บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1482

ทางด้านตำหนักบูรพา ได้ให้คนไปจัดการเก็บกวาดทำความสะอาดไว้แล้ว สิ่งของทั้งหมดล้วนเปลี่ยนเป็นของใหม่ หลังจากที่ท้องพระคลังชั้นในถูกควบคุมดูแลโดยอ๋องหวย เงินทองนั้นไม่ขาดสน แม้ว่ารัชทายาทจะอาศัยอยู่ในตำหนักบูรพาไม่กี่วัน แต่ว่าตำหนักบูรพาจะไม่ถูกทิ้งร้าง เชื่อว่าหลังจากขึ้นครองราชย์ไม่นาน ก็ต้องแต่งตั้งองค์รัชทายาทขึ้นมา

ฐานะของพระราชนัดดาได้ถูกกำหนดไว้นานแล้ว

ต้อนรับรัชทายาทเข้าสู่ตำหนักบูรพา เดิมทีก็เป็นพระราชพิธียิ่งใหญ่ แต่ว่า หยู่เหวินเห้าได้สั่งให้ทำทุกอย่างโดยเรียบง่าย เหล่าขุนนางไม่จำเป็นต้องร่วมส่งเสด็จ พิธีขึ้นครองราชย์ก็ใกล้จะมาถึงแล้ว ไม่จำเป็นต้องวุ่นวายกันอีกหน

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เหล่าสามีภรรยาท่านอ๋องต่างๆก็มาร่วมส่งเสด็จ นี่ก็เป็นการป่าวประกาศให้ประชาชนทั่วหล้าได้รับรู้ พี่น้องในราชวงศ์ รักใคร่กลมเกลียว เหล่าท่านอ๋อง ก็ยังคงจงรักภักดีต่อฮ่องเต้องค์ใหม่ ไม่มีเรื่องบาดหมางระหว่างพี่น้องเกิดขึ้นอีก

พ่อแม่ตระกูลหยวนวันนี้ยังไม่เข้าวังเป็นการชั่วคราว พรุ่งนี้ค่อยให้ทังหยางกับสวีอีส่งเข้าไป

สองสามีภรรยารัชทายาทเก็บข้าวของเรียบร้อยเป็นระเบียบ ทุกคนในครอบครัว อยู่ภายใต้การเดินมาส่งของเหล่าท่านอ๋องและพระชายาทั้งหลาย เพื่อขึ้นรถม้า

หยวนชิงหลิงพยายามไม่ไปคิดถึงเรื่องที่จะต้องบอกลาจวนอ๋องฉู่ เหมือนที่นางเคยบอกกับหยู่เหวินเห้า ภายหน้าอยากจะกลับมาเมื่อไหร่ ยังสามารถกลับมาอาศัยอยู่ได้

ฉะนั้น นี่ไม่ใช่การร่ำลา ที่นี่ที่สุดแล้วก็เป็นบ้านของนาง

สัมภาระที่นำออกไปจากจวนอ๋องฉู่นั้นดูข้นแค้นจริงๆ นอกจากเสื้อผ้าแล้ว สมบัติโบราณมีค่าสักชิ้นก็ไม่มี แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังมีไม่มาก รวมสิ่งของของลูกๆเข้าไปด้วยแล้ว รถม้าสองคันก็สามารถลากไปได้ทั้งหมดแล้ว

มีเหตุผลอีกด้านหนึ่งคือมีสิ่งของบางส่วนที่ไม่ได้นำเอาไปด้วย อีกอย่างคือ สิ่งของชิ้นใหญ่นั้นใช้จนคุ้นชินแล้ว จึงไม่อยากเอาไปด้วย สิ่งของที่ควรจะอยู่ในจวนอ๋องฉู่ ก็เก็บไว้ที่จวนอ๋องฉู่

ทุกคนไม่ได้ร้องไห้ เพราะนี่เป็นเรื่องดี แต่มีความรู้สึกเศร้าเป็นบางครั้ง ก็ไม่ควรจะเผยออกมาในช่วงเวลาเช่นนี้

แม้แต่อะซี่ก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ มาส่งด้วยรอยยิ้ม

