บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1555

โจรไร้หลักแหล่งทางตะวันออกมีทั้งหมดสามร้อยกว่าคน โหดเหี้ยมเป็นที่สุด แต่จำนวนคนก็น้อยที่สุดเช่นกัน

คนเหล่านี้ชั่วช้าสามานย์อย่างยิ่งยวด ฉุดคร่าหญิงสาวชิงทรัพย์ ทำทุกอย่าง ชุดดำล้วนทำให้ชาวบ้านต้องอกสั่นขวัญแขวน

แต่วันนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นวันตายของพวกเขาแล้ว

กลองหนังทางตะวันออกถูกตีดังขึ้น

ทั่วทั้งเขาลั่งซานต่างได้ยินเสียงกลองนี้ ครั้นโจรภูเขาได้ยินแล้วก็มาทันที รู้ว่าพวกเขาจะลงเขาแล้วจึงรอส่วนแบ่ง

แต่พอพวกเขามาถึง กลับเห็นเผิง (*สัตว์ในเทพนิยายจีน เทียบได้กับครุฑในพุทธศาสนา) บินอยู่กลางอากาศ บนเผิงตัวนั้นมีแม่นางน้อยนั่งอยู่คนหนึ่ง ความสูงประมาณสามสิบจั้ง แต่กลับมองไม่เห็นโฉมหน้าของนาง เห็นเพียงแสงไฟในดวงตา

รังโจรทางตะวันออกลุกเป็นไฟ เป็นเพลิงที่ลุกโชนโดยไม่รู้สาเหตุ

ไม่มีใครเห็นว่าไหม้ได้อย่างไร แม้แต่โจรที่ยืนอยู่ข้างกำแพงไม้ไผ่ก็รู้สึกเพียงตัวร้อนๆ ครั้นแหงนหน้าก็เห็นไฟทะยานขึ้นฟ้าแล้ว

โจรภูเขาและโจรไร้หลักแหล่งต่างตกใจหน้าถอดสี ไม่มีเวลาสนใจว่าแม่นางน้อยผู้นั้นคือใคร รีบเข้าสถานที่เกิดเพลิงจะดับไฟทันที เพราะที่นี่เป็นค่ายใหญ่ของพวกเขา หากเพลิงลามออกไป เขาลั่งซานก็จะถูกเผาจนวอดวาย

แต่ไฟเหล่านี้กลับไม่อาจดับได้ ทั้งยังค่อยๆ ลามออกไป แพล็บเดียวก็กลายเป็นวงอัคคี ด้านนอกไม่ไหม้ แต่ก็ออกไปไม่ได้ พวกเขาถูกขังให้อยู่ในทะเลเพลิง

จู่ๆ เสียงของแม่นางน้อยก็ดังขึ้น เสียงไม่ดัง แต่ท่ามกลางเสียงโอดครวญร่ำไห้กลับได้ยินชัด “พวกเจ้ายึดเขาลั่งซาน เข่นฆ่าประชาชน วันนี้ต้องตายอยู่ในทะเลเพลิง เป็นกงกรรมแห่งฟ้า ตอบสนองความชั่ว ข้าจะถามพวกเจ้า พวกเจ้ารู้ความผิดแล้วหรือยัง?”

ลักษณะเพลิงแปลกเช่นนี้ ทั้งยังเห็นเด็กสาวนั่งอยู่บนตัวเผิงอีก ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา อันที่จริงคนชั่วช้าจะงมงายมากที่สุด ทันใดนั้นก็คุกเข่าลงร้องขอชีวิต ปากก็ว่า “ข้ารู้ความผิดแล้ว เรารู้ความผิดแล้ว ท่านเซียนโปรดไว้ชีวิตด้วย”

แต่มีสองสามคนในนั้นแอบหยิบดาบหยิบกระบี่ รอให้เด็กสาวลงมาก็จะฆ่านางซะ

และเป็นเช่นนั้นจริง ครั้นเผิงค่อยๆ ร่อนลง พวกเขาก็เงยหน้า เห็นรอยยิ้มเด็กสาวบริสุทธิ์ไร้พิษภัย ถูกแสงไฟสะท้อนจนส่องสว่าง แต่หน้าตาอ่อนโยนมีเมตตานั้น กลับเอ่ยคำพูดที่อำมหิตที่สุด “ในเมื่อพวกเจ้ารู้ความผิดแล้ว เช่นนั้นก็วางใจไปตายเถอะ!”

