บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1536

หลังจากบรรดาพี่น้องสะใภ้เดินเล่นกันในสวนได้ครู่หนึ่ง ก็เข้าไปนั่งคุยกันในศาลา ทั้งยังสั่งให้คนไปเชิญองค์หญิงมาร่วมวงด้วย

องค์หญิงเป็นห่วงแม่สามี คืนนี้แม่สามีมีความสุขมากจนดื่มไปหลายจอก นางจึงยุ่งอยู่กับการดูแลรวมถึงรอให้แม่สามีหลับไปก่อน นางถึงค่อยตามมาได้

"เสียงหัวเราะดังลั่นเชียว คุยอะไรกันอยู่หรือ? ทำไมถึงสนุกสนานกันได้ขนาดนี้ล่ะ?" องค์หญิงเดินเข้ามา ได้เห็นทุกคนหัวเราะจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ นางจึงอดถามไม่ได้

หยวนหย่งอี้หัวเราะพลางพูดว่า “พี่สะใภ้รองของเจ้าน่ะสิ เสพติดพูดจาสัปดนเสียแล้ว พวกเราจะเปลี่ยนเรื่องก็ไม่ยอมให้เปลี่ยน นางเอาแต่รั้นจะพูดไม่เลิก”

“โอ๋?” องค์หญิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหัวเราะออกมา “หลายวันนี้ฮูหยินใหญ่มาตรวจชีพจรให้แม่สามีของข้า กับช่วยปรับสมดุลร่างกาย ยังได้ยินนางสั่งยาอีกขนานหนึ่งให้ส่งไปที่จวนอ๋องเพื่อเปลี่ยนยาเดิมที่กิน บอกว่าพี่รองกินยาได้ระยะหนึ่งแล้ว จำเป็นต้องเปลี่ยนยาอีกขนาน ข้ายังคิดอยู่เลยว่าพี่รองสุขภาพไม่ดี จึงถามฮูหยินใหญ่ ฮูหยินใหญ่บอกว่าพี่รองต้องบำรุงร่างกายด้านนั้นขึ้นอีกหน่อย ไม่แน่ว่าบางทีอาจจะยังมีลูกได้อีกคน”

ทุกคนหันไปมองพระชายาซุนด้วยความประหลาดใจ เห็นท่าทางของนางเขินอายขึ้นมา ต่างก็อดหัวเราะไม่ได้ หรงเยว่หัวเราะร่าพลางหยอกนางไปประโยคหนึ่ง “มิน่าล่ะ ถึงได้เอาแต่พูดถึงเรื่องนี้ไม่เลิก ที่แท้ก็เหมือนได้เป็นเจ้าสาวมือใหม่ทุกคืนนี่เอง"

“พี่สะใภ้รอง เจ้าอยากคลอดอีกสักคนหรือไม่?” หยวนหย่งอี้ถาม

พระชายาซุนหน้าแดง กลอกตามองบนใส่ทุกคน “คลอดอะไรล่ะ? ยังจะคลอดอะไรได้อีก? จนอายุขนาดนี้แล้ว ขืนคลอดอีกไม่กลัวถูกคนเขาหัวเราะเยาะเอาหรือ? มีลูกเมื่อแก่แท้ ๆ พวกเจ้าไม่ลองถามฮูหยินเหยาดูล่ะ นางเพิ่งจะแต่งงานกับฮุ่ยเทียนไม่นาน ฮุ่ยเทียนไม่มีลูก อยากจะมีสักคนหรือไม่ล่ะ?”

ฮูหยินเหยาพูดอย่างสงบนิ่ง "ฮุ่ยเทียนมองว่า เมิ่งถงกับเมิ่งเยว่เป็นลูกสาวของตัวเองมาตั้งนานแล้ว ข้าจะคลอดอีกหรือไม่ เขาไม่สนใจนักหรอก"

“เจ้าก็ยังไม่แก่หรอกนะ ยังคลอดได้อีก!” หยวนหย่งอี้พูด

"แล้วแต่วาสนาเถอะ แต่เราคุยกันแล้วว่าจะไม่คลอด!" ฮูหยินเหยาพูด

ทุกคนหัวเราะ แล้วหันไปมองหยวนชิงหลิง

หนังศีรษะของหยวนชิงหลิงถึงกับชาหนึบ "ยังจะให้ข้าคลอดอีกรึ? ฆ่าข้าให้ตายเถอะ!"

