บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1481

จากการที่ฮ่องเต้หมิงหยวนสละบัลลังก์ เรื่องที่ฮ่องเต้องค์ใหญ่จะขึ้นครองราชย์ได้กลายเป็นเรื่องสำคัญที่สุดไปแล้ว

แม้ว่าช่วงนี้จะยุ่งแต่เรื่องนี้อยู่ตลอด แต่ว่าตอนนี้ได้กลายเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่งยวด รัชทายาทไม่สามารถอาศัยอยู่ในจวนอ๋องฉู่อีกต่อไปได้แล้ว ต้องย้ายเข้าไปอยู่ในวังหลวงก่อน เข้าไปอาศัยอยู่ในตำหนักบูรพา

ย้ายออกไปจากจวนอ๋องฉู่ เรื่องนี้สำหรับใครก็ตามที่อยู่ในจวนอ๋องฉู่ทุกคน ต่างก็รู้สึกยากลำบากเป็นอย่างยิ่ง

อะซี่เป็นคนร้องไห้ขึ้นมาเป็นคนแรก เพราะว่า นางไม่สามารถเข้าไปอยู่ในวังด้วยได้ บางทีอาจจะสามารถเข้าไปอยู่ได้ชั่วคราว แต่ไม่สามารถปักหลักสร้างครอบครัวในวังได้

หลายปีมานี้ที่คอยติดตามอยู่ข้างกายพี่หยวน ได้ถือว่าพี่หยวนเป็นคนในครอบครัวของตัวเองไปแล้ว เมื่อต้องจากกันอย่างกะทันหัน หัวใจนางรู้สึกสลายเป็นอย่างยิ่ง แต่ยังดีที่ได้ทำใจไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ช่วงหลายวันนี้สวีอีก็ได้แต่พูดคุยเรื่องนี้กับนาง ถ้าไม่อย่างนั้น นางคงจะยิ่งยอมรับได้ยากมากขึ้น

สองสามีภรรยาหยู่เหวินเห้านั้นมีความผูกพันกับจวนอ๋องฉู่อย่างลึกซึ้งยิ่งกว่า จวนนี้ ภายหน้าก็คงไม่มอบให้กับผู้ใด บางทีรอให้ลูกๆเติบโตแล้ว ถึงเวลาต้องประทานจวนที่อยู่อาศัย ค่อยพิจารณาว่าจะมอบให้กับคนไหน

แต่ถ้าหากไม่ใช่ลูกชายของตนเอง หยู่เหวินเห้าไม่มีทางมอบจวนให้อย่างแน่นอน ที่นี่แบกรับความทรงจำที่ดีมากมายระหว่างเขากับยายหยวนเอาไว้

แม่นมที่สอนเรื่องกฎระเบียบมารยาทในวังได้กลับไปแล้ว ภายหน้าในวังจะไม่มีกฎระเบียบมากนัก เพราะว่า จะไม่มีนางสนมคนอื่นๆ ฐานะสูงต่ำอะไรก็คงจะแบ่งแยกไม่ชัดเจนนัก ก็แค่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายต่อไป

ก่อนจะไปจากจวนสองวัน ทั้งสองคนต่างก็นอนไม่หลับ ตื่นขึ้นมาจุดตะเกียงกลางดึก เดินจนทั่วทั้งจวนอ๋องฉู่

ทุกกระเบียดนิ้วในพื้นที่แห่งนี้ ทั่วทุกหย่อมหญ้าของที่นี่ ก้อนหินทุกก้อน สิ่งก่อสร้างทุกอย่าง ล้วนทุกสลักเอาไว้ในจิตวิญญาณแล้ว

เดินไปถึงห้องผ่าตัดที่นางให้กำเนิดพวกเด็กๆ หยู่เหวินเห้าหยุดฝีเท้าลง ด้านนอกและด้านในของประตูบานนี้ เกือบทำให้เขากับยายหยวนต้องพลัดพรากจากกัน นี่เป็นฝันร้ายที่สุดที่เขา กระทั่งตอนนี้ เมื่อนึกถึงฉากนั้นขึ้นมา ยังคงรู้สึกอกสั่นขวัญหายอยู่ดี และจนถึงวินาทีนี้ เขาก็ยังคงไร้หนทางที่จะให้อภัยต่อเสด็จแม่ของเขาได้

ทั้งสองคนเดินเข้าไป แสงไฟส่องสว่างไปทั่วทุกมุม กลิ่นคาวเลือดที่เคยคละคลุ้ง ตอนนี้ไม่ได้กลิ่นแล้ว ทั่วทุกซอกเต็มไปด้วยความเย็นเยียบ มีกลิ่นของยาฆ่าเชื้ออ่อนๆยังคงอบอวลอยู่

