อ่านสรุป บทที่ 1537 นักฆ่าในวัง จาก บัลลังก์หมอยาเซียน โดย ลิ่วเยว่
บทที่ บทที่ 1537 นักฆ่าในวัง คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายนิยาย จีน บัลลังก์หมอยาเซียน ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย ลิ่วเยว่ อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
วันนี้นางไม่ได้ออกจากวัง แต่เป็นพระชายาชินเฟิงอันที่เข้าวังมาหานางแทน
หยวนชิงหลิงจำเรื่องที่เห็นเงาร่างในจวนท่านชายสี่เมื่อคืนวานได้ นางรู้ว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดไปเอง บางทีนั่นอาจจะเป็นพระชายาชินเฟิงอันในอีกหลายปีให้หลัง ที่ตั้งใจกลับมาเยี่ยมดูบรรดาคนที่นางห่วงใย
หลังจากเชิญพระชายาให้ไปนั่งที่ห้องโถงหลัก พร้อมกับยกชาไปต้อนรับแล้ว พระชายาก็พูดถึงจุดประสงค์ที่มาตรง ๆ ว่า “พรุ่งนี้พวกเราจะกลับไปสักครั้ง เจ้ามีอะไรที่ต้องการให้ข้าส่งต่อหรือมีคำพูดอะไรให้ข้านำกลับไปหรือไม่?”
“ท่านจะกลับไปรึ?” หยวนชิงหลิงตกใจจนผงะ นางไม่ได้บอกว่าจะอยู่ที่นี่หรอกหรือ?
“มีธุระนิดหน่อย ต้องกลับไปสักครั้ง แต่จะกลับมาอยู่นะ” พระชายาพูด
“โอ้!” หยวนชิงหลิงค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมา เพราะถ้านางไม่กลับมาแล้วจริง ๆ ท่านอ๋องจะไม่โมโหโกรธาแทบตายเลยรึ?
“หรือไม่เจ้าก็ลองถามเจ้าห้าดูว่า เขาต้องการฝากคำพูดอะไรไปให้เด็ก ๆ หรือไม่ ข้าได้ยินเสด็จปู่ใหญ่ของเจ้าบอกว่า เมื่อคืนพวกเขาคุยกัน เจ้าห้าเอาแต่พูดถึงลูก ๆ อยู่ตลอดเลย คาดว่าเขาคงจะคิดถึงลูก ๆ แทบแย่แล้ว"
“ได้ หลังจากนี้ข้าจะลองถามเขาดู ท่านจะกลับไปเมื่อไหร่รึ? ไปทำอะไรล่ะ?”
“พาฉู่เสี่ยวอู่กลับไปตรวจร่างกาย เมื่อคืนหลังจากที่เขากลับไป เขาก็เอาแต่บ่นว่าปวดหัว พอข้าสอบถามโดยละเอียดถึงรู้ว่าช่วงนี้เขามักจะปวดหัวบ่อย ๆ อันที่จริง เขาควรจะกลับไปตรวจอาการตั้งนานแล้ว ข้าปรึกษากับคุณย่าของเจ้าแล้ว นางก็แนะนำว่าให้กลับไปตรวจสอบดูอีกทีจะดีกว่า ดังนั้นจึงไม่อยากชักช้าเสียเวลา คิดว่าจะไปเลยทันที” พระชายาตอบ
“ปวดหัว? หนักมากหรือไม่?” หยวนชิงหลิงเริ่มเป็นกังวล
พระชายาตอบว่า “ป้องกันไว้ก่อน เผื่อมีบางอย่างไม่ดี ดังนั้นเลยต้องไปตรวจให้เร็วที่สุด ถ้ารู้ปัญหาก็จะได้รักษาได้ทันท่วงที”
หยวนชิงหลิงพยักหน้าอย่างร้อนรน “ใช่ ใช่แล้ว ถ้าอย่างนั้น โสวฝู่ต้องรบกวนท่านเป็นธุระแล้ว ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ”
พระชายาปรายตามองนางแวบหนึ่ง “การที่เจ้ามาพูดอะไรแบบนี้กับข้า มันทำให้ข้ารู้สึกไม่ชินเอาเสียเลย เด็ก ๆ ที่ข้าดูแลมาตั้งแต่เล็กจนโต ... ช่างเถอะ อย่างไรก็เคยขาดกันไป"
หยวนชิงหลิงมองออกว่า พระชายามีความรู้สึกเสียดายอยู่ เป็นความเสียดายที่นางไม่ได้อยู่เคียงข้างพวกเขาตลอดเวลา
แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ตอนนี้พวกเขาก็ได้ใช้ชีวิตบั้นปลายด้วยกันแล้ว
หยวนชิงหลิงถามว่า "อู๋ซ่างหวงกับเซียวเหยากงจะไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ?"
