บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1515

ท่านชายสี่พูดขึ้นด้วยดวงตาแดงพร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “ไม่เจ็บ”

เหลิ่งเฟิ่งชิงถอนหายใจโล่งอก ยิ้มขึ้นมาอย่างเขินอาย

ท่านชายสี่ลองพยายามไปจับหมอนของนาง แต่นางก็ระแวดระวังเห็นเป็นศัตรูขึ้นมาอีก พร้อมปัดมือของท่านชายสี่ สีหน้าเคร่งเครียด เฉียบคมอย่างมาก

ท่านชายสี่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ลุกขึ้นยืน มองดูนางอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง แล้วเดินไปหาหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิง

ทั้งสามคนยืนอยู่ในที่ที่มีลมภูเขาพัดแรง พัดเสื้อผ้าปลิวไหวเสียงดัง ดวงตาท่านชายสี่ยังแดงไม่หาย มองดูหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “นางเสียสติ รักษาได้ไหม?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ค่อยเป็นค่อยไป อย่าใจร้อน”

“ไม่ว่ายังไง รักษานางให้หาย” ท่านชายสี่จ้องมองหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าขอร้องเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิธีอะไร รักษานางให้หาย”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นด้วยเสียงเศร้าว่า “ข้าจะพยายามให้ดีที่สุด”

ท่านชายสี่ถอนหายใจออกมาเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าจะรับนางลงจากเขา”

หยวนชิงหลิงดึงมือของเขาไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ไม่รีบ อย่าเพิ่งพานางลงเขา”

ท่านชายสี่ขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่มีทางปล่อยนางไว้บนเขา จะต้องพานางลงเขา”

“อาจารย์ เจ้าฟังข้า” หยวนชิงหลิงมองดูหยู่เหวินเห้า พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าให้คนของสำนักเหลิ่งหลังทั้งหมดถอยไปก่อน อย่างน้อยก็ห้ามอยู่ที่นี่ ที่ต้องมีสภาพเหมือนเดิม”

หยู่เหวินเห้ารู้ว่านางคิดอะไรอยู่ จึงพยักหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ เราคุยกันก่อน”

เขาเดินลงไป ดึงเมี่ยตี้ไปด้านข้าง แล้วปรึกษากัน

ท่านชายสี่มองดูหยวนชิงหลิงอย่างสงสัย พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าคิดจะทำอย่างไร?”

หยวนชิงหลิงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาให้เขา พร้อมพูดขึ้นว่า “เช็ดเลือดบนคอก่อน เราต้องคุยกันดีๆ”

ท่านชายสี่รับผ้าเช็ดหน้ามา เช็ดไปเรื่อยแปบหนึ่ง จ้องมองไปที่นาง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าน่าจะรู้ ไม่ว่าเจ้าจะพูดยังไง ข้าก็จะไม่ยอมปล่อยนางไว้ที่อย่างไม่สนใจ นางมีบ้าน”

“ข้ารู้ เจ้าอย่าใจร้อน นางสามารถกลับบ้านได้ แต่นอกจากรับนางกลับบ้าน เจ้าไม่อยากแก้แค้นหรือ?”

สายตาท่านชายสี่เยือกเย็นลงทันใด พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องแก้แค้น ข้าวางแผนไว้แล้ว”

“วางแผนจะทำอย่างไร? ฆ่าเขา? มันไม่ง่ายไปหรือ”

ท่านชายสี่พูดขึ้นมาอย่างเกลียดชังว่า “ไม่ฆ่าเขาง่ายๆอยู่แล้ว ยังไงก็จะทำให้เขาทรมานจนตาย”

“ต่อให้ทรมานจนตาย ยังไงก็มีความสุขมาแล้วสามสิบหกปี เจ้าพอใจหรือ?”

ท่านชายสี่ไม่พอใจ ต่อให้หั่นศพเขาเป็นพันหมื่นชิ้นก็ไม่พอใจ แต่เรื่องก็เป็นเช่นนี้แล้ว หรือยังจะมีวิธีอื่น?

เป็นไปได้ที่จะย้อนเวลากลับไปเมื่อสามสิบหกปีก่อนหรือ?

เขาหันไปมองที่ประตูบ้านไม้ นางกอดหมอนนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองมาทางเขาอย่างตื่นเต้น ในหัวสมองคิดแต่เรื่องที่หยวนชิงหลิงพูดกับเขา

ตอนที่พอจีช่วยนางหนีออกมา เดิมนางสามารถฆ่ากลับไปได้ ใช่ว่าจะไม่สามารถฆ่าซูหรูซวงหรือเหยี้ยนจือหยู แต่นางอดกลั้นระงับความแค้นบัญชีเลือดไว้ เดินทางมุ่งหน้าไปเมืองหลวง เหตุผลสำคัญที่สุดก็คือ หากสถานที่ปลอดภัยแล้วคลอดเขาออกมา

ความหนาวเย็นและอันตรายบนยอดเขาหมาป่าหิมะ ราวกับนรก เขานึกภาพที่บาดเจ็บเหนื่อยล้าของนางไม่ออก พาร่างกายที่หนักอึ้งปืนขึ้นมาบนเขาได้อย่างไร

เหยี้ยนจือหยูพูดว่า ลูกในท้องของนางสามารถรับกรรมการย้อนกลับมาทำร้ายแทนนางได้ เขาที่ถูกเหยี้ยนจือหยูทิ้งขว้าง นางกลับรักอย่างสิ่งล้ำค่า สู้อย่างสุดชีวิต เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย ก็จะคลอดเขาออกมา ท่ามกลางหิมะ ท่าทีของนางที่อุ้มลูกอยู่อย่างหมดหวัง ถึงตอนนี้จะเสียสติแล้ว แต่ก็ยังลืมไม่ได้