บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1504

หลังจากหยวนชิงหลิงสงบลงแล้ว ก็ไม่สามารถปิดบังเจ้าห้าได้ ยังไงก็ร้องไห้ถึงปานนี้ หากไม่บอกเขา เขาก็ไม่ต้องนอนแล้ว

รอหลังจากหยวนชิงหลิงเล่าเรื่องที่เหยี้ยนจือหยูกระทำกับเหลิ่งเฟิ่งชิงสองแม่ลูก เจ้าห้าพูดอะไรไม่ออกอยู่นาน ดวงตาแดงก่ำ สักพักค่อยกัดฟันพูดขึ้นว่า “บนโลกนี้ ทำไมถึงมีคนโหดเหี้ยมขนาดนี้? ไม่ต่างกับหมูกับหมา”

“เหยี้ยนจือหยูเจ้าเมืองเมืองเฟิงตู เจ้าเคยเจอไหม?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น

เจ้าห้าพูดว่า “เมื่อก่อนเคยมาที่เมืองหลวง เคยเจอหน้าครั้งหนึ่ง แต่แทบไม่ได้คุยอะไรกัน แต่เหมือนจะจำเขาได้บ้าง พวกเขาสองสามีภรรยาเข้าเมืองหลวงมาด้วยกัน สองสามีภรรยารักใคร่กันอย่างมาก ข้ายังจำได้ว่าตอนนั้น มีคนมากมายพูดว่ายากนักที่จะเห็นผู้ชายอย่างเจ้าเมืองเหยี้ยน ที่รักใคร่ภรรยาขนาดนี้ ยังมีผู้หญิงมากมายต่างก็พูดว่าภรรยาของเจ้าเมืองโชคดีมีความสุขอย่างมาก”

เขาหัวเราะอย่างเย็นชา สายตาคมเฉียบ พร้อมพูดขึ้นว่า “กลับไม่รู้ถึงเบื้องหลังความรักใคร่นี้ ซ่อนความโหดเหี้ยมขนาดนี้ไว้ ใช้ชีวิตเลือดน้ำตาของคนอื่น แลกกับความรักของทั้งสองสามีภรรยาให้สมหวัง จะไม่ทำให้คนอื่นเกลียดชังได้อย่างไร?”

เขาพรวดลุกขึ้นมา ในใจโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ได้ ข้าจะร่างพระราชโองการ ให้เหยี้ยนจือหยูเข้าวังมา จะสอบสวนลงโทษความผิดของเขา แก้แค้นแทนท่านชายสี่”

หยวนชิงหลิงยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา พร้อมรีบพูดห้ามขึ้นว่า “ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด พวกเรายังไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด ต่อให้รู้แล้ว ต้องแก้แค้นก็ควรที่จะให้ท่านชายสี่ไปแก้แค้น ถึงจะถูก”

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว ถึงแม้จะรู้ว่าเจ้าหยวนพูดถูก แต่ยังไงก็โกรธจนยากที่จะระงับได้

ค่อยๆนั่งลงสักพัก แล้วก็มองดูหยวนชิงหลิงพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าหยวน ข้าจะทนเห็นท่านชายสี่ถูกคนอื่นรังแกไม่ได้ ยังรังแกถึงขนาดนี้ ความแค้นบัญชีเลือดนี้หากเขาไม่สามารถแก้แค้น ข้าจะช่วยให้ถึงที่สุด จากต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้กับพวกเขาสองคนแม่ลูก”

หยวนชิงหลิงจับมือของเขาไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ารู้ ข้าก็จะไม่นิ่งดูดาย เขาไม่เพียงเป็นอาจารย์ของข้า ยังเป็นญาติของพวกเรา พรุ่งนี้ข้าจะไปอีกครั้ง จะต้องล่วงรู้เรื่องทั้งหมด”

