บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1537

วันนี้นางไม่ได้ออกจากวัง แต่เป็นพระชายาชินเฟิงอันที่เข้าวังมาหานางแทน

หยวนชิงหลิงจำเรื่องที่เห็นเงาร่างในจวนท่านชายสี่เมื่อคืนวานได้ นางรู้ว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดไปเอง บางทีนั่นอาจจะเป็นพระชายาชินเฟิงอันในอีกหลายปีให้หลัง ที่ตั้งใจกลับมาเยี่ยมดูบรรดาคนที่นางห่วงใย

หลังจากเชิญพระชายาให้ไปนั่งที่ห้องโถงหลัก พร้อมกับยกชาไปต้อนรับแล้ว พระชายาก็พูดถึงจุดประสงค์ที่มาตรง ๆ ว่า “พรุ่งนี้พวกเราจะกลับไปสักครั้ง เจ้ามีอะไรที่ต้องการให้ข้าส่งต่อหรือมีคำพูดอะไรให้ข้านำกลับไปหรือไม่?”

“ท่านจะกลับไปรึ?” หยวนชิงหลิงตกใจจนผงะ นางไม่ได้บอกว่าจะอยู่ที่นี่หรอกหรือ?

“มีธุระนิดหน่อย ต้องกลับไปสักครั้ง แต่จะกลับมาอยู่นะ” พระชายาพูด

“โอ้!” หยวนชิงหลิงค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมา เพราะถ้านางไม่กลับมาแล้วจริง ๆ ท่านอ๋องจะไม่โมโหโกรธาแทบตายเลยรึ?

“หรือไม่เจ้าก็ลองถามเจ้าห้าดูว่า เขาต้องการฝากคำพูดอะไรไปให้เด็ก ๆ หรือไม่ ข้าได้ยินเสด็จปู่ใหญ่ของเจ้าบอกว่า เมื่อคืนพวกเขาคุยกัน เจ้าห้าเอาแต่พูดถึงลูก ๆ อยู่ตลอดเลย คาดว่าเขาคงจะคิดถึงลูก ๆ แทบแย่แล้ว"

“ได้ หลังจากนี้ข้าจะลองถามเขาดู ท่านจะกลับไปเมื่อไหร่รึ? ไปทำอะไรล่ะ?”

“พาฉู่เสี่ยวอู่กลับไปตรวจร่างกาย เมื่อคืนหลังจากที่เขากลับไป เขาก็เอาแต่บ่นว่าปวดหัว พอข้าสอบถามโดยละเอียดถึงรู้ว่าช่วงนี้เขามักจะปวดหัวบ่อย ๆ อันที่จริง เขาควรจะกลับไปตรวจอาการตั้งนานแล้ว ข้าปรึกษากับคุณย่าของเจ้าแล้ว นางก็แนะนำว่าให้กลับไปตรวจสอบดูอีกทีจะดีกว่า ดังนั้นจึงไม่อยากชักช้าเสียเวลา คิดว่าจะไปเลยทันที” พระชายาตอบ

“ปวดหัว? หนักมากหรือไม่?” หยวนชิงหลิงเริ่มเป็นกังวล

พระชายาตอบว่า “ป้องกันไว้ก่อน เผื่อมีบางอย่างไม่ดี ดังนั้นเลยต้องไปตรวจให้เร็วที่สุด ถ้ารู้ปัญหาก็จะได้รักษาได้ทันท่วงที”

หยวนชิงหลิงพยักหน้าอย่างร้อนรน “ใช่ ใช่แล้ว ถ้าอย่างนั้น โสวฝู่ต้องรบกวนท่านเป็นธุระแล้ว ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ”

พระชายาปรายตามองนางแวบหนึ่ง “การที่เจ้ามาพูดอะไรแบบนี้กับข้า มันทำให้ข้ารู้สึกไม่ชินเอาเสียเลย เด็ก ๆ ที่ข้าดูแลมาตั้งแต่เล็กจนโต ... ช่างเถอะ อย่างไรก็เคยขาดกันไป"

หยวนชิงหลิงมองออกว่า พระชายามีความรู้สึกเสียดายอยู่ เป็นความเสียดายที่นางไม่ได้อยู่เคียงข้างพวกเขาตลอดเวลา

แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ตอนนี้พวกเขาก็ได้ใช้ชีวิตบั้นปลายด้วยกันแล้ว

หยวนชิงหลิงถามว่า "อู๋ซ่างหวงกับเซียวเหยากงจะไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ?"

พระชายาตอบว่า “ทันทีที่พวกเขาได้ยินว่าจะพาฉู่เสี่ยวอู่ไปตรวจร่างกาย ก็รีบเก็บข้าวของกันทันทีเลยเชียวล่ะ”

หยวนชิงหลิงหลุดหัวเราะ ใช่แล้ว พวกเขาตกลงกันไว้แล้วว่า จะเดินหน้าหรือถอยหลังก็จะไปด้วยกัน พวกเขาย่อมตามไปด้วยเป็นธรรมดา

เมื่อเจ้าห้ากลับมากินมื้อกลางวัน หยวนชิงหลิงก็พูดเรื่องที่พระชายาจะกลับไปให้เขาฟัง แล้วถามเขาว่าเขามีคำพูดอะไรที่จะฝากไปให้เด็ก ๆ หรือไม่

หยู่เหวินเห้ามีคำที่อยากพูดเป็นหมื่นเป็นพันคำ แต่เมื่อเขาเขียนลงไป กลับบอกให้ทุกคนตั้งใจเรียน อย่าสร้างปัญหา และไม่ต้องคิดถึงทางบ้านกับพ่อมากจนเกินไปนัก จากนั้น เนื้อหาที่เหลือก็ใช้เรื่องของน้องสาวมาเขียนเติมพื้นที่ให้เต็ม เพื่อไม่ให้จดหมายดูมีคำที่น้อยจนเกินไป

หลังจากเขียนจดหมายเสร็จ ก็สั่งให้กู้ซือนำไปส่งให้พระชายาด้วยตัวเอง

วันรุ่งขึ้น กลุ่มของพระชายาก็ออกเดินทางไปทะเลสาบจิ้ง

สามวันต่อมา จดหมายก็ถูกส่งไปถึงมือเด็ก ๆ พวกเด็ก ๆ ต่างรีบเข้ามาแย่งกันอ่าน โดยเฉพาะส่วนที่เกี่ยวกับน้องสาว ที่อ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ ทำให้คิดถึงน้องสาวขึ้นมา

แต่สุดท้าย ซาลาเปากลับหลุดขำออกมา พูดว่า “พ่อบอกว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องคิดถึงเขามากเกินไป พวกเราไม่ได้คิดถึงเขาเสียหน่อย พ่อชอบสำคัญตัวเองผิดอยู่เรื่อยเลย”

ทังหยวนเอามือท้าวคาง "ข้าคิดถึงน้องสาวมากเลย"

เมื่อทังหยวนพูดแบบนั้น เด็ก ๆ ที่เหลือก็พากันท้าวคาง จริงด้วย คิดถึงน้องสาวจังเลย ถ้าน้องสาวอยู่ที่นี่ด้วยจะดีสักแค่ไหนนะ