บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1506

เหยี้ยนจือหยูตอบตกลงแล้ว แต่ซูหรูซวงที่เพิ่งอาการดีขึ้นจับมือของเขาไว้ เงยหน้าเผยดวงตาดำดั่งดวงดาว แสดงท่าทีอ่อนโยนบริสุทธิ์ พูดคำพูดที่ชั่วร้ายอย่างที่สุดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “พี่ชาย ตระกูลเทียนซ่วนมีความสามารถในการเปลี่ยนชะตาฟ้าลิขิต หากปล่อยพวกเขาแล้ว ต่อไปจะต้องคิดวางแผนแก้แค้น ถึงตอนนั้น ชีวิตข้ากับเจ้าต้องไม่ปลอดภัยแน่”

สุดท้ายนางถอนหายใจเบา พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ได้เป็นภรรยาของเจ้าเพียงหนึ่งวัน ชั่วชีวิตนี้ข้าก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจแล้ว ได้จับมือไปยมโลกพร้อมกับเจ้า ก็นับว่าเป็นบุญของข้า แต่ข้าไม่อยากเห็น.....” นิ้วมือของนางชี้แจงที่เหลิ่งเฟิ่งชิง ชี้ไปตรงท้องโตของนาง ทันใดนั้น ดวงตาก็กลายเป็นเย็นชา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่อยากเห็นนางคลอดลูกให้กับเจ้า ลูกของเจ้า จะต้องเป็นข้าคลอดเท่านั้น”

เหยี้ยนจือหยูฟังคำพูดของนางแล้ว แทบไม่มีความลังเลเลยสักนิด รีบพูดขึ้นทันทีว่า “ได้ แล้วแต่ความปรารถนาของเจ้า”

เหลิ่งเฟิ่งชิงเงยหัวขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นอย่างโศกเศร้าว่า “เหยี้ยนจือหยู เจ้ารับปากข้าแล้ว เจ้ากล้าผิดคำสัญญา ไม่กลัวเวรกรรมตามสนองหรือ?”

เหยี้ยนจือหยูหัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “หากเวรกรรมมีจริง ข้าก็ยอมรับ”

เขาจับมือของซูหรูซวงไว้ จ้องมองดูนาน ตาคิ้วอ่อนโยนอย่างที่สุด สุขใจเหมือนโลกใบนี้อยู่ในกำมือ พร้อมพูดขึ้นว่า “มีเจ้าอยู่ข้างกายข้า ไม่ว่าเวรกรรมอะไร ข้าล้วนไม่เห็นอยู่ในสายตา”

ซูหรูซวงซบอยู่ข้างกายเขา ใบหน้าที่ขาวซีดก็ค่อยๆมีเลือดฝาด ใบหน้าสวยราวกับนางฟ้า แต่นางมองดูเหลิ่งเฟิ่งชิงอย่างอ่อนโยน กลับพูดจาออกมาอย่างโหดเหี้ยมว่า “ฆ่านาง ฆ่าลูกในท้องของนาง”

เหยี้ยนจือหยู

เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

เหลิ่งเฟิ่งชิงกำหมัดแน่น จ้องมองดูนาง หัวเราะเย้ยพร้อมพูดขึ้นว่า “ฆ่านาง? ชีวิตของเจ้าข้าใช้ค่ายกลแลกมา ข้าจะต้องรับกรรมแห่งการย้อนกลับมาทำร้ายอย่างทรมาน ถึงสามารถรักษาชีวิตของเจ้าไว้ได้ หากฆ่าตายอยู่ในมือของพวกเจ้า คนที่ตายก็จะไม่ใช่ค่าเพียงคนเดียว ยังมีเจ้าซูหรูซวง”

เหยี้ยนจือหยูจ้องมองดูนาง แล้วก็หัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่หรือ? ข้าไม่เชื่อ”

เป็นประมุขของตระกูลเทียนซ่วนมากว่าครึ่งปี เขาไม่เคยได้ยินคำพูดข้อนี้ จะถูกเหลิ่งเฟิ่งชิงหลอกง่ายๆได้อย่างไร?

ซูหรูซวงกลับห้ามนางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่ชาย ข้ารู้มาว่ากรรมแห่งการย้อนกลับมาทำร้ายก็เป็นเรื่องภายในหนึ่งเดือน ขังนางไว้ก่อน ยังไง นางก็ไม่สามารถมีชีวิตรอด”

เหยี้ยนจือหยูเชื่อฟังนางอยู่แล้ว สั่งคนจับเหลิ่งเฟิ่งชิงไปขังไว้ในคุก จากนั้นก็มีคำสั่งลงไป สังหารคนของตระกูลเทียนซ่วนทั้งหมด

สังหารคนของตระกูลเทียนซ่วน เป็นการกระทำอย่างลับๆ ประชาชนในเมืองต่างก็ไม่รู้เรื่อง เหลิ่งเฟิ่งชิงที่ถูกกักขังไว้ในคุกก็ไม่รู้เรื่อง

นางคิดหาวิธี ว่าจะหนีออกไปจากคุกก่อนการย้อนกลับมาทำร้าย แล้วคลอดลูกออกมาได้อย่างไร

โชคดีในหนึ่งปีที่นางแต่งงานกับเหยี้ยนจือหยู นางปฏิบัติต่อคนในจวนอย่างดีที่สุด หลังจากที่นางถูกขังไว้ในคุกครึ่งเดือน มีองครักษ์คนหนึ่งที่ชื่อพอจี อาศัยโอกาสตอนที่เหยี้ยนจือหยูกับซูหรูซวงแต่งงานกัน แอบเข้ามาในคุกแล้วก็ปล่อยนาง พานางหนีออกมาจากเมืองเฟิงตู

หลังจากพอจีพานางออกจากเมืองแล้ว ค่อยบอกนางเรื่องที่คนของตระกูลเทียนซ่วนถูกสังหารตายหมดแล้ว

เขาเอาม้าให้เหลิ่งเฟิ่งชิงหนึ่งตัว ให้นางไปขอความช่วยเหลือฮ่องเต้เป่ยถัง เพราะด้วยกำลังของนางเพียงคนเดียว ไม่สามารถแก้แค้นได้

เหลิ่งเฟิ่งชิงได้รับรู้ว่าญาติพี่น้องตายหมดแล้ว ร้องไห้อย่างหนักไปหนึ่งรอบ สุดท้ายแล้วก็ทำได้เพียงกัดฟันแล้วควบขี่ม้าไปยังเมืองหลวง

แต่ข่าวที่นางหนีไป ไม่นานเหยี้ยนจือหยูก็รู้เรื่องแล้ว เหยี้ยนจือหยูฆ่าพอจี แล้วสั่งคนไปตามจับเหลิ่งเฟิ่งชิง