บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1519

ตอนที่เหลิ่งเฟิ่งชิงมองเห็นนาง ก็เกิดความตื่นตัวขึ้นมาทันที นอนราบกับพื้นถือกระบี่ชี้มาที่นาง สีหน้าเจ็บปวด พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้า....เจ้าเป็นใคร?”

หยวนชิงหลิงขยับปลายเท้า มองดูนาง ชูสองมือขึ้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเป็นชาวบ้านที่เชิงเขา ข้าไม่มีเจตนาร้าย เจ้า....จะคลอดลูกหรือ? ข้าเคยเรียนการคลอดลูก ข้าสามารถช่วยเจ้าได้”

“ชาวบ้าน” เหลิ่งเฟิ่งชิงผ่านอันตรายมากมายจนถึงตอนนี้ ไม่เชื่อคำพูดของนางง่ายๆอยู่แล้ว สูดหายใจเข้า เหวี่ยงกระบี่ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าถอยไป ไม่ต้องการให้เจ้าช่วย”

หยวนชิงหลิงรีบหยุดฝีเท้า ไม่กล้าเดินไปข้างหน้าอีก กลัวนางจะเหวี่ยงกระบี่อย่างไม่สนใจ แล้วทำให้ตนเองบาดเจ็บ

ความเจ็บปวดในการคลอดลูก เป็นความทรมานยิ่งกว่าทุกสิ่ง นางยกกระบี่ขึ้นมาสักพัก แล้วความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็มาเยือน เจ็บปวดจนนางไม่มีแรงถือกระบี่ ห้อยมือลง กุมท้องไว้ หายใจหอบเหนื่อย เจ็บปวดจนใบหน้าเปลี่ยนรูป

หยวนชิงหลิงรีบเดินไป คุกเข่าอยู่ด้านข้างนาง ยื่นมือลูบท้องของนางเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำใจให้สบาย ค่อยๆหายใจ อย่ารีบหายใจ”

เหลิ่งเฟิ่งชิงไม่มีเรี่ยวแรงจะสู้กับนางแล้ว นางงอขาทั้งคู่ ลองค่อยๆปรับลมหายใจ ดวงตาหรี่ลง คนที่ปรากฏตรงหน้าอย่างกะทันหันนี้ ไม่เหมือนเป็นความจริง

นางแทบจะไม่มีแรงแล้ว ทั้งเหนื่อยทั้งกระหายทั้งหิว ภาพตรงหน้าทุกอย่างเหมือนเป็นภาพซ้อน รู้สึกเจ็บเล็กน้อยบนข้อมือ นางอยากหันไปดู แต่ผู้หญิงคนนั้นคุกเข่าอยู่ข้างท้อง บดบังไม่ให้นางมองเห็น ไม่รู้ว่านางกำลังทำอะไร แต่ความเจ็บปวดเล็กน้อยก็หายไปโดยเร็ว

หยวนชิงหลิงเติมน้ำเกลือให้นาง บนพื้นไม่มีที่สำหรับแขวนขวดน้ำเกลือ นางจึงต้องใช้พลังจิต เอาเสาไม้ไผ่มาค้ำไว้ ให้ยาบำรุงกับวิตามินแก่นาง แล้วก็เฝ้าอยู่ข้างกายนาง จับมือของนางไว้แล้วก็พูดสอนให้นางคลอดลูก

นางสามารถทำได้ดีกว่านี้ แต่นางไม่ควรทำ เห็นเหลิ่งเฟิ่งชิงเจ็บปวดขนาดนี้ ในใจของนางทุกข์ทรมานอย่างมาก

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าที่ตนเองออกมาเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด นางเพียงแค่ทนไม่ได้ที่จะเห็นนางคลอดลูกท่ามกลางหิมะด้วยตัวคนเดียว อย่างน่าสงสารขนาดนี้อีกครั้ง ข้างกายไม่มีใครสักคน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมีหยวนชิงหลิงอยู่เป็นเพื่อนหรือเปล่า หรืออาจเป็นเพราะว่าน้ำเกลือช่วยเพิ่มความแข็งแรงให้กับร่างกาย เหลิ่งเฟิ่งชิงแลดูอาการดีขึ้น แต่ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานในระหว่างคลอด ยังคงทำให้นางที่เหนื่อยล้าบาดเจ็บทรมานอย่างที่สุด

นางกัดฟันทน หลังจากทนทุกข์กับความเจ็บปวดทรมาน ในที่สุดก็คลอดลูกออกมาได้แล้ว

ทารกคลอดออกมาแล้ว ไม่ส่งเสียงร้องไห้ หยวนชิงหลิงมองดูแวบหนึ่ง แล้วก็เอื้อมมือไปอุ้มออกมา ในหน้าน้อยสีม่วงดำเหี่ยวย่น

นางรีบถอดเสื้อตัวหนามาห่อเด็กไว้ แล้ววางบนตัวเหลิ่งเฟิ่งชิง เหลิ่งเฟิ่งชิงแทบเป็นลมสลบไปแล้ว แต่ก็ยังกอดลูกไว้แน่นด้วยสัญชาตญาณ

หยวนชิงหลิงกลั้นน้ำตา ค่อยๆปล่อยมือของนาง ลุกขึ้นมาแล้วก็ถอยห่างไป

เหลิ่งเฟิ่งชิงเอียงหัวมา พยายามลืมตามองดูนางให้ชัดเจน แต่ท้องฟ้าอึมครึม บวกกับนางเวียนหัวอย่างมาก เห็นเพียงเงาเลือนรางของคนคนหนึ่ง

หยวนชิงหลิงเห็นนางขยับริมฝีปาก เหมือนกำลังพูดว่าขอบคุณ แต่นางไม่มีแรงพูดออกมาแล้ว ทำได้เพียงกอดลูกไว้แน่น

หลังจากนั้นไม่นาน ฝูงหมาป่ามาแล้ว โอบล้อมดมรอบเหลิ่งเฟิ่งชิงสักพัก เวลานี้เหลิ่งเฟิ่งชิงสลบไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมดสติไปทั้งหมด เพราะมือทั้งคู่ของนางยังกอดลูกไว้แน่น แรงฮึกสุดท้ายของนาง ล้วนนำมาใช้กอดลูกไว้