“เจ้าไม่จำเป็นต้องคลอดอีกแล้วจริง ๆ นั่นล่ะ ในด้านการคลอดลูกน่ะ เจ้าถือว่าเป็นความภาคภูมิใจของเป่ยถังได้เลยเชียวล่ะ” หรงเยว่พูดติดตลก

เมื่อเห็นว่าหัวข้อนี้ถูกเบี่ยงไปหาหยวนชิงหลิงอีกครั้ง พระชายาซุนก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที "ใช่แล้ว ต่อให้เจ้าอยากคลอดอีกก็คลอดไม่ได้แล้วล่ะ ตอนนี้เจ้าห้ายุ่งมาก น่ากลัวว่าคงจะไม่มีเวลาสนใจเรื่องนั้นสักเท่าไหร่ อย่างไรก็อายุมากแล้ว คงเทียบกับตอนหนุ่มแน่นปึ๋งปั๋งไม่ได้หรอก”

“เอาอีกแล้วรึ? ช่วยด้วยเถอะ ทำไมเจ้าห้าถึงเปลี่ยนเป็นแก่จนหมดน้ำยาไปเสียแล้วล่ะ? นี่ข้าแทบจะถูกเจ้าทำให้โกรธจนอกแตกตายแล้วจริง ๆ” หยวนชิงหลิงหัวเราะอย่างหนักจนแข้งขาอ่อนไปหมด ใครก็ได้ ช่วยมาปิดปากที่เอาแต่พูดเรื่องสัปดนของพระชายาซุนให้หน่อยเถอะ

ทุกคนรวมหัวกันต่อต้านพระชายาซุน ฝ่ายพระชายาซุนก็ไม่ยอมรับมุก คอยจ้องแต่จะเปลี่ยนหัวข้อกลับไปเรื่องเดิมให้จงได้

หยวนชิงหลิงหัวเราะไปพลาง ก็นึกขึ้นมาได้ว่า นับตั้งแต่ที่เด็ก ๆ ไปยุคปัจจุบัน นางกับเจ้าห้าก็มีเรื่องนั้นกันน้อยลงมาก ยกเว้นแค่คืนนั้นที่นางกลับมาถึง

นางเอียงหน้าไปข้าง ๆ เมื่อก่อนไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน เจ้าห้าก็ยังไม่เคยลืมเรื่องนี้ หรือจะเป็นไปได้จริง ๆ ว่า เวลานี้เจ้าห้าแม้จะมีใจแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงแล้ว ? หรือเจ้าห้าจะแก่แล้วจริง ๆ?

เดิมเรื่องนี้เป็นแค่เรื่องล้อเล่นขำ ๆ แต่หยวนชิงหลิงกลับให้ความสำคัญอย่างจริงจังขึ้นมาแล้ว

หลังจากพวกผู้ชายคุยเรื่องงานจบ พวกเขาก็ส่งคนไปแจ้งว่าพวกเขากำลังจะกลับแล้ว บรรดาพี่น้องสะใภ้ทุกคนก็ออกไป ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปอยู่ข้าง ๆ สามีของตน หลังจากกล่าวลา ทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับไป

บนรถม้าระหว่างขากลับ บนรถม้าจุดตะเกียงดวงหนึ่ง แสงไฟสาดส่องใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา หยู่เหวินเห้าหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง กุมมือของหยวนชิงหลิงไว้ ราวกับว่าเขากำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง หยวนชิงหลิงก็ไม่ได้รบกวนเขา ได้แต่จ้องมองเขาอย่างเงียบ ๆ

เจ้าห้าผอมลงเล็กน้อย ทั้งยังดูซีดเซียวไปบ้าง แต่ยังไม่มีวี่แววของความชรา คิ้วตาเชิดยกสูง เมื่อยกยิ้มมุมปาก มองไม่เห็นรอยเหี่ยวย่น ใบหน้าหล่อเหลาไม่เปลี่ยน ท่าทางฮึกเหิมดังเดิม ดูแก่ตรงไหนกัน?

หยวนชิงหลิงไม่พอใจอย่างยิ่งที่พระชายาซุนมาว่าเจ้าห้าแก่ ผู้หญิงปากร้ายคนนี้นี่นะ นับวันก็ยิ่งไม่น่าคบขึ้นทุกที ๆ แล้ว

เจ้าห้าลืมตาขึ้น ดวงตาดำขลับสะท้อนใบหน้าอันงดงามของนาง ลึกซึ้งและชวนเสน่หา

"ทำไมเอาแต่มองหน้าข้าไม่ยอมพูดยอมจา?"