บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1486

หลังจากไหว้ฟ้าดินแล้ว เดิมทีควรส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใครที่ยื่นจารึกการแต่งตั้งฮองเฮามาให้ เดิมทีหยู่เหวินเห้าไม่คิดว่าจะมอบให้กันเช่นนี้ ใครเป็นคืนยื่นมาให้นะ

เขาโมโหจนเงยหน้าขึ้นมา คว้ามือนั้นเอาไว้ ตะคอกเสียงดังว่า“เจ้าหยุดนะ ……”

เจ้าของมือนั้น เป็นอู๋ซ่างหวงใบหน้าไร้เดียงสา

ชั่วครู่เดียว ทั้งหมดต่างก็เงียบเสียงลง

สายตาทุกคู่ต่างก็จับจ้องไปที่หยู่เหวินเห้าและมือที่หยู่เหวินเห้าจับเอาไว้

หยู่เหวินเห้าพูดเสียงอ่อนและปล่อยมือออก “เสด็จปู่”

อู๋ซ่างหวงงุนงงสงสัย “จารึกการแต่งตั้งนี้ไม่ได้จะให้นางหรอกหรือ”

“แน่นอนว่าย่อมต้องห้าง”หยู่เหวินเห้าพูด

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าจะห้ามทำไม”อู๋ซ่างหวงถาม

หยู่เหวินเห้ากัดฟันกรอด “ไม่ได้ห้าม ”

ช่างสะเพร่า ช่างสะเพร่าเกินไปจริงๆ ให้ไปเช่นนี้ แม้แต่พิธีการก็ไม่มี

“เช่นนั้นก็ดี หยวนเอ๋ย รับเอาไว้ ภายหน้าเจ้าก็เป็นฮองเฮาของเจ้าห้าแล้ว”อู๋ซ่างหวงเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

หยวนชิงหลิงรับเอาไว้ และรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกเช่นกัน เห็นทีสถานการณ์วุ่นวายในวันนี้ เจ้าห้าคงโมโหมากกระมัง

อู๋ซ่างหวงกลับดีใจมาก งานแต่งของเจ้าห้า เขาเป็นคนจัดการ ฮองเฮาของเจ้าห้า ก็เป็นเขาที่ช่วยแต่งตั้งขึ้นมา

ไท่ซ่างหวงเสี้ยวเสิ่งมองออกถึงบรรยากาศที่ไม่ชอบมาพากลแล้ว คิดว่าตอนนี้ได้ไหว้ฟ้าดินจนเสร็จสิ้นแล้ว เขาก็รับการคำนับจากฮ่องเต้และฮองเฮาแล้ว สามารถถอนตัวเมื่องานบรรลุได้เสียที ฉวยโอกาสจากไปทั้งที่ยังชุลมุนกันอยู่ แม้จะมีขันทีคอยตะโกนร้องบอกว่าไท่ซ่างหวงเสี้ยวเสิ่งจะเสด็จแล้ว แต่เพราะว่าเสียงเครื่องดนตรีได้ดังขึ้นมาอีกระลอก ไม่มีใครได้ยินเสียงนั้น เขาจึงจากไปได้อย่างราบรื่น

แต่อ๋องอันนั้นมองเห็น เห็นเสด็จพ่อไม่มีทีท่าจะอาการหนักเหมือนก่อนหน้านี้ ก็รู้สึกประหลาดใจมาก วิ่งตามไป “เสด็จพ่อ ……”

ไท่ซ่างหวงเสี้ยวเสิ่งมองดูเขา “เจ้ามาได้พอดี ส่งพ่อไปที่หมู่ตึกเหมยที ”

อ๋องอันตกใจ“เสด็จพ่อจะไปวันนี้เลยหรือ”

“ไปวันนี้ ได้เตรียมการเรียบร้อยแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้กู้ซือไปส่ง ให้เจ้าอารักขาส่งข้าก็พอ ข้าไม่เชื่อใจเจ้ากู้ซือนัก อย่างไรเสียเจ้าก็น่าเชื่อถือมากกว่า ”

