บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1559

ครั้นหูหมิงได้ฟังข้อเสนอของเจ๋อหลานแล้วก็ตกใจจนเบิกตาโพลงไม่หยุด “ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ! ไม่ได้เด็ดขาด ข้อเสนอนี้ไม่ดีสักนิด!”

ใบหน้าน้อยๆ ของเจ๋อหลานขมึงตึง เอ่ย “หูหมิง นี่คือคำสั่ง!”

ปกตินางมักจะอ่อนโยน แต่หากขมึงตึงขึ้นมากลับมีความน่าเกรงขามอย่างที่ไม่อาจมองข้าม

ดวงตาหูหมิงจดจ้อง เอ่ยอย่างยากลำบาก “คำสั่งก็ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ อันตรายเกินไป”

“หากเจ้าไม่ทำ ข้าก็จะหาคนอื่น เรื่องที่ข้าตัดสินใจแล้ว ไม่เคยเปลี่ยน” เจ๋อหลานเอ่ยเรียบ

หูหมิงมองแม่นางโจวที่อุ้มพิราบ เคืองเล็กน้อย “เจ้าไยไม่เตือนเล่า?”

แม่นางโจวรู้ว่าเรื่องนี้ไม่อาจเกลี้ยกล่อมนายน้อยได้ นางทำหน้าขมึงตึงแล้ว ไหนเลยจะเปลี่ยนได้อีก จึงหันตัวแล้วเอ่ย “ตัวข้ามีภารกิจอยู่ ข้าต้องไปตุ๋นพิราบแล้ว”

“น้ำแดง!” เจ๋อหลานแก้ไข

“เพคะ ข้าน้อยจะไปทำพิราบน้ำแดงแล้ว” แม่นางโจวสาวเท้าเดินจากไป

เจ๋อหลานที่กินพิราบแล้ว เตรียมการเรียบร้อยพร้อมสรรพ หูหมิงยังอย่างพูดเกลี้ยกล่อม แต่เจ๋อหลานยื่นคำขาด “เจ้าไม่ทำก็มีคนอื่นทำ”

หูหมิงเดือดจัด เหตุใดเจ้าหญิงน้อยจึงเอาแต่ใจเช่นนี้?

ข่งเยี่ยนเตือนหูหมิงอยู่ด้านข้าง “ใต้เท้าหู เจ้าหญิงน้อยทรงเก่งมาก ข้าน้อยเชื่อว่าเจ้าหญิงจะกลับมาได้อย่างปลอดภัย โจรบนเขาลั่งซานยังถูกเจ้าหญิงกำจัดด้วยองค์เอง พวกเราแค่ไปนับศพทีหลังเท่านั้น”

หูหมิงย่อมรู้ความเก่งกาจของเจ๋อหลานดี ตอนที่นางขวบกว่าก็รู้จักเผาบ้านแล้ว

แต่หากผิดพลาดจะทำอย่างไร? พลังวางเพลิงอะไรพวกนั้น ฟังดูแล้วไม่น่าเชื่อถือ รู้สึกอย่างกับจะหมดพลังได้ทุกเมื่อ

เขาเอ่ยแข็งกร้าว “ข้าไม่เห็นด้วยแน่นอน ฆ่าข้าให้ตายก็ไม่เห็นด้วย”

เรื่องนี้ไม่ต้องพูดให้มากความอีก ถึงตายก็ไม่ยอม!

ค่ำวันถัดมา หูหมิงสวมชุดดำ แอบเข้าจวน แต่นอกจากเขาแล้วยังมียอดฝีมืออีกนามหนึ่งเข้ามาด้วย เห็นชัดว่ามาเพื่อเจ๋อหลาน เป็นศัตรูมุ่งร้าย

หูหมิงคิดแผนการได้พลัน กดเสียงต่ำ “เจ้าก็มาเพื่อความร่ำรวย ไยเราไม่ร่วมมือกันเล่า? ได้เงินมาก็แบ่งกัน”

นี่ย่อมเพื่อลดความเสี่ยง ได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากอ๋องเจิ่นกั๋วแคว้นจิน และจะได้ไม่ถูกชิงไประหว่างทาง เพราะคนที่ลักลอบเข้าจวนได้ต้องมีวรยุทธ์สูงแน่ ทั้งตลอดทางที่ออกเมืองยังต้องพบกับคนอื่นๆ ที่ต้องการเงินรางวัล ตัวคนเดียวยากจะรับมือ หาคนช่วยเพิ่มสักคนก็ดี เป้าหมายเดียวกันก็สู้กับคนอื่นร่วมกันได้

อีกฝ่ายเห็นหูหมิงฝีมือว่องไว และไม่คิดแย่งชิงให้มาก ดังนั้นจึงเห็นด้วย

ทั้งสองลักลอบเข้าจวน ท่าทางหูหมิงราวกับมาดูลาดเลาก่อนแล้ว ตรงดิ่งไปที่ห้องของเจ๋อหลานทันที ล้วงควันสลบออกมา ใช้นิ้วมือเจาะกระดาษหน้าต่าง

ผ่านไปพักหนึ่ง หูหมิงก็ผลักประตูเข้าไป คนผู้นั้นรีบตามติดๆ ในห้องมืดสนิท มีหญิงนางหนึ่งเฝ้ายามกลางคืนฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะ เด็กสาวบนเตียงก็เงียบนิ่งเช่นกัน

หูหมิงอุ้มเจ๋อหลานขึ้นมา กดเสียงต่ำ “ไป”

หูหมิงพาอีกคนมาด้วย รถม้ารอรับอยู่ด้านนอก ทั้งสองเพิ่งข้ามกำแพงออกไปก็ได้ยินเสียงตะโกนตามหลัง “ใครน่ะ? ใคร?!”

จากนั้น...เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นอย่างร้อนรน หูหมิงรีบเอ่ย “รีบไป ออกนอกเมือง!”

เขาอุ้มเจ๋อหลานกระโดดขึ้นรถม้า คนผู้นั้นก็รีบกระโดดขึ้นไปเช่นกัน คนขับรถม้าลงแซ่ จากไปอย่างรวดเร็ว

รถม้าออกนอกเมืองไม่ได้ ดังนั้นจึงทิ้งรถม้าไว้ที่เขาทางเหนือ แล้วทั้งสองก็ใช้ผ้าห่มอุ้มเจ๋อหลานข้ามภูเขาไป

การไปแคว้นจินไม่จำเป็นต้องออกนอกเมืองเสมอไป ขอเพียงกล้าข้ามภูเขาลูกนี้ก็สามารถถึงชายแดนแคว้นจินได้ แคว้นจินสร้างเมืองอยู่ทางนี้ แม้ยังไม่ย้ายเมืองมา แต่ก็สร้างจวนเรียบร้อยแล้ว และอ๋องเจิ่นกั๋วกับฮ่องเต้องค์น้อยก็อยู่ที่จวนนั่น

ระหว่างทางแลกเปลี่ยนชื่อแซ่กัน คนผู้นั้นชื่อหลางโถว ส่วนหูหมิงก็บอกไปว่าตนชื่อทังหมิง เห็นชัดว่าทั้งสองกลบเกลื่อนชื่อแซ่ แต่ก็ไม่มีใครซักไซ้ เพียงแต่จินตนาการว่าสำเร็จแล้วก็จะได้แบ่งเงินกัน

ระหว่างทางที่ข้ามเขา หลางโถวเสนอตัวจะหามเจ้าเมืองน้อย หูหมิงปฏิเสธพลัน เจ้าหญิงสูงสั่งดั่งทองพันชั่ง จะให้คนผู้นี้แตะต้องได้อย่างไร?