พระชายาตอบว่า “ทันทีที่พวกเขาได้ยินว่าจะพาฉู่เสี่ยวอู่ไปตรวจร่างกาย ก็รีบเก็บข้าวของกันทันทีเลยเชียวล่ะ”
หยวนชิงหลิงหลุดหัวเราะ ใช่แล้ว พวกเขาตกลงกันไว้แล้วว่า จะเดินหน้าหรือถอยหลังก็จะไปด้วยกัน พวกเขาย่อมตามไปด้วยเป็นธรรมดา
เมื่อเจ้าห้ากลับมากินมื้อกลางวัน หยวนชิงหลิงก็พูดเรื่องที่พระชายาจะกลับไปให้เขาฟัง แล้วถามเขาว่าเขามีคำพูดอะไรที่จะฝากไปให้เด็ก ๆ หรือไม่
หยู่เหวินเห้ามีคำที่อยากพูดเป็นหมื่นเป็นพันคำ แต่เมื่อเขาเขียนลงไป กลับบอกให้ทุกคนตั้งใจเรียน อย่าสร้างปัญหา และไม่ต้องคิดถึงทางบ้านกับพ่อมากจนเกินไปนัก จากนั้น เนื้อหาที่เหลือก็ใช้เรื่องของน้องสาวมาเขียนเติมพื้นที่ให้เต็ม เพื่อไม่ให้จดหมายดูมีคำที่น้อยจนเกินไป
หลังจากเขียนจดหมายเสร็จ ก็สั่งให้กู้ซือนำไปส่งให้พระชายาด้วยตัวเอง
วันรุ่งขึ้น กลุ่มของพระชายาก็ออกเดินทางไปทะเลสาบจิ้ง
สามวันต่อมา จดหมายก็ถูกส่งไปถึงมือเด็ก ๆ พวกเด็ก ๆ ต่างรีบเข้ามาแย่งกันอ่าน โดยเฉพาะส่วนที่เกี่ยวกับน้องสาว ที่อ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ ทำให้คิดถึงน้องสาวขึ้นมา
แต่สุดท้าย ซาลาเปากลับหลุดขำออกมา พูดว่า “พ่อบอกว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องคิดถึงเขามากเกินไป พวกเราไม่ได้คิดถึงเขาเสียหน่อย พ่อชอบสำคัญตัวเองผิดอยู่เรื่อยเลย”
ทังหยวนเอามือท้าวคาง "ข้าคิดถึงน้องสาวมากเลย"
เมื่อทังหยวนพูดแบบนั้น เด็ก ๆ ที่เหลือก็พากันท้าวคาง จริงด้วย คิดถึงน้องสาวจังเลย ถ้าน้องสาวอยู่ที่นี่ด้วยจะดีสักแค่ไหนนะ
ในคืนนี้เอง นักฆ่าหลายคนแทรกซึมเข้าไปในวังหลวง ทั้งยังลอบเข้าไปในตำหนักเสี้ยวเยว่ ทหารองครักษ์ประจำพระองค์กับนักฆ่าต่อสู้กันอย่างรุนแรง หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงก็ถูกทำให้ตกใจตื่นไปด้วย หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นแต่งตัว มู่หรูกงกงสาวเท้าเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ฝ่าบาท มีนักฆ่าลอบเข้ามาในวัง แต่จำนวนคนไม่มากนัก ทหารองครักษ์ประจำพระองค์สามารถจัดการได้ ฝ่าบาทโปรดวางพระทัย”
หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว "ทำไมเข้าไปในตำหนักเสี้ยวเยว่แล้วก็ยังไม่รู้?"