ไท่ซ่างหวงเสี้ยวเสิ่งพูด ตอนนี้กู้ซือมีจิตใจที่ลิงโลดไปแล้ว อยากจะอยู่ร่วมสนุกคึกคักที่นี่ ไม่สู้ให้เจ้าสี่ไปส่ง เห็นท่าทีของเขา ก็คงจะเข้ากับงานแต่งที่เป็นเหมือนราวกับความวุ่นวายก็ไม่ปานนี้ได้

อ๋องอันกลับเข้าใจผิดในความหมายของเขา คิดว่าเชื่อใจตนจริงๆ ดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมาทันที คุกเข่าลงข้างหนึ่ง “ลูก ลูกรู้ตัวว่าเมื่อก่อนได้ทำผิดพลาดไปแล้ว ขอบคุณเสด็จพ่อที่ยังยินดีจะเชื่อใจลูก ”

ไท่ซ่างหวงเสี้ยวเสิ่งนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ มองอ๋องอัน เรื่องเก่าวนเวียนขึ้นมาในใจ รู้สึกเจ็บแปลบ “เจ้า ลุกขึ้นเถอะ พ่อลูกไหนเลยจะมีความแค้นข้ามคืนต่อกัน ”

ตอนนี้ไม่มีตำแหน่งอะไรแล้ว เป็นเพียงพ่อลูกเท่านั้น

อ๋องอันเช็ดน้ำตา กล่าวขอบคุณและลุกขึ้นมา สองพ่อลูกเดินตามกันออกไป กลับไปเก็บข้าวของที่ตำหนักและจากไป

กองทัพองครักษ์ของราชวงศ์มีอ๋องอันเป็นผู้นำ อารักขาส่งไท่ซ่างหวงเสี้ยวเสิ่งและฮู่ไท่เฟยที่พาน้องสิบออกจากวังแล้ว ตรงไปยังหมู่ตึกเหมย

ผ่านถนนชิงหลวน บรรยากาศแห่งความยินดีที่ฮ่องเต้องค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ยังไม่จางหายไป ทั่วทุกตรอกซอกซอยล้วนมีการประดับโคมไฟและตกแต่งอย่างสวยงาม ประชาชนส่วนมากสวมใส่สีแดง แสดงถึงความมงคลของชาติ

กองทัพอารักขาเดินผ่าน ประชาชนต่างสังเกต ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ข้างในเป็นไท่ซ่างหวงเสี้ยวเสิ่ง ยังพูดกันว่าเป็นแขกผู้มีเกียรติที่เข้าออกวังหลวงหรือไม่ก็เป็นผู้สูงศักดิ์แห่งราชวงศ์คนใดคนหนึ่ง

ม้าวิ่งอย่างรวดเร็ว ล้อรถม้าวิ่งทะยานไปข้างหน้า ทำให้เกิดฝุ่นตลบจางๆ ภายใต้แสงแดดที่สาดส่อง จากการมองทั้งหมดด้วยสายตาของไท่ซ่างหวงเสี้ยวเสิ่ง ล้วนมีแต่ความคึกคักและมีชีวิตชีวาเป็นอย่างยิ่ง เขากุมมือของเจ้าสิบเอาไว้ พูดว่า “รอเจ้าเติบโตแล้ว ก็ต้องช่วยเหลือพี่ห้าของเจ้าอย่างเต็มที่ ช่วยเขาปกครองบ้านเมืองของเป่ยถัง”

เจ้าสิบเอียงคอครุ่นคิด“แต่ว่า ภายหน้าลูกอยากจะร่ำรวยพร้อมกับทังหยวน ทำการค้าใหญ่ด้วยกัน ”

ฮู่ไท่เฟยหลุดเสียงหัวเราะออกมา “ก็ดี แล้วแต่เจ้าจะชื่นชอบเถอะ”