บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1553

ความคิดของอ๋องเว่ยสวยงามมาก พากวากวาพักอยู่ที่นี่สองวัน จากนั้นก็กลับ ถือว่าได้มาเห็นเมืองโร่ตูแล้ว

ส่วนหยู่เหวินเจ๋อหลานก็ทำตามแต่โดยดี สองวันมานี้ปล่อยให้พวกเขาพาตนไปเดินในเมือง ครั้นเห็นอะไรที่ไม่ดี อ๋องเว่ยก็จะแต่งเรื่องขึ้นมาอธิบายว่าเหตุใดคนผู้นั้นจึงต้องทำเช่นนี้

อย่างหากมีคนลักขโมย อ๋องเว่ยก็จะอธิบายว่า “คนผู้นี้ข้ารู้จัก บ้านเขาจนมาก มีแม่ชราอายุแปดสิบ มีปากที่อ้าปากรอป้อนอาหารอีกแปดคน รอให้เขาเลี้ยงดู จนด้วยหนทางจึงต้องขโมย”

อ๋องอานรับผิดชอบไปตามคนที่ขโมย จากนั้นก็นำเงินกลับมา

ครั้นเห็นการวิวาท อ๋องเว่ยก็อธิบายว่า “เมืองโร่ตูเป็นเมืองที่สนับสนุนศาสตร์ป้องกันตัว ทุกคนรักในการฝึกยุทธ์ ชอบเรียนรู้ศิลปะป้องกันตัวตามท้องถนนเป็นประจำ เออ...สองสามคนนี้ที่เจ้าเห็นว่าถูกตีจนหัวแตกเลือดออก พวกเขารู้ว่าฝีมือตนสู้คนอื่นไม่ได้ กลับไปก็จะหมั่นเพียรฝึกฝน”

“ทำไมขอทานที่ขาเน่าจึงวิ่งได้น่ะหรือ? เออ...น่าอัศจรรย์จริง เมืองโร่ตูก็เป็นเมืองที่มีเรื่องอัศจรรย์เช่นนี้แหละ”

“ยาที่ร้านยาแพงมาก? มิผิด ยาพวกนี้แพงมาก อย่างไรก็ขนส่งมาไกล ค่าขนส่งแพง”

“นางพวกนี้ที่สวมใส่น้อยชิ้นก็เพราะอากาศร้อนมาก เจ้าดูไม่ได้ รีบหันหน้าไปเร็ว”

หยู่เหวินเจ๋อหลานผงกศีรษะอย่างเอ๋อๆ ใสซื่อบริสุทธิ์ ยอมรับการอธิบายของอ๋องเว่ย เมื่อวานตอนที่มาก็ได้เห็นแล้ว เสด็จลุงคิดจะลบความทรงจำของนางหรืออย่างไร?

มิน่าเล่า ตอนนี้ถึงชนะใจเสด็จป้าไม่ได้สักที ดูท่าสมองต้องมีปัญหาแน่

อ๋องเว่ยกลบเกลื่อนหยู่เหวินเจ๋อหลานเช่นนี้ไปสองวัน แล้วจึงบอกว่าจะพานางกลับ

หยู่เหวินเจ๋อหลานก็ไม่คัดค้าน บอกให้แม่นางโจวเตรียมอาหารโต๊ะหนึ่ง กินอาหารกับทุกคนแล้วก็จะออกเดินทาง

แม่นางโจวรับคำไวมาก แม้เจ้าเมืองจะไม่มีประโยชน์อะไร แต่มาหนหนึ่งยังได้ทหารสองพันนาย ดังนั้นรับรองดีๆ สักมื้อก็ยังถือว่าคุ้มค่า

นางคิดว่าเด็กชอบกิน จึงสั่งให้ห้องครัวเตรียมอาหารสวยงามมากมาย ปกตินางไม่กล้ากินที่บรรจงขนาดนี้ และไม่จำเป็นต้องกินเช่นนี้ด้วย เพราะต่างเป็นคนทำงานหยาบ

แม่นางโจวเอาใจเด็กไม่เป็น ดีที่กวากวาจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว ต่อไปไม่ต้องรับรองอีก

อาหารมื้อนี้หยู่เหวินเจ๋อหลานกินอย่างมีความสุขมาก เอาแต่รินสุราให้เสด็จลุงทั้งสอง

สุราที่หลานสาวรินให้กับมือ เสด็จลุงทั้งสองไหนเลยจะบอกปัดได้? แม้จะกินอาหารแล้วเดินทาง แต่ก็ยังต้องดื่มให้สะใจ

ดื่มจนเมาเจ็ดแปดส่วนก็เตรียมออกเดินทาง หยู่เหวินเจ๋อหลานควบม้าอยู่ด้านหน้า ผู้ติดตามประคองพวกเขาที่เป็นคนเมา จากนั้นพวกเขาทั้งกลุ่มก็ออกจากเมือง

แม่นางโจวโล่งอก เอ่ยกับข่งเยี่ยนคนสนิทมือดีข้างกายว่า “นายน้อยมาครั้งนี้ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ หวังแต่อีกหน่อยนางเติบใหญ่แล้วจะแบกรับภาระได้”

ข่งเยี่ยนหัวเราะเยาะ “เกรงแต่นางจะไม่มาเมืองโร่ตูอีก เราช่วยนางดูแลก็พอ อย่างไรตอนนี้เมืองเส็งเคร็งนี่ก็ไม่ได้เก็บภาษี”

แม่นางโจวหัวเราะเอ่ย “เจ้าพูดถูก เมืองเส็งเคร็งนี่ใครจะอยากมาเล่า? เจ้าหญิงที่ถูกดูแลจนเคยชินเช่นนี้จะอยู่ในที่แบบนี้ได้อย่างไร? หวังว่าราชสำนักจะส่งแม่ทัพเก่งกาจมาสักคนสองคน แบ่งเบาภาระพวกเราสักหน่อย ชีวิตเช่นนี้ไม่มีที่สิ้นสุด เหนื่อยใจจริงๆ”

ข่งเยี่ยนมองนาง “คำพูดนี้แม่นางเอ่ยกับข้าได้ แต่อย่าให้คนระดับล่างได้ยินเชียว ท่านยังบอกว่าเหนื่อย เช่นนั้นทุกคนจะทนต่อได้อย่างไรเล่า?”

ไม่นางโจวตบบ่านาง ถอนใจ “ข้าก็พูดแต่กับเจ้าเท่านั้น ระบายความทุกข์ ไหนเลยจะกล้าพูดกับพวกนาง”

รอยยิ้มแม่นางโจวค่อยๆ เลือนไป เคลื่อนนัยน์ตาขมขื่นลงล่าง ครั้งนั้นพาพวกนางมา หรือจะตัดสินใจผิดจริง

“ไปกันเถอะ ไปลาดตระเวนสักหน่อย ช่วงนี้โจรพวกนั้นเริ่มมีความเคลื่อนไหวอีกแล้ว เราต้องทำการป้องกันล่วงหน้า” ข่งเยี่ยนเอ่ย