บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1500

หลังจากออกจากห้องนอนขององค์หญิง หยวนชิงหลิงก็อ้อมไปหาท่านชายสี่เหลิ่งที่ลานด้านหลัง ท่านชายสี่เหลิ่งกำลังพาเอ้อฮากับหมาป่าหิมะวิ่งเล่นอยู่ในลานด้านหลัง เล่นได้อย่างมีความสุขมาก แสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ ราวกับแสงทองที่ซ่านกระเซ็นตกต้องผิวน้ำในทะเลสาบของหลังลานบ้าน ต้นหลิวที่เพิ่งจะผลิใบพลิ้วไหวไปตามลม หมาป่าหิมะกับเอ้อฮาวิ่งไปมาอยู่ใกล้ๆกับกิ่งก้านของต้นหลิวที่ลู่ลงมา ท่านชายสี่เหลิ่งยิ้มอย่างเบิกบาน

หยวนชิงหลิงนึกขึ้นได้ทันทีว่า ไม่ว่าต่อหน้าใครก็ตาม ท่านชายสี่เหลิ่งไม่เคยยิ้มอย่างมีความสุขเช่นนี้มาก่อน มีเพียงต่อหน้าหมาป่าหิมะเท่านั้น เขาจึงจะปลดปล่อยความระแวงที่มีอยู่ในใจ เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่จริงใจ

เป็นเพราะเขามีจิตใจที่ป้องกันตัวเองจากโลกใบนี้ หรือเพราะว่าเขาได้เห็นธาตุแท้ของเรื่องราวและผู้คนบนโลกนี้กันแน่

แต่หลายปีมานี้ที่ได้รู้จักกับเขา เขาก็ปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างจริงใจ ไม่เคยปิดบังหลอกลวงหรือรังแกผู้ใดมาก่อน ยามบ้านเมืองลำบาก เขาก็ยืนขึ้นมาเป็นคนแรก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเงินทองหรือกองกำลัง ขอเพียงเป็นเรื่องที่ต้องการเขา เขาไม่เคยที่จะปฏิเสธเลย

เขานั่นมีชีวิตอยู่ด้วยนิสัยที่แท้จริงของตัวเอง ไม่เหมือนคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในอีกโลกหนึ่ง อีกอย่าง หลายปีมานี้เขานั้นปฏิบัติต่อองค์หญิงเป็นอย่างดีมาตลอด ทุกคนต่างก็เห็นกับตา ตั้งแต่แต่งงานกับนาง ก็ไม่แตะต้องนางเลยเป็นเวลาหลายปี ก็เพื่อจะให้นางได้พักฟื้นร่างกายตัวเอง เพื่อป้องกันเรื่องที่ภายหน้านางจะไม่สามารถแบกรับความลำบากของการตั้งครรภ์และให้กำเนิดลูกได้

“คิดอะไรอยู่”

หยวนชิงหลิงเก็บความคิดและสีหน้า ไม่รู้ว่าท่านชายสี่เหลิ่งมายืนอยู่ตรงหน้านางตั้งแต่เมื่อไหร่ มองนางด้วยรอยยิ้มที่ยังไม่จางหายไปไหน

“ไม่ ไม่ได้คิดอะไร เห็นท่านเล่นกับหมาป่าอย่างสนุกมาก คิดว่าจะไปรบกวนท่านดีหรือไม่ ”หยวนชิงหลิงพูดยิ้มๆ

ท่านชายสี่เหลิ่งยิ้ม เดินไปที่ศาลา นั่งลงด้วยท่าทีเกียจคร้าน สวมชุดผ้าไหมทั้งตัว ท่าทีสง่างามและสงบ มีท่าทีสบายๆเอาแต่ใจอยู่หลายส่วน ราวกับไม่ได้แตกต่างจากวันวานเลยแม้แต่น้อย “นั่งสิ”

หยวนชิงหลิงนั่งลงตรงข้ามกับเขา มองเขา เห็นใต้ตาของเขามีรอยช้ำเล็กน้อย ราวกับไม่ได้นอนมาเป็นเวลานาน จึงได้แสร้งถามยิ้มๆว่า“เป็นพ่อคนแล้ว คงไม่ได้นอนดีๆเลยกระมัง”

สายตาของท่านชายสี่เหลิ่งจ้องมองไปที่หมาป่าหิมะนิ่งๆ หมาป่าหิมะกับเอ้อฮายังคงวิ่งไปมาอยู่“อืม ใช่แล้ว ”

“เจ้าห้าไม่ได้มาหาท่านเพื่อพูดเรื่องการเป็นพ่อที่ดีอะไรนั่นหรือ”หยวนชิงหลิงถาม

“เข้าพูดได้สักพัก ข้าก็รู้สึกรำคาญ ไม่ชอบฟัง จึงหลบเขา”ท่านชายสี่เหลิ่งเอ่ยขึ้นตรงๆ

หยวนชิงหลิงหลุดเสียงหัวเราะ เจ้าห้าที่ถูกรังเกียจอย่างน่าสลดใจ

“แล้วแขกมากมายที่โถงด้านหน้า ท่านไม่ไปต้อนรับหน่อยหรือ”หยวนชิงหลิงถามขึ้นอีก

“จวนเหลิ่งไม่ขาดคนที่จะต้อนรับแขกเหรื่อ”

"แต่พวกเขามาเพื่อแสดงความยินดีกับท่านที่ได้ลูกชายนะ"

“ไม่ใช่งานครบเดือนเสียหน่อย ก็แค่อาบน้ำเด็กทารก ไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญขนาดนั้น ”

หยวนชิงหลิงมองเขา คิ้วค่อยๆขมวดขึ้น “อาจารย์ ท่านไม่ชอบศิษย์น้องเล็กหรือ”

ท่านชายสี่เหลิ่งมองนาง แววตาหนักแน่น “ชอบ ชอบมาก ตั้งแต่ตอนที่เขาร้องไห้ลืมตาดูโลก ข้าก็รู้ได้ทันทีว่าชาตินี้ข้าต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจทั้งหมดเพื่อปกป้องเขา ”

หยวนชิงหลิงมองเห็นความจริงใจจากแววตาของเขา เขาไม่ได้โกหก

นางรู้สึกว่าบางทีนางอาจจะเป็นฝ่ายที่คิดมากไป ท่านชายสี่เหลิ่งตื่นเต้นมาตลอดตั้งแต่หลิงเอ๋อเริ่มตั้งครรภ์ ทำไมจะไม่รักลูกเล่า แม้แต่คนที่ชั่วช้าเลวทรามที่สุดในโลกนี้ ต่างก็รักลูกตัวเองอย่างสุดใจกันทั้งนั้น ที่ไม่รักลูกนั้นมีน้อยมาก และต้องไม่ใช่ท่านชายสี่เหลิ่งที่เป็นคนจริงใจไม่เสแสร้งอย่างแน่นอน

เพียงแต่ ท่าทีของเขาราวกับมีเรื่องหนักอกอยู่ตลอดเวลาเหมือนเดิม สัมผัสที่หกของหยวนชิงหลิงก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกว่าในใจของท่านชายสี่เหลิ่งมีภูเขาลูกใหญ่กดทับอยู่ เขานิ่งขรึมมาก แต่ก็แสร้งทำเป็นผ่อนคลาย