บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1479

แต่หลังจากกินข้าวเสร็จ คุณย่าก็แอบเอาบุหรี่ซองหนึ่งให้หยวนชิงหลิง เอ่ย “เอาไปให้เขาเถอะ จะได้ไม่ต้องตีหน้าเศร้าอย่างกับเด็กตลอดเวลา”

หยวนชิงหลิงอึ้งเล็กน้อย “ท่านไม่ให้เขาสูบไม่ใช่หรือ?”

“ไม่สูบของพวกนี้ก็ยังมีกระเป๋ายาสูบ หลายสิบปีแล้ว ติดขนาดนี้จะเลิกได้จริงหรือ? ลดได้ก็ดีแล้ว” ย่าหยวนพูดออกมาแบบนี้ แสดงว่าผ่านความพยายามมาและได้ผลลัพธ์อย่างนี้ แอบสูบ ซ่อนไว้สูบ แล้วยังสูบจัดอีกด้วย

หยวนชิงหลิงหัวเราะ “เดิมยังอยากให้เขาเลิกเสีย แต่หยุดมาพักหนึ่งก็สูบอีก จนปัญญากับเขาจริงๆ”

ย่าหยวนถอนหายใจ “ช่างเถอะ ปล่อยเขา แต่ต้องบอกเขานะ ว่าซองหนึ่งสิบวัน วันหนึ่งสูบได้สองมวนเท่านั้น ห้ามมากกว่านี้ อย่าให้เขารู้ว่าเป็นการอนุญาตของข้าด้วย คนคนนี้ได้คืบเอาศอก อีกหน่อยจะไม่รู้จักกลัว”

“ได้!” หยวนชิงหลิงถือบุหรี่ รับคำ แอบดีใจแทนไท่ซ่างหวง โดยเฉพาะพอนึกถึงว่าเขาไม่ได้บุหรี่แล้วพยายามตีหน้าเศร้าแล้ว ก็ทั้งรู้สึกจุกอกและน่าขัน

หลังจากสามใหญ่พูดสัพเพเหระไปพักหนึ่งและกำลังจะกลับ หยวนชิงหลิงก็ไปส่งพวกเขา แอบยัดบุหรี่ใส่แขนเสื้อของไท่ซ่างหวง “อย่าให้ท่านย่าเห็นนะเพคะ ประเดี๋ยวนางจะจับตามองหนัก ทีนี้ทรงอยากสูบก็สูบไม่ได้แล้ว อีกอย่าง แม้แต่หม่อมฉันก็จะถูกนางโมโหใส่ด้วยเพคะ”

ครั้นไท่ซ่างหวงใช้นิ้วคลำก็รู้ว่าเป็นอะไร ยิ้มแฉ่งทันที รีบเก็บซ่อนไว้ “วางใจเถอะ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเดือดร้อนเด็ดขาด”

“นี่เป็นส่วนของสิบวันนะเพคะ ประหยัดหน่อย สิบวันแล้วหม่อมฉันค่อยให้พระองค์อีกซอง” หยวนชิงหลิงเอ่ย

“ได้ ได้ ได้!” ไท่ซ่างหวงดีใจเป็นอย่างยิ่ง มองหยวนชิงหลิงอย่างปลื้มปริ่ม ไม่เสียแรงที่เขาดีต่อนางจริงๆ พูดราวกับให้คำมั่น “เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะไม่ทำให้จูตี้จับได้เด็ดขาด ขี้บุหรี่ข้าฝังในสวน นางจับไม่ได้แน่”

หยวนชิงหลิงหลุดหัวเราะ “ดูพระองค์สิเพคะ ทรงกลัวนางเช่นนี้เชียวหรือ?”

ไท่ซ่างหวงเลิ่กลั่ก “ย่าเจ้าคุมเข้ม อีกอย่าง พอนางทำหน้าขมึงขึ้นมาน่ากลัวจะตาย เหมือนกับเมื่อก่อนที่พี่สะใภ้คุมข้า พอไม่ทำตาม นางก็จะบิดหู”

หยวนชิงหลิงตกตะลึงหนัก คุณย่าบิดหูด้วย? นั่นเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

นิสัยของคุณย่าอ่อนโยนมาก โดยเฉพาะตอนนี้อายุมากแล้ว เมตตาและอ่อนโยนมากกว่าเดิม มีความอดทนกับผู้ป่วยแบบหาเปรียบไม่ติด อย่าว่าแต่ไท่ซ่างหวงเลย ถึงจะเป็นคนที่เด็กกว่าก็ไม่เคยลงมือ แล้วจะบิดหูไท่ซ่างหวงได้อย่างไร?

นางมองไปทางโสวฝู่กับเซียวเหยากง สีหน้าของทั้งสองไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย อึกๆ อักๆ

รถม้ามาแล้ว เซียวเหยากงอดไม่ไหว ดวงตาสะท้อนใจบางส่วน เดินขึ้นหน้าเอ่ย “พระชายารัชทายาท ท่านย่าของพระองค์...เป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่ง อารมณ์ดี นิสัยดี หน้าตาดี ดีกับพวกเรามาก ต้องกตัญญูต่อนางมากๆ นะพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมทูลลา มิต้องส่งพ่ะย่ะค่ะ!”

เขายิ้มถอยไปก้าวหนึ่ง โบกมือแล้วตะโกนไปทางปากประตู “จูตี้ พวกเราไปล่ะ ลาก่อน ลาก่อน ไม่ต้องส่ง!”

ย่าหยวนทำหน้าขรึม ยืนอยู่หน้ากำแพงมองพวกเขา

ทั้งสามรีบขึ้นรถม้าแบบมือไม้พัลวัน

หยวนชิงหลิงแอบฉงนใจ นางพลาดอะไรไปหรือ? เหตุใดพวกเขาถึงกลัวคุณย่าขนาดนี้?

หลังจากมองรถม้าจากไปแล้ว หยวนชิงหลิงก็กลับมาคล้องแขนคุณย่า หัวเราะเอ่ย “ดูพวกไท่ซ่างหวงเหมือนจะกลัวท่านมากเลยนะ”

พอพูดถึงพวกเขาทั้งสาม ย่าหยวนก็ปวดหัวตุบ เอ่ย “ข้าดุหรือ? แต่ก็ไม่มีทางอื่น นิสัยแย่ๆ ของพวกเขามีมากเกินไป แล้วยังเป็นข้าที่ไปตรวจชีพจรให้พวกเขาอีก การทำงาน การพักผ่อน การใช้ชีวิต การกินของพวกเขา อะไรก็ไม่เป็นระเบียบ เอะอะก็ย่างเนื้อ เอะอะก็ดื่มเหล้า ไม่ก็สูบบุหรี่ ก็นอนที่ระเบียง วัยรุ่นทำอย่างนั้นได้ แต่อายุปูนนี้แล้ว ยังไม่รู้จักถนอมตัวเองอีก เจ้าว่าน่าโมโหไหม?”