บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1514

หยวนชิงหลิงอยากเกลี้ยกล่อมนางไว้ก่อน จึงนั่งลงเย็บหมอน

น้ำมันบนหมอนแข็งมาก ปักเข็มร้อยด้ายลงไปค่อนข้างลำบาก สำลีข้างใน มีสีดำเขียวจางๆ อย่างสกปรก

นางนั่งลงบนพื้น มองดูหยวนชิงหลิงช่วยนางเย็บหมอนอย่างมีความสุข ตอนที่มองดูหมอน แววตาของนางเต็มไปด้วยความรักใคร่ของความเป็นแม่ นิ่งอึ้งมองดู มือค้างอยู่กลางอากาศ ตอนที่หยวนชิงหลิงปักเข็มลงไป นางก็ส่งเสียงร้องขึ้นมา เหมือนกลัวว่าลูกจะเจ็บ

หยวนชิงหลิงเงยหัวมองดูนาง แล้วก็ยิ้มหัวเราะให้กับนางอย่างอ่อนโยน นางก็ยิ้มอย่างเขินๆ เอื้อมมือลูบหมอน พร้อมพูดขึ้นว่า “ลูก ของข้า”

“อืม ข้ารู้” ในใจหยวนชิงหลิงเจ็บปวดอย่างมาก ค่อยๆเย็บลงไป เย็บจนรอบหมอนไปหนึ่งรอบ กระทำอย่างช้าที่สุด อยากมีโอกาสได้นั่งอยู่กับนางนานหน่อย จะได้พูดคุยกับนางมากขึ้น

นางตื่นเต้นอย่างมาก ภาพจินตนาการที่เคยคิดก่อนหน้านี้ล้วนสามารถเป็นจริงแล้ว

สามารถแก้แค้นให้กับเหลิ่งเฟิ่งชิงกับท่านชายสี่ และพวกเขาสองแม่ลูกก็จะได้อยู่ด้วยกัน ได้อยู่ด้วยกันอย่างแท้จริง

เมื่อคิดอยู่เช่นนี้ รอยยิ้มของนางก็ยิ่งอ่อนโยนขึ้นมา อาจเป็นเพราะรอยยิ้มนี้อ่อนโยนอย่างมาก ทำให้ความระแวงอันน้อยนิดของเหลิ่งเฟิ่งชิงก็ไม่มีแล้ว ยังค่อยๆขยับมาใกล้นาง กระทั่งสายตาก็ไม่ได้จ้องมองแต่หมอนอยู่ตลอดเวลา นางยกให้กับหยวนชิงหลิงอย่าวางใจแล้ว

หมอนใบนี้ ในสามสิบกว่าปีที่ผ่านมา นางเห็นเป็นสิ่งล้ำค่ามาตลอด และเป็นสิ่งเดียวที่ค้ำจุนให้นางมีชีวิตมาถึงตอนนี้ แต่นางยอมค่อยๆปล่อยวางแล้ว เห็นได้ชัดว่านางเชื่อใจหยวนชิงหลิง

นี่อาจเป็นเพราะหยวนชิงหลิง มีความทรงจำที่ผ่านมาของนาง กระแสจิตเป็นสิ่งที่ลึกลับจริงๆ

หลังจากหยวนชิงหลิงเย็บหมอนเสร็จยื่นให้กับนาง นางรับมาอย่างดีใจ กอดแนบอกไว้แน่น ยังส่งยิ้มหวานให้กับหยวนชิงหลิง

หยวนชิงหลิงมองดูผิวหนังที่สกปรกของนาง กับรอยยิ้มไร้เดียงสานั้น รู้สึกปวดใจ กลั้นน้ำตาไม่ได้อีกแล้ว

หยวนชิงหลิงอยากลองหวีผมให้กับนาง แต่นางยังหลบอยู่ หลบไปนั่งตรงเก้าอี้ด้านนอก ยังคงเป็นท่าทีตอนที่หยวนชิงหลิงเพิ่งมาถึงเมื่อกี้