“วิชาตัวเบาของศัตรูดีเกินไป บวกกับดึกมากแล้ว ทหารรักษาพระองค์ไม่รู้ตัวไปชั่วขณะ ขอฝ่าบาทโปรดทรงประทานอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ” มู่หรูกงกงชันเข่าข้างหนึ่งแล้วตอบ
“ทางเจ้าหญิงมีใครเฝ้าคุ้มครองอยู่บ้าง?”
มู่หรูกงกงตอบว่า “ฝ่าบาทโปรดวางพระทัย พวกนักฆ่าไม่เคยไปที่นั่น หลังจากที่กู้ซือพบนักฆ่า ก็รีบส่งคนไปคุ้มครองพวกเขาทันที เจ้าหญิงจะต้องไม่เป็นไรแน่ นักฆ่าเหล่านี้ดีแค่วิชาตัวเบาเท่านั้น กระหม่อมเห็นใต้เท้ากู้ซือสามารถคุมตัวพวกนั้นได้เกือบหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
ดวงตาของหยู่เหวินเห้าหนักอึ้งจมดิ่ง "ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ให้จับเป็น ข้าจะสอบสวนด้วยตัวเอง!"
วังหลวงมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา มีทหารลาดตระเวนอยู่ทุกทิศทุกทาง มันไม่ง่ายที่นักฆ่าจะเข้ามา เว้นเสียแต่ว่าจะมีคนจงใจทำให้เกิดช่องโหว่ แล้วปล่อยมือสังหารเข้ามา
หยวนชิงหลิงก็คลุมเสื้อคลุมเดินเข้ามา พูดว่า "ข้าจะไปดูกวากวาเสียหน่อย"
“ได้ ข้าจะไปกับเจ้า!” หยู่เหวินเห้าตอบ
ทั้งคู่รีบเดินไปตามทางเดิน ตรงไปยังห้องของกวากวา จึงเห็นว่ามีทหารรักษารักษาพระองค์กว่าสิบนายคอยคุ้มครองทางเข้า หมาป่าหิมะกับเจ้าเสือก็อยู่ที่นั่น เมื่อทหารเห็นพวกเขา ก็รีบคุกเข่าลงถวายการคำนับ
“ข้างในมีการเคลื่อนไหวหรือไม่? ทำให้เจ้าหญิงตกใจตื่นหรือไม่?” หยู่เหวินเห้าถามอย่างกังวล
ทหารตอบว่า “ทูลฝ่าบาท นักฆ่าไม่เคยมาที่นี่พ่ะย่ะค่ะ ตอนที่พวกกระหม่อมมาถึง ล้วนเคลื่อนไหวเบามาก คาดว่าไม่ได้ปลุกให้องค์หญิงตกใจตื่น รวมถึงแม่นมก็ไม่ตื่นเช่นกัน เจ้าหญิงคงจะยังหลับสนิทอยู่ในเวลานี้พ่ะย่ะค่ะ "
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน
OMG ไม่คิดว่าจะอ่านจบ 2105 หน้าสุดปัง เรื่องสนุกมาก ดำเนินเรื่องได้น่าติดตาม มีความเรียลจนบางตอนมีน้ำตาซึมตามเพีาะความประทับใจ สนุกมากจริงๆทอยากให้มีภาคลูกไปบ้าง...
กลับมาอ่านอีกครั้ง สนุกจริง...
สนุกมากค่ะ มีต่อไหมคะ...
สองขาของหยู่เหวินเห้าก็คดงอคุกเข่าลงอย่างช่วยไม่ได้ เอ่ยอย่างไม่เต็มใจเลยสักนิดว่า “ลูกยินดียอมรับโทษทัณฑ์ที่เหลือของเสด็จพ่อ ชอบข้อความบทนี้ตลกดีคะพระเอก ตอน 394...
1...
1...
เพิ่งอ่านได้ 2ร้อยกว่าหน้า สนุกน่าติดตามมาก แต่ทั้งเรื่องมี2พันกว่าหน้า ทำไงจะอ่านจบ...
ขอบคุณผู้แต่ง และ novelones มากๆค่ะ ดีที่สุด อ่านรอบที่ 4 แล้วก็ยังสนุกครบรส ❤️...
เรื่องนี้ถือว่าสมบูรณ์มากสนุกต้นถึงจบ อยากให้เป็นซีรี่ย์...
สนุก ตลกดี เนื้อเรื่องชวนติดตามแต่คำผิดเยอะไปหน่อยค่ะ...