บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 151

ภายในจวนมีบ่อน้ำพุร้อนแห่งหนึ่ง

แต่บ่อน้ำพุร้อนนี้ก็น่าแปลก ฤดูร้อนไม่มีน้ำไหลออกมา ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูใบไม้ร่วง ฤดูหนาวถึงจะมีน้ำไหลออกมา

ก่อนหน้านี้ บ่อนี้ยังไม่มีน้ำ แต่สองวันก่อนทังหยางมารายงานว่า ตาบ่อน้ำมีน้ำไหล บ่อน้ำพุร้อนก็เริ่มมีน้ำเก็บแล้ว

เพราะก่อนหน้านี้นางได้รับบาดเจ็บ หยู่เหวินเห้าไม่ได้พานางไป บวกกับมีงานคดีรัดตัว

วันนี้ คดีคลี่คลายแล้ว และทั้งสองคนก็เหม็นไปทั้งตัว ควรที่จะได้อาบน้ำไหลเวียนของบ่อน้ำพุร้อน

บ่อน้ำพุร้อนตั้งอยู่ด้านหลังตำหนักเซี่ยวเยว่ ตาน้ำพุมีสองทางชิดกันมาก รอบบ่อน้ำพุก็ไม่เล็ก น่าจะกว้างประมาณครึ่งห้อง

หยวนชิงหลิงมองดูแวบหนึ่ง บ่อน้ำพุยังมีชื่อเรียกว่า “สระผี”

นางหัวเราะพร้อมพูดว่า “ทำไมถึงเรียกว่าสระผี? ชื่อนี้ทำลายบรรยากาศมากเลย”นางไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับบ่อน้ำพุนี้เลย แสดงว่าเจ้าของร่างเดิมก็ไม่รู้

ก็ถูก เจ้าของร่างเดิมแต่งงานมาตั้งนานขนาดนี้ ยังไม่เคยมาตำหนักเซี่ยวเยว่ จะต้องไม่รู้แน่

“เพราะบ่อน้ำพุร้อนนี้เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด เมื่อมีฝนตกชุกในฤดูร้อน กลับไม่มีน้ำพุไหลออกมา ในฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาวที่แห้งแล้ง ค่อยมีน้ำไหลออกมา เจ้าว่าใช่ผีไหม?”หยู่เหวินเห้าหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

เขาหยิบเอาเสื้อผ้ามาจากมือสาวใช้ พร้อมทั้งปิดประตู ลู่หยากับฉี่หลอรออยู่ด้านนอก

ด้านข้างบ่อน้ำพุร้อนมีตู้เสื้อผ้าหนึ่งตู้ ยังมีม่านกั้นหนึ่งบาน หยู่เหวินเห้าเอาเสื้อผ้าที่สะอาดวางบนม่านกั้น บนหัวกำแพง ฝังไว้ด้วยไข่มุกหนึ่งเม็ด จึงไม่จำเป็นต้องใช้เทียนหรือโคม ก็มีแสงสว่างที่เพียงพอ

เพียงแต่ไม่ได้สว่างอย่างมาก โดยเฉพาะมีไอน้ำลอยขึ้น แสงสว่างที่ปกคลุมไอหมอก ทำให้ยิ่งดูสลัว

ที่นี่โรแมนติก สุขสบายมาก

หยวนชิงหลิงถามขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจว่า “ที่นี่เป็นสถานที่ดี ไม่รู้ว่าเคยพาผู้หญิงมาแล้วกี่คน?”

หยู่เหวินเห้าถอดเสื้อบนไหล่ของนาง พร้อมพูดว่า “ก็มีหลายคน จะให้เล่าให้เจ้าฟังอย่างละเอียดไหม?”

เขามองดูบาดแผลบนบ่า บาดแผลหายดีแล้ว โดนน้ำก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ก็ดี เจ้าเล่ามาเลย ข้ารับฟัง”

หยู่เหวินเห้ามองตาตรง พร้อมพูดว่า “ได้ ลงน้ำก่อน จะค่อยๆเล่าให้เจ้าฟัง”

“ยังจะมองอีก? เดี๋ยวจะควักลูกตาเจ้าออกมาให้หมด”หยวนชิงหลิงพูดดุเขา พร้อมใบหน้าร้อนผ่าว

หยู่เหวินเห้ามองอย่างลึกซึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าทำได้ลงหรือ?”

เขาอ้ากางแขนทั้งสองข้างออก พร้อมพูดว่า “ถอดเสื้อผ้า”

“มือเจ้าพอการหรือ? ยังจะให้คนบาดเจ็บคนหนึ่งมาปรนนิบัติเจ้า”หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย แต่มือทั้งคู่กลับเกาะวางบนคอของเขาไว้

“ทำเป็นไหม? แกะตรงเอวก่อน”หยู่เหวินเห้าแนบชิดจูบปากของนาง ไม่ได้แต่ต้องนางมาหลายวัน ร่างกายร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ไหวแล้ว

เดิมตั้งใจจะจูบเบาๆก่อนเท่านั้น เมื่อสัมผัสถูกริมฝีปากทั้งคู่ ร่างกายก็ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที กอดรัดนางไว้แน่น จนแทบจะเบียดจนเป็นกายเดียวกันแล้ว

หยวนชิงหลิงถูกเขาจูบจนเคลิบเคลิ้ม ร่างกายอ่อนแรง หายใจถี่ยิ่งขึ้น

แต่นางก็ผลักเขาออกอย่างมีสติ พร้อมพูดว่า “ข้าเหม็นไปทั้งตัว อาบน้ำให้สะอาดก่อน”

“ไม่เอา ยังไงข้าก็เหม็นเหมือนกัน”ริมฝีปากของหยู่เหวินเห้าเลื่อนลงมาถึงลำคอ และกำลังจะเลื่อนลงไป

“ไม่”หยวนชิงหลิงไม่มีแรงต่อต้านแล้วสักนิด กลับเหมือนผลักไปด้วย เคลิบเคลิ้มไปด้วย

แต่เมื่อคิดถึงภาพที่เคยแตะต้องศพ ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นศพ นางก็ได้สติขึ้นมา และพูดขึ้นว่า "ปล่อยมือก่อน ข้าไม่สามารถใจจดใจจ่อ ในหัวสมองมีแต่ภาพศพ"

หยู่เหวินเห้าปล่อยนางอย่างอาลัยอาวรณ์ พอพูดถึงศพ ก็ทำให้หมดอารมณ์ไปเยอะเลย

ค่อยถอดเสื้อให้กับนาง และก็ถอดของตนเองจนหมดด้วย แล้วทั้งสองก็ลงน้ำไปด้วยกัน

น้ำพุร้อนไหลมาล้อมรอบ พร้อมทั้งมีกลิ่นกำมะถัน หยวนชิงหลิงรู้สึกผ่อนคลายตั้งแต่หัวจรดเท้า

นางถอนหายใจอย่างสุขสบาย

หยู่เหวินเห้าโอบกายของนางไว้ แล้วก็อ้อมไปด้านหลัง ช่วยสระผมให้กับนาง

ผมของนางดำและนุ่มสลวย ฟาดอยู่บนบ่า หลังจากเปียกน้ำ ก็เหมือนดั่งผ้าไหมสีดำ สัมผัสอ่อนโยนนุ่มลื่น