หยวนชิงหลิงจึงไม่กล้าพยายามเข้าใกล้นางอีก นั่งลงบนพื้นเป็นเพื่อนนาง มองดูนางอยู่อย่างเงียบๆ ทั้งดีใจและเสียใจ

เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้น หยวนชิงหลิงยังไม่ทันเงยหัวขึ้น เหลิ่งเฟิ่งชิงก็ลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น กอดหมอนไว้แน่น เงยดวงตาขึ้นอย่างระแวดระวัง

ท่านชายสี่ที่สวมชุดขาวกับหยู่เหวินเห้ามาถึง พวกเขาทั้งสองคนยืนอยู่บนถนนแคบ ไม่ได้รีบเดินมาทันที

ท่านชายสี่ค่อยๆเงยหน้าขึ้น เส้นผมยุ่งเหยิงปลิวไปตามลม และก็มีอารมณ์บ้าคลั่งอยู่นิด ริมฝีปากสั่นเทา มองดูเหลิ่งเฟิ่งชิงด้วยสายตาแดงก่ำ

น้ำตายิ่งอยู่ก็ยิ่งไหลเยอะ จนมองดูเห็นภาพเลือนราง

เขาเร่งฝีเท้ารีบวิ่งมา ยังหายใจหอบ ไม่รู้ว่าหัวใจเต้นแรงเพราะความเร่งรีบหรือเพราะอารมณ์ตื่นเต้น ปลายเท้าของเขาก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วก็หยุด

เหลิ่งเฟิ่งชิงก็มองดูเขา เอียงหัว ฉายแววงุนงง

เดิมหยวนชิงหลิงคิดว่าท่านชายสี่จะค่อยๆมาหานางอย่างระมัดระวัง กลับคิดไม่ถึง วินาทีต่อมา ท่านชายสี่ ก้าวเท้ายาวๆมาข้างหน้า เหลิ่งเฟิ่งชิงตกใจจนรีบลุกขึ้นมา จะวิ่งเข้าไปหลบในห้อง ท่านชายสี่ดึงแขนของนางไว้อย่างรวดเร็ว หมอนตกลงบนพื้น ในระหว่างที่นางตื่นตระหนกโกรธจัด ท่านชายสี่กอดนางไว้แน่น ตื่นเต้นจนร่างกายสั่นเทาไปทั้งตัว น้ำตาร่วงไหลลงเป็นทาง ไม่สามมากระงับได้อีกต่อไป

เหลิ่งเฟิ่งชิงกลับหวาดกลัวขึ้นมา สายตามองดูหมอนบนพื้น แล้วนางก็กรีดร้องขึ้นมาในทันที มือทั้งคู่ดิ้นรนออกมาทุบตีเขา ตบลงไปแต่ละที กัดฟันใช้แรงอย่างบ้าคลั่ง หยวนชิงหลิงมองเห็นใบหน้าใบหูของท่านชายสี่เป็นรอยแดง อยากเข้าไปห้าม หยู่เหวินเห้ากลับดึงไว้ ส่ายหัวให้กับนางพร้อมสายตาที่โศกเศร้า หยวนชิงหลิงซบแนบอกหยู่เหวินเห้า แล้วก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวดขึ้นมา

เหลิ่งเฟิ่งชิงตีเขายังไงก็ไม่หลุด จึงกัดบนไหล่ของเขา คนเสียสติมักจะมีแรงอย่างมาก เมื่อกัดลงไป ใช้แรงเยอะจนทำให้นางเองก็สั่นเทาไปทั้งตัว ความบ้าคลั่งแผ่ซ่านเข้าตา นางเงยหน้าขึ้น กัดคอของท่านชายสี่ ระหว่างฟัน จู่ๆก็มีเลือดไหลออกมา