บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1503

พระชายาถามขึ้นด้วยสีหน้าเยือกเย็นว่า “เจ้ามองเห็นอะไร?”

หยวนชิงหลิงเล่าเรื่องทั้งหมดที่รับรู้มาจากในความทรงจำให้พระชายาฟัง พูดอย่างกัดฟัน เหมือนเป็นคนถูกทำร้ายเอง เพราะรับรู้อย่างลึกซึ้ง หยวนชิงหลิงรู้สึกเจ็บปวดเหมือนตนเองถูกตนเอง

หลังจากพระชายาฟังแล้วก็อึ้ง เหมือนคาดไม่ถึง ถามขึ้นด้วยเสียงเศร้าเหมือนถูกหลอกว่า “เป็นเช่นนี้หรือ?”

หยวนชิงหลิงมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านไม่รู้หรือ?”

แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างสาดส่องใบหน้าพระชายา แลดูมองเห็นใบหน้าพระชายาไม่ชัดเจน นางพูดขึ้นว่า “เดิมคิดว่าพอรู้บ้าง แต่เมื่อฟังเจ้าพูดแล้ว ข้าพูดได้เพียงว่าไม่รู้ เขาก็ไม่รู้”

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่รู้? แต่หากไม่รู้ ความเกลียดแค้นกับความกระหายเลือดมาจากไหน?”

พระชายาถอนหายใจเบา พร้อมพูดขึ้นว่า “เขาเริ่มฝันร้ายมาตลอดตั้งแต่เด็ก ฝันเห็นภาพบางส่วน สงสัยว่าน่าจะเป็นตอนที่แม่ของเขาคลอดเขา ไม่รู้ว่าใช้วิธีอะไร ได้ทิ้งความทรงจำส่วนหนึ่งไว้ในสมองของเขา ข้าไปสืบความตามสถานการณ์ในความฝันของเขา สืบไปถึงเมืองเฟิงตู รู้ว่าพ่อของเขาเป็นใคร แต่เพราะคนของตระกูลเทียนซ่วนล้วนตายหมดแล้ว ประชาชนในเมืองเฟิงตูไม่รู้เรื่องนี้เลย เคยได้ยินเพียงว่า เพราะประมุขตระกูลเทียนซ่วนคนก่อนช่วยคนเปลี่ยนชะตาฟ้าลิขิต จึงทำให้ทุกคนในตระกูลพบกับโศกนาฏกรรม และเหลิ่งเฟิ่งชิงแม่ของเขาก็เสียชีวิต เพราะตอนที่คลอดเขาเกิดภาวะคลอดยาก แต่หลายปีมานี้ ความเกลียดแค้นในใจของเขายิ่งอยู่ก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ดังนั้นข้าจึงตามเจ้ามา ให้เจ้าช่วยดู ที่จริงความทรงจำที่ซ่อนอยู่ในสมองของเขานั้นเป็นความทรงจำของแม่ของเขา มีเพียงแก้ไขเรื่องนี้แล้ว ข้าถึงจะสามารถวางใจได้อย่างแท้จริง”

นางค่อยๆนั่งลง สีหน้าเยือกเย็นขึ้นมาอย่างกะทันหัน พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่จริงก่อนหน้านี้ข้าก็เดารู้แล้วว่าเหยี้ยนจือหยูมีปัญหา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้ชีวิตของเหลิ่งซี่ แลกกับชีวิตของผู้หญิงที่เขารัก เดิมข้าคิดว่า ในฝันของเขามักจะปรากฏภาพ เรื่องที่แม่ของเขาคลอดยาก ส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจของเขา ให้เจ้าช่วยปลูกฝังความทรงจำใหม่เข้าไปแทน แต่ตอนนี้เรื่องที่เจ้าพูด ทำให้ข้าตื่นตระหนกอย่างมากจริงๆ นี่ถือเป็นความแค้นบัญชีเลือด ไม่แก้แค้นไม่ได้”

“จะบอกท่านชายสี่ไหม?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น

นางรู้สึกว่า ที่จริงใช่ว่าท่านชายสี่จะไม่รู้เรื่องเลย บางทีบางอย่างที่เขาฝันถึง ก็ไม่ได้เล่าให้พระชายาฟังทั้งหมด ไม่เช่นนั้น ความเกลียดแค้นของเขาจะไม่มีมากขนาดนี้

แต่ไม่รู้ว่า เพื่อเป็นการปกป้องท่านชายสี่ พระชายาจะอยากปิดบังเรื่องนี้ไว้ แล้วนางไปช่วยแก้แค้นให้กับท่านชายสี่ ดังนั้นนางจึงถามก่อน

พระชายาขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “จะต้องบอกเขา นี่เป็นความแค้นบัญชีเลือดของเขา ความแค้นบัญชีเลือดของเขากับแม่ของเขา เขาจะต้องไปแก้แค้นด้วยตนเอง ไม่เช่นนั้น เขาจะปล่อยวางไม่ได้ไปตลอดชีวิต ความทรงจำพวกนี้ ต่อให้พวกเราไม่พูด สักวันหนึ่ง เขาก็จะต้องรู้”

หยวนชิงหลิงพยักหัว พระชายาเฟิงอันเป็นคนแยกแยะความรักกับความแค้นมาตลอด หากตอนนั้นเป็นเพียงความโศกเศร้าอย่างหนึ่ง เช่นนั้น นางก็จะเลือกที่จะปกป้องท่านชายสี่ ให้หยวนชิงหลิงฝังความทรงจำส่วนหนึ่งเข้าไป แต่นั่นไม่ใช่ความโศกเศร้า แต่เป็นความแค้นบัญชีเลือด เป็นการกระทำที่ชั่วร้าย ยังไงก็ไม่อาจยอมได้

“พระชายาเคยเห็นเหยี้ยนจือหยูไหม?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น

“เคยเห็น ข้ากับเสด็จปู่ใหญ่ของเจ้าเคยไปหาเขา เขาเล่าเรื่องโศกนาฏกรรมตระกูลเทียนซ่วนในตอนนั้นให้เราฟัง แม้แต่ภรรยาของเขาก็เสียชีวิตเพราะคลอดยาก ชีวิตลูกก็รักษาไว้ไม่ได้ ข้ากลับมาแล้วอยากพาเหลิ่งซี่ไปหาเขา แต่พูดยังไงเหลิ่งซี่ก็ไม่ยอมไป อีกอย่างเมื่อพูดถึงว่าไปเมืองเฟิงตู เขาจะต่อต้านมาก ตัวเขาเองก็ไม่สามารถบอกสาเหตุได้ บอกเพียงว่าไม่อยากไป ไม่อยากไปรู้จักเขา ตอนนี้ดูแล้ว น่าจะเป็นความทรงจำที่หลงเหลือของเหลิ่งเฟิ่งชิงนั้นแข็งแกร่ง ครอบงำความปรารถนาถึงพ่อของเขา ตอนนั้นข้าเห็นว่าตอนที่เหยี้ยนจือหยูพูดถึงเหลิ่งเฟิ่งชิงก็เหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร คงเป็นการแต่งงานระหว่างสองตระกูล จึงไม่มีความรู้สึกอะไรกับภรรยาที่ตายไปแล้ว งั้นกับลูกชายที่ไม่เคยเห็นหน้าก็คงไม่มีความรู้สึกอะไรแน่ จึงตามใจเหลิ่งซี่ ไม่ไปหาเขาอีก เรื่องนี้ก็ไม่พูดขึ้นมาอีก”

หลังจากที่นางพูดเสร็จแล้ว ก็มองดูหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นในเวลาต่อมา พวกเรายังไม่รู้ เจ้ายังต้องไปล่วงรู้อีก หากเหลิ่งซี่จะแก้แค้น ก็ต้องรู้เรื่องความเป็นมาทั้งหมด และทำไมสุดท้ายคนของตระกูลเทียนซ่วนถึงตายทั้งหมด ส่วนเหลิ่งซี่มาปรากฏตัวที่ยอดเขาหมาป่าหิมะได้ยังไง”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ยังต้องสืบต่อจริงๆ เหลิ่งเฟิ่งชิงตายแล้วจริงไหม พวกเราก็ไม่แน่ใจ ท่านดูว่าจะมีโอกาสได้อีกเมื่อไหร่?”

“พรุ่งนี้ล่ะกัน ให้เขาสงบสักพัก เมื่อกี้ข้าคิดว่าเขาน่าจะระแวงแล้ว ไม่รู้ว่าฝันเห็นเรื่องพวกนั้นด้วยหรือเปล่า” ท่าทีพระชายาเต็มไปด้วยความเสียดาย และเต็มไปด้วยความโกรธ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าสัมผัสได้ถึงความเกลียดแค้นของเขามาตลอด ข้ายังเป็นห่วงว่าความเกลียดแค้นนี้จะทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ทำเรื่องที่จะทำให้เป่ยถังเดือดร้อน ตอนนั้นข้าน่าจะสืบต่อไป พวกเขาจะได้ไม่ได้อยู่อย่างมีความสุขมานานขนาดนี้”

หยวนชิงหลิงพยักหัวอย่างเงียบๆ

ตอนที่ออกมาจากจวนเหลิ่ง ท่านชายสี่กำลังจะไปประชุมกับคนของกรมคลังพอดี จึงออกไปพร้อมกับหยวนชิงหลิง