก ทั้งยังพูดด้วยความภูมิใจ “ดูสิหลานสาวผม น้าคิดถึงจังเลย”

กวากวาชูมือป้อมๆ น้อยๆ ปากก็ขยับพูดอ้อแอ้ ฟังไม่ชัดว่าพูดอะไร แต่เสียงไพเราะมาก ศาสตราจารย์หยวนรีบยื่นมือจะไปอุ้ม แต่หยวนชิงโจวรีบอุ้มหนีทันที ศาสตราจารย์หยวนชูมือเลิ่กลั่ก “แกนี่! ตัวเองก็ไม่มีสักคน ยังมาแย่งของน้องอีก”

หยวนชิงโจวยื่นนิ้วมาแตะแก้มเสี่ยวกวากวาเบาๆ หยู่เหวินเห้าชะโงกศีรษะไปดู ทั้งอิจฉาทั้งริษยา เวลาเขาอุ้มลูก น้อยนักที่ลูกจะพูดอ้อแอ้ด้วย น้าชายสูงส่งเหมือนเทพสายฟ้าจริงๆ ดีแต่กับน้าชาย

นี่ทำให้หยู่เหวินเห้าสะเทือนใจเล็กน้อย

หยวนชิงโจวกำมือน้อยๆ ของกวากวา แกว่งเบาๆ ทั้งยังคลอเพลงอีก ทำให้กวากวาอารมณ์ดีกว่าเดิม หัวเราะเอิ๊กอ๊าก

หยู่เหวินเห้าเจ็บจี๊ดขึ้นมา แต่พอเห็นลูกสาวนานทีจะหัวเราะส่งเสียงแล้วก็มองจนเหม่อลอย อยากยื่นมือไปอุ้ม แต่ก็เห็นพ่อตาก็อยากไปอุ้มเหมือนกัน หากจะต่อคิวก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะถึงตาเขา ดังนั้นจึงลุกขึ้นยืนพูดทันที “กินข้าว กินข้าว!”

ว่าแล้วเขาก็ยื่นมืออุ้มกวากวาโดยพลัน แล้วรีบเดินออกไปข้างนอก ตะโกนเสียงหนึ่ง “ขึ้นโต๊ะ!”

หยวนชิงหลิงเอาแต่สนทนากับแม่ ไม่เห็นการแย่งชิงทั้งโจ่งแจ้งและลับของผู้ชายทั้งสาม ครั้นได้ยินเขาเรียกกินข้าวก็รีบลุกขึ้นยืน “จริงสิคะ กินข้าว ทุกคนคงหิวกันแล้ว”

แม่ของหยวนชิงหลิงหัวเราะเอ่ย “หิวไม่หิวหรอก ตอนกลางวันเจ้าห้าก็สั่งอาหารมาหลายอย่าง จนเรากินกันไม่หมด ไม่พูดไม่ได้เลยว่าวัตถุดิบอาหารที่นี่สดจริง รสชาติก็ดี”

“ชอบไหมคะ? อยู่หลายๆ วันสิ ทุกคนลางานมากี่วันเหรอ?” หยวนชิงหลิงถามไปซื่อๆ

“เราลางานมาหนึ่งเดือน เวลามีมากพอ วางใจเถอะ!” แม่ของหยวนชิงหลิงตบมือของนางอย่างอ่อนโยน อมยิ้มพูด

หยวนชิงหลิงเบาใจ หัวเราะเอ่ย “งั้นก็ดีจริงๆ หนูจะได้ไปเที่ยวกับทุกคนให้ทั่วไปเลย”

ครั้นพูดจบ ก็เห็นทังหยางรีบร้อนเข้ามา เอ่ย “พวกไท่ซ่างหวงมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“หา?” หยวนชิงหลิงผงะ ได้ข่าวเร็วขนาดนี้เลยหรือ? ยังคิดจะให้พวกเขาพักก่อนสักคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปพบกับพวกเขา

เพียงแต่ พวกเขามาเอง นี่จะรับไหวได้อย่างไร?

“จริงสิพ่ะย่ะค่ะ ฮูหยินใหญ่ก็กลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”