“ข้าจะฆ่าเจ้า!”

มีคนจำนวนหนึ่งกดฟันกรอดถือดาบมุ่งเข้ามา ฟันมาทางเจ๋อหลาน

ทันใดนั้นนกฟีนิกซ์ก็โฉบลงมาจากอากาศ เพลิงไหม้ทวีความรุนแรงขึ้น ไฟโหมพัดกระพือ ครั้งนี้เผาทุกหลังคาเรือน สิ่งของ วงอัคคีล้อมทุกสิ่ง ล้วนถูกเผาเป็นจุณ ทว่าต้นไม้ใบหญ้าด้านข้างกลับไม่ได้รับผลกระทบสักนิด

โจรบนเขาลั่งซาน เหนือใต้ออกตก ทุกคนล้วนจมอยู่ในทะเลเพลิง ไม่มีผู้รอดชีวิต

นี่เป็นการล้างบางแบบถอนรากถอนโคน

ก่อนจบชีวิตโจรภูเขาและโจรไร้หลักแหล่งต่างไม่อยากจะเชื่อ ว่าสาวน้อยที่หน้าตาอ่อนโยนเช่นนั้นจะโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้

กระทั่งพวกแม่นางโจวและข่งเยี่ยนมาถึง เพลิงไฟไหม้ก็สงบลงแล้ว

แม่นางโจวพบม้าของเจ๋อหลานอยู่ที่ตีนเขา รู้ว่านางขึ้นเขา วินาทีที่เห็นม้า แม่นางโจวก็ตกใจจนหัวใจแทบจะหลุดออกมา

แต่เมื่อนางเห็นนายน้อยกับนกฟีนิกซ์ยืนนับจำนวนศพอยู่ท่ามกลางกองซากเพลิงแล้ว นางก็รู้สึกหายใจติดขัดหนักขึ้นมา

การปิดล้อมหลายปี มีแต่สูญเสียกำลังทหาร แต่กลับไม่อาจสังหารศัตรูได้

ทว่านายน้อยกลับสังหารโจรภูเขาและโจรไร้หลักแหล่งทั้งหมดบนภูเขา?

นี่เป็นไปไม่ได้ ต้องเกิดไฟภูเขาขึ้นพอดีแน่ พวกโจรหนีไม่ทัน ก็เลยตายอยู่ในกองเพลิงนั้นกระมัง

นางยอมที่จะเชื่ออย่างหลัง

แต่ครั้นนางเห็นดวงตานายน้อยมีเปลวเพลิงวิบวับ นางก็รู้ว่าอย่างแรกสิจึงจะถูก

นางนึกถึงหูหมิงที่มาเมืองโร่ตูเมื่อก่อนหน้านี้ เขาเคยบอกว่านายน้อยของเมืองโร่ตูวางเพลิงได้ ตอนนั้นนางรู้สึกเพียงหูหมิงพูดจาเลอะเทอะ แต่กลับไม่คิดว่าจะเป็นจริง

เจ๋อหลานค่อยๆ เดินขึ้นหน้า เงยหน้า แล้วเอ่ยเสียงเบา “ข้าหิวแล้ว!”

นางสะกดความตระหนก แล้วค่อยๆ เดินมา ยื่นมือ พยายามควบคุมเสียง แต่กลับแปร่งไปเล็กน้อย “เจ้าหญิง เราลงเขากันเถอะเพคะ ไปเสวยของอร่อย”

มือของเจ๋อหลานวางอยู่ในฝ่ามือของแม่นางโจว แม่นางโจวมีความคิดจะดึงมือกลับตามสัญชาตญาณ ร้อนเหลือเกิน