บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 152

หยู่เหวินเห้ายื่นมือจับนาง สีหน้าค่อยๆตื่นเต้น พร้อมพูดขึ้นว่า "เจ้าโกรธแล้วใช่ไหม? ไหนบอกว่าจะไม่โกรธไง เจ้าโกหก"

หยวนชิงหลิงมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า "ไม่โกรธจริงๆ ข้าบอกแล้วว่าไม่โกรธก็คือไม่โกรธ เจ้ารีบอาบเถอะ ข้าจะไปรอเจ้าที่ห้อง"

นางพูดจบ ก็ลุกขึ้นไปบนฝั่ง

"เจ้าอาบเสร็จแล้วหรือ?" หยู่เหวินเห้าอึ้ง มองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มของนาง ก็ดูเหมือนไม่โกรธจริงๆ

"อาบเสร็จแล้ว เจ้ารีบอาบเถอะ เข้ายังไม่ได้สระผมเลย ข้าจะไปรอเจ้าที่ห้อง" หยวนชิงหลิงหยิบชุดนอนมาสวม แล้วส่งจูบให้เขาหนึ่งที ดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก

หยู่เหวินเห้าผิดหวังอย่างมาก เดิมวางแผนไว้ว่าจะมีอะไรกันในน้ำสักรอบ

แต่ว่า กลับห้องก็ได้

"งั้นก็ได้ เจ้ากลับไปรอข้าก่อน ข้าจะรีบตามไป" เขาจมลงไปในน้ำ มือทั้งคู่ขยี้หัวสระผมอย่างแรง หยวนชิงหลิงได้หันตัวเดินออกไปแล้ว นางยังหยิบเสื้อผ้าที่สะอาด และสกปรกของเขาไปด้วย

เมื่อออกมาถึงด้านนอกสระผี นางพูดกับฉี่หลอกับลู่หยาว่า "ท่านอ๋องบอกว่าคืนนี้จะนอนที่หอเฟิ่งหยี เจ้าทั้งสองไปคอยรับใช้อยู่ที่หอเฟิ่งหยีเถอะ ไม่ได้เข้าไปอยู่หลายวัน เปลี่ยนผ้าห่อผ้าปูที่นอนใหม่ด้วย"

"เพคะ พระชายา" ฉี่หลอกับลู่หยาเดินตามนางไปอย่างไม่ลังเล

หยวนชิงหลิงกัดฟันแน่น

รู้ว่าไม่ควรโกรธ นั่นล้วนเป็นเรื่องที่ผ่านมาของแล้ว เมื่อก่อนเขายังเคยชอบฉู่หมิงชุ่ย นางยังปล่อยวางได้แล้วเลย

ไม่ควรที่จะเก็บมาคิดจริงๆ

แต่ก็ยังโกรธ โกรธจนหน้าอกแทบระเบิดแล้ว

เขาเล่าอย่างเห็นภาพได้ชัด บนเตียงภายในห้องนอน นางข้าหลวงชี้แนะที่มีความชำนาญคนหนึ่ง ด้านนอกยังมีมามาชี้แนะอีกคนหนึ่ง.....

ความโกรธทวีเพิ่มพูนมากขึ้น

กลับมาถึงหอเฟิ่งหยี นางรีบสั่งลู่หยากับฉี่หลอว่า "ปิดประตูหอเฟิ่งหยีให้หมด หากท่านอ๋องมา ก็ให้อยู่ด้านนอก บอกว่าข้าไม่สบาย คืนนี้ไม่รับแขก"

ลู่หยากับฉี่หลอต่างมองหน้ากัน ฟังไม่ผิดใช่ไหม? รับแขก?

พระชายาเป็นอะไร? ท่าเหมือนโกรธเคืองอย่างมาก

ท่านอ๋องทำอะไรให้โกรธหรือ?

เมื่อหยู่เหวินเห้าสระผมเสร็จแล้วลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้า ค่อยรู้ว่าคืนนี้ตอนเองทำผิดไปแล้ว

เขาไม่ควรที่จะเชื่อคำพูดของผู้หญิงจริงๆ

ไม่สนใจ? ไม่โกรธ? แปลกใจ? ล้วนโกหกทั้งนั้น

เขาเชื่อคนง่ายเกินไป

"ฉี่หลอ ฉี่หลอ" เขาตะโกนเรียกขึ้น

ด้านนอกไม่มีคนตอบ

เห็นที แม้แต่ฉี่หลอก็ถูกหลอกไปแล้ว

"สวีอี สวีอี" เขาตะโกนเรียกอีกครั้ง

ที่นี่เป็นลานด้านหลังของตำหนักเซี่ยวเยว่ ห่างจากลานด้านหน้าระยะหนึ่ง สวีอีน่าจะไม่ได้ยิน

หยู่เหวินเห้ามองดูรอบๆสระผี ไม่มีเสื้อผ้าอะไรที่สามารถใช้ปกปิดร่างกายได้

แม้แต่เสื้อผ้าเปื้อนที่ถอดไว้ยังเอาไป ช่างโหดร้ายจริงๆหยวนชิงหลิง

เขาหมุนหนึ่งรอบ แล้วก็จามสองที รู้สึกว่าตนเองน่าสงสารมาก ไม่รู้ว่าตกอยู่ในสภาพแบบนี้ได้อย่างไร

ยังนึกฝันว่าคืนนี้จะเป็นค่ำคืนที่มีความสุข

กลับไปแช่อยู่ในน้ำ ทั้งโมโห ทั้งจนใจอยู่เนิ่นนาน แล้วสายตาของเขาก็มองไปที่บนโต๊ะน้ำชาตัวนั้น

สวีอีรออยู่ด้านนอกตำหนักเซี่ยวเยว่ ตามปกติ หลังจากที่รอท่านอ๋องนอนลงแล้ว ก็สามารถไปพักได้

แต่คืนนี้ท่านอ๋องอาบน้ำนานมากแล้วก็ยังไม่กลับ

เสียงฝีเท้าดังขึ้นบนระเบียงทางเดิน ทังหยางเดินมาถามว่า "ท่านอ๋องกับพระชายาอาบน้ำเสร็จหรือยัง?"

สวีอีพูดว่า "ยังเลย"

ทังหยางพูดขึ้นว่า "งั้น ข้าจะให้ในครัวเอาน้ำยามาให้ค่ำหน่อย"

"น่าจะใกล้กลับมาแล้ว เอามาตอนนี้เลยก็ได้" สวีอีพูดขึ้น