บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1518

นางยังจงใจชะลอฝีเท้า ไม่อย่างนั้น ก่อนฟ้าสว่างก็จะไปถึงทางราบหมาป่าของยอดเขาหมาป่าหิมะ

แต่ยังไงก็ต้องเป็นตอนกลางวันถึงจะสามารถมองเห็นชัดเจน ดังนั้นนางจึงไม่เร่งรีบเดินทาง รอหลังจากฟ้าสว่างแล้ว ซื้ออาหารแห้งกับเสื้อผ้าตัวหนา แล้วค่อยขึ้นไปบนทางราบหมาป่า เพราะหากมาถึงก่อนเวลา นางก็จะต้องอยู่เฝ้าบนทางราบหมาป่าหลายวัน ยังไงก็ต้องเตรียมอาหารแห้งไว้

มาถึงทางราบหมาป่า อากาศหนาวเย็นอย่างมาก ประสาทการดมของนางนั้นไวมาก ดังนั้นหากมีกลิ่นคาวเลือด นางสามารถได้กลิ่น

นางนั่งตรงบริเวณที่เหลิ่งเฟิ่งชิงคลอดลูก ที่นี่หิมะขาวโพลน ไม่มีกลิ่นคาวเลือด เพื่อความมั่นใจ นางขุดลงไปด้านล่างหนึ่งชั้น พื้นหิมะไม่มีรอยเปื้อนเลือด แสดงว่าเหลิ่งเฟิ่งชิงยังไม่มา

ตามกำหนดการเดิม นางต้องเฝ้ารออยู่ที่นี่

นางไม่รู้ว่าจะต้องอยู่เฝ้ากี่วัน แต่จะไม่กลับไปแล้วค่อยมาใหม่แน่นอน เพราะการย้อนกลับมาอีกครั้ง ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะเป็นเวลาที่เหมาะสมกว่าตอนนี้

นางเคยคิดที่จะไปรอตรงเชิงเขา แต่มีทหารรักษาการณ์อยู่ที่เชิงเขา เหลิ่งเฟิ่งชิงน่าจะไม่ขึ้นมาทางถนนหลัก นางเองก็เพราะอาศัยความรวดเร็ว แอบขึ้นมาได้ตอนที่ทหารรักษาการณ์ไม่ทันระวัง ในเมื่อไม่สามารถรู้ได้ว่านางจะขึ้นมาทางเส้นทางไหน จึงทำได้เพียงเฝ้ารออยู่ที่นี่ รับรองว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด

อากาศหนาวอย่างมากจริงๆ หยวนชิงหลิงมาอยู่เป่ยถังแล้วหลายปี ยังไม่เจอฤดูหนาวที่หนาวเย็นขนาดนี้ บวกกับอุณหภูมิบนเขายิ่งต่ำ เสื้อตัวหนาที่ซื้อมา ที่จริงไม่เพียงพอที่จะใช้กันหนาวได้ ทำได้เพียงหาสถานที่สักแห่งที่สามารถพอกั้นลมหนาวได้ หลบไว้โดยสามารถมองเห็นเส้นทางมา

นางหันมองไป ขาวไปทั่วทุกที่ มองอยู่นานสักพัก ในใจก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

ปกตินางไม่ใช่คนที่ใจร้อนขนาดนั้น แต่เพราะเรื่องนี้ทำให้อดหลับอดนอนมาสองสามคืนแล้ว นอนไม่หลับจะทำให้รู้สึกหงุดหงิดกระวนกระวายใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนางอยู่ในปีที่เกิดเหตุโศกนาฏกรรม นางไม่รู้ว่าเมืองเฟิงตูในวันนี้เกิดอะไรขึ้น ใช่วันที่ตระกูลเทียนซ่วนถูกฆ่าไหม หรือจะเป็นวันที่เหลิ่งเฟิ่งหยู่ถูกแขวนไว้บนกำแพงเมือง

เมื่อทุกความทรงจำทั้งหมดที่ล่วงรู้ กลายเป็นความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น นางรู้สึกค่อนข้างรับไม่ได้แล้ว

รอไปรอมา นางเริ่มคิดไปเรื่อยเปื่อย หรือว่าตอนนี้ยังไม่เกิดโศกนาฏกรรม? หากยังไม่เกิด ที่จริงนางสามารถไปเมืองเฟิงตูสักครั้ง หยุดสิ่งเหล่านี้ ที่จะนำไปสู่ในทิศทางที่น่าเศร้า นางยังสามารถฆ่าหยี้ยนจือหยูหรือซูหรูซวง

นางสามารถหลีกเลี่ยงความสูญเสียชีวิตมากมายของคนตระกูลเทียนซ่วน

ความคิดพวกนี้ทรมานนางอยู่ตลอด ก่อนมา ตนเองได้กำหนดเส้นตายไว้ให้กับตนเอง ว่าไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องทางด้านนี้ แต่มาถึงที่นี่แล้ว ค่อยรู้ว่าความหนักแน่นในตอนนั้น สู้ไม่ได้กับความกระสับกระส่ายเมื่อนางสามารถควบคุมชีวิตและความตายของคนเหล่านี้ได้จริงๆ

นางรู้ว่าไม่ควรที่จะมีความคิดเช่นนี้ นางพยายามที่จะยับยั้ง แต่นางไม่รู้ว่ากว่าจะถึงวันที่เหลิ่งเฟิ่งชิงคลอดนั้น ยังเหลืออีกกี่วัน ตอนนี้ยังสามารถยับยั้งความคิดของตนเองได้ แต่อีกสองวันสามวันหรือสิบวันครึ่งเดือน นางไม่รู้ว่านางยังจะอดใจไหวไหม

สำหรับหยวนชิงหลิง นี่ถือเป็นการทดสอบที่ยากมาก

นางอยู่บนเขาหนึ่งวันเต็มๆ ตอนกลางคืนหาที่นอนตรงที่มีกำบัง แต่ก็ยังคงหนาวมาก นางจึงต้องใช้พลังจิตหยิบสิ่งของ เอาผ้าห่มผืนหนึ่งกับเตาอุ่นมือมาจากในวัง เพื่อคลายความหนาวเย็น

หลังจากฟ้าสว่าง มีพระอาทิตย์ขึ้น บนเขาเริ่มอุ่นขึ้นมา

แต่นี่ก็ทำให้หยวนชิงหลิงค่อนข้างทรมาน เพราะในความทรงจำ วันที่เหลิ่งเฟิ่งชิงคลอด เป็นวันที่ไม่มีแดด

จากนั้นตลอดทั้งวัน นางหวังแต่เพียงว่าพระอาทิตย์จะถูกบดบัง ขอเพียงไม่มีพระอาทิตย์ ก็จะเหมือนวันที่เหลิ่งเฟิ่งชิงคลอดวันนั้น

ไม่เมฆมืดปกคลุม และเหลิ่งเฟิ่งชิงก็ไม่มา

ในค่ำคืนที่เงียบเหงา นางอยู่กับความกังวลและความขมขื่นอยู่คนเดียว ครุ่นคิดไปมา ความอยากที่จะไปเมืองเฟิงตูยิ่งอยู่ก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

วันที่สาม ท้องฟ้ายังคงสดใส ตอนเที่ยงวัน นางลงเขาไปแล้ว

เมื่อคิดขึ้นมาแล้ว นางก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ก้าวเท้ายาวเดินลงเขาไป