ตอนที่กลับมา เดินผ่านหอเฟิ่งหยี นั่นเป็นสถานที่แรกที่ยายหยวนมาถึง ข้างในนี้ ก็มีความทรงจำที่เจ้าห้าไม่อยากจะเผชิญ แต่ในตอนนั้น เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหญิงสาวคนนี้ที่ยังคงได้รับบาดเจ็บอยู่ก็ต้องออกไปช่วยชีวิตคน จะกลายเป็นคนที่เคียงข้างเขาจากนี้ไปชั่วชีวิต เป็นคนที่จะอยู่ด้วยกันแม้ตายก็ไม่เปลี่ยนแปลง

เมื่อออกมาจากหอเฟิ่งหยี กลับไปถึงตำหนักเซี่ยวเยว่ หน้าระเบียงบรรยากาศยามค่ำคืนหนาวเหน็บ หยู่เหวินเห้ากุมมือของหยวนชิงหลิงเอาไว้ พูดอย่างเศร้าใจว่า “ที่นี่ น่าเสียดายจริงๆ”

หยวนชิงหลิงอิงแอบอยู่ข้างกายเขา “ไม่ต้องเสียดาย พวกเราสามารถกลับมาอยู่ที่นี่ได้เป็นครั้งคราว จวนอ๋องฉู่ ยังคงเป็นจวนอ๋องฉู่ของพวกเราตลอดไป”

หยู่เหวินเห้าทำตัวให้ร่าเริงขึ้นมา “ใช่แล้ว สามารถกลับมาอยู่ได้ชั่วคราว ก็ไม่ได้มีกฎระเบียบที่ว่าฮ่องเต้ต้องนอนอยู่ในวังหลวงทุกคืน และระยะทางห่างจากวังหลวงก็ไม่ไกล กระทั่งกินข้าวเย็นกันแล้ว ยังสามารถออกมาเดินเล่นด้วยกันได้ ”

“ใช่แล้ว ออกมาเดินเล่น พาลูกๆเดินเล่นเสร็จแล้ว ก็กลับมาเยี่ยมอะซี่กับใต้เท้าทังสักหน่อย”

“ใช่ พวกเขาต้องอาศัยอยู่ที่นี่ต่อ จวนอ๋องฉู่จะไม่มีคนอยู่ไม่ได้ ”หยู่เหวินเห้าพึมพำ

“ใช่ บ้านของพวกเขาสวยมาก คาดว่าพวกเขาก็คงไม่ยินดีจะย้ายออกไป ”หยวนชิงหลิงพูด

บ้านของอะซี่กับสวีอี อบอุ่นมาก ใช้ชีวิตครอบครัวด้วยกันสามคน มีความสุขมาก

ตั้งแต่ทังหยางยอมรับแม่นมฉีเป็นแม่บุญธรรม ในบ้านก็มีชีวิตชีวามากขึ้น ไม่เหมือนแต่ก่อน ที่อยู่ตามลำพังคนเดียว แยกออกจากลานบ้าน แบ่งเรือนเป็นห้องๆ พื้นที่ไม่ใหญ่มากนัก แต่สวยงามประณีต และยังอยู่ติดกับจวนอ๋องฉู่ด้วย

มีพวกเขาคอยเฝ้าดูแลจวนอ๋องฉู่ หยู่เหวินเห้าก็วางใจ พวกเขาอยู่ บ้านนี้ ก็ราวกับไม่เคยแยกย้ายกันไปไหนมาก่อน

กลับไปในห้อง สิ่งขอได้ถูกจัดเก็บไปครึ่งหนึ่งแล้ว ล้วนเป็นเสื้อผ้าข้าวของของพวกเขาเป็นต้น กองอยู่เต็มเตียงหลอฮั่นไปหมดแล้ว

ลู่หยากับฉี่หลอยังคงจัดเก็บเสื้อผ้าที่ใช้ในฤดูหนาวอยู่ เพราะว่าตอนนี้ไม่ต้องใช้แล้ว สามารถจัดเก็บไปก่อน

“ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องเก็บแล้ว กลับไปนอนเถอะ”หยวนชิงหลิงพูดกับพวกนาง

สาวใช้ทั้งสองคนหันกลับไปมองพวกเขา สายตามีแววซับซ้อน เพราะว่าใต้เท้าทังเคยเปิดเผยให้ฟังว่า พระชายารัชทายาทไม่อยากจะพาพวกนางเข้าวังไปด้วย