หยู่เหวินเห้าเงยใบหน้ารูปงามขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นด้วยแววตาโศกเศร้าว่า “คิดถึงเรื่องที่เจ้าพูดพวกนั้น ใจของข้าก็รุ่มร้อนเหมือนดั่งไฟขึ้นมา หลายปีมานี้ เขาเสียสละทำเพื่อพวกเราอย่างมาก ส่วนพวกเราช่วยเหลือเขาน้อยอย่างที่สุด..... ข้าคิดมาตลอดว่าเขาเติบโตมาในตระกูลร่ำรวย กลับคิดไม่ถึงว่าจะมีชีวิตความเป็นมาเช่นนี้... ข้าเห็นใจเขาอย่างมาก”

หยวนชิงหลิงน้ำตาไหลลงอีกครั้ง ใครจะไม่เห็นใจท่านชายสี่?

ตอนนี้แผ่นดินสงบสุขแล้ว จะช่วยแก้แค้นให้กับท่านชายสี่ ถึงจะไม่สามารถพูดได้ว่าไม่ต้องลงแรงเยอะ แต่สิ่งที่ต้องแลกก็ไม่ได้มากมาย

ต่อให้ต้องแลกกับอะไรมากมาย พวกเขาก็จะกระทำอย่างไม่ลังเล ท่านชายสี่เป็นคนในครอบครัวของพวกเขา

“พรุ่งนี้ข้าไปจวนเหลิ่งเป็นเพื่อนเจ้า” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

“เจ้ามีเวลาหรือ? เจ้าไม่ต้องจัดการงานราชการหรือ?”

“หลังเที่ยงสามารถไปได้ พรุ่งนี้ว่าราชการเช้า ประมาณเที่ยงก็สามารถไปได้แล้ว” เขาเงียบสักพัก พร้อมพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มขมขื่นว่า “อีกอย่าง ข้าก็สามารถใช้ข้ออ้างว่าไปหาหลานชาย ยังไงหลานชายคลอดมาจนถึงตอนนี้ ข้าเคยเจอเพียงแค่ครั้งเดียว เห็นแปบเดียวในวันล้างสาม (พิธีอาบน้ำทารกหลังคลอดได้สามวัน) แล้วก็รีบกลับแล้ว”

เขาค่อยๆเปลี่ยนมาจับมือหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเพียงแค่คิดว่า ตอนที่เขามีเรื่อง ยังมีข้าอยู่”

หยวนชิงหลิงค่อนข้างตื้นตัน พนักหัวเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ เราไปด้วยกัน”

เจ้าห้ามักจะพูดว่าท่านชายสี่เป็นคนเหลวไหล แต่เขาใส่ใจท่านชายสี่ ใส่ใจน้องเขยคนนี้ ใส่ใจญาติคนนี้

คืนนี้ทั้งสองสามีภรรยาแทบจะไม่ได้นอน นอนไม่หลับ พลิกตัวไปมา คิดว่าหลังจากท่านชายสี่รู้เรื่องพวกนี้แล้ว จะเป็นยังไง

หลังจากเป่ยถังสงบสุข พวกเขาก็ได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาระยะหนึ่งแล้ว ตอนนี้ก็เปรียบเหมือนดั่งเมฆมืดมนปกคลุม บีบหัวใจจนหายใจไม่ออก

กลางดึก หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นมาว่า “ต่อให้เป็นการทำร้ายข้า ข้าก็ไม่ได้โกรธเจ็บปวดขนาดนี้”

หยวนชิงหลิงเอื้อมมือไปกอดเขา สิ่งที่เจ้าห้าพูด หมายถึงเขาก็เคยถูกแม่ของเขาทำร้าย แต่สิ่งที่เสียนเฟยกระทำ เทียบได้กับสิ่งที่เหยี้ยนจือหยูกระทำหรือ?

ตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น ทั้งสองสามีภรรยาออกจากวังมาด้วยกัน เพื่อไปยังจวนเหลิ่ง