แต่คิดไม่ถึงว่าผู้ชายหยาบกระด้างอย่างสวีอี จะร้องไห้ออกมาได้

จวนอ๋องฉู่เป็นที่ที่เขาเติบโตมา เจ้านายของเขาอาศัยอยู่ที่นี่ เขาแต่งงานที่นี่ ให้กำเนิดลูกสาว แม้ว่าเขาจะยังคงอาศัยอยู่ในเรือนที่อยู่ข้างๆจวนอ๋องฉู่ต่อไป และยังสามารถมาที่จวนอ๋องฉู่ได้ตลอดเวลา แต่ว่า ย่อมไม่เหมือนอย่างที่คิดแล้ว

ที่นี่ จะไม่มีภาพของพวกเด็กๆหมาป่าหิมะและเสือที่วิ่งเล่นไปมาอีกแล้ว จะไม่มีเสียงคึกคักวุ่นวายของผู้คนอีกแล้ว ไม่มีรัชทายาทที่คอยตำหนิเขาว่าเป็นเจ้าโง่อยู่เสมออีกแล้ว ยิ่งไม่มีพระชายารัชทายาทที่คอยห่วงใยอย่างอ่อนโยนอีกแล้ว

เขาเป็นผู้เปิดทางอยู่ด้านหน้าสุด พลางควบม้า พลางเช็ดน้ำตา

พอดีกับที่หยวนชิงหลิงเลิกผ้าม่านรถม้าขึ้น เห็นท่าทีนี้ของสวีอี ก็หันกลับไปพูดกับหยู่เหวินเห้า “สวีอีร้องไห้หรือ”

หยู่เหวินเห้ามองแวบหนึ่ง พูดเสียงเรียบว่า “ใช่”

“เขากลายเป็นคนความรู้สึกอ่อนไหวตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ”หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมา แต่ในหัวใจก็รู้สึกซาบซึ้งมาก ความรู้สึกของสวีอี ไม่เคยถูกตกแต่งเพิ่มเติมมาก่อน ร้องไห้ก็ร้องไห้ หัวเราะก็หัวเราะ ชอบก็คือชอบ เกลียดก็คือเกลียด ไม่เจือความเสแสร้งเลยแม้แต่น้อย

หยู่เหวินเห้ามองแผ่นหลังของสวีอีอย่างลึกซึ้งอยู่แวบหนึ่ง เขารู้ ชาตินี้คนที่เขาต้องปกป้องนั้นมีมากมายนัก สวีอีก็เป็นหนึ่งในนั้น

ตั้งแต่วัยรุ่นจนกระทั่งถึงตอนนี้ ทุกคนต่างก็เติบโตขึ้นมาก แต่ว่า ความรู้สึกกลับยิ่งอยู่ก็ยิ่งลึกซึ้งแน่นหนามากขึ้น

หลังจากที่สวีอีร้องไห้เสร็จแล้ว ความหดหู่ในใจค่อยได้รับการปลดปล่อยออกไปบ้าง ยกแส้ขึ้นควบม้า พาครอบครัวขององค์รัชทายาทมุ่งหน้าเข้าสู่วังหลวง

เสี้ยวหงเฉินพาคนของสำนักเหมยแดงมารอส่งอยู่ข้างทาง ตอนที่หยวนชิงหลิงเลิกผ้าม่านขึ้น เห็นรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของนาง นางกำลังโบกมือ ข้างกันนั้นยังมีจอหงวนบู๊ลู่หยวนยืนอยู่ด้วย

ไม่ไกลนัก เป็นหงเย่ บนไหล่ของเขามีลิงยืนอยู่ ก็ส่งพวกนางด้วยรอยยิ้มเช่นกัน ตลอดทางที่พบเจอ ล้วนเป็นเพื่อนที่เคยไปมาหาสู่กันในวันวาน พี่ซูหลง แม่ทัพหลู่หม่าง คนบางส่วนของตระกูลหยวน ยังมีคุณหนูเจ็ดที่ทังหยางจดจำอยู่ในใจตลอดเวลาด้วย