บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 156

หยู่เหวินเห้า เอามือกุมหัวไว้ พยายามรวบรวมสติของตนเอง ยกมือขึ้นอย่างไม่มีแรงอยู่หลายครั้ง พร้อมพูดขึ้นอย่างไม่ชัดเจนว่า “คนที่ไม่เกี่ยวข้อง ออกไปให้หมด“

มามากับฉี่หลอ จึงรีบพากันออกไป พร้อมทั้งปิดประตู

หยู่เหวินเห้ามองดูนาง อย่างค่อนข้างตื่นเต้น “เจ้า…..เจ้าห้ามโกรธ”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ได้โกรธ”

“เจ้าโกหก” หยู่เหวินเห้า คิดถึงสถานการณ์คืนก่อนหน้านี้ที่ตนเองพบเจอ นางบอกว่าไม่โกรธสิแปลก

“เจ้าเมามากแล้ว”

เขาตบลงบนโต๊ะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ได้เมา”

หยวนชิงหลิง มองดูฝ่ามือของเขา ตบโต๊ะจนมือแดงบวม จึงพูดขึ้นว่า “ช่างเถอะ ข้าไม่โกรธแล้ว”

“เจ้าตรงโกรธอยู่แน่ ข้าไม่เชื่อเจ้า” หยู่เหวินเห้ากล่าวหา อาศัยเพราะกำลังเมาอยู่จึงระบายพูดออกมาว่า “เป็นเพราะเจ้าคะยั้นคะยอถามข้า ข้าก็พูดปฏิเสธแล้ว เจ้าก็ยังรบเร้าถามอีก”

“ได้ ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรถาม”หยวนชิงหลิงไม่ถือสาเขา สองวันนี้ นางเองก็ทรมาน

หยู่เหวินเห้า เริ่มเข้าสู่โหมดการพูดพล่อยว่า “ถามได้ แต่อย่าคะยั้นคะยอ ข้าก็บอกแล้วไม่มี เจ้ายังไม่เชื่อ ยังจะถามอีก”

หยวนชิงหลิงก็อดไม่ได้ พูดขึ้นว่า “ถ้าข้าไม่คะยั้นคะยอ เจ้าก็ไม่ยอมพูดนิ”

“ข้าก็พูดแล้วว่าไม่มี”นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

นางทนไม่ไหว จึงพูดขึ้นอย่างดื้อรั้นว่า “แต่ความจริงเจ้ามี”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “ไม่มี เพราะเจ้าหัวเราะเยาะข้า ข้าก็เลยบอกว่ามี”

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “หมายความว่ายังไง? อะไรคือข้าหัวเราะเยาะ เจ้าถึงมี? ถ้าข้าไม่หัวเราะเจ้า ก็จะไม่มีหรือ?”

“ไม่มี”หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นทีละคำ แววตายังคงเต็มไปด้วยความกล่าวหา

“พร้อมขอคำชี้แจง”หยวนชิงหลิงมองดูเขา

หยู่เหวินเห้าคอหด ถึงแม้จะมึนเมา แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะร้อนไปทั้งใบหน้า และพูดขึ้นว่า “ไม่ว่ายังไงก็ไม่มี”

หยวนชิงหลิงโบกมือพูดขึ้นว่า “ได้ ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่มี”

“เจ้าไม่เชื่อ” เขาหันมาพร้อมกลิ่นหึ่งเหล้า หรี่ตาจ้องมองดูนางพร้อมพูดว่า “ผู้หญิงโกหก”

หยวนชิงหลิงกลั้นลมหายใจไว้ ช่างเถอะ อดไม่ไหว นางตบโต๊ะ เพราะเบิกตาโตพูดขึ้นว่า “พูดมา มีหรือไม่มี”

เขาก้มหน้าก้มตาพูดขึ้นว่า“ไม่มี”ทำไมต้องดุขนาดนี้?

“องค์ชายทุกคนล้วนต้องมี นี่เป็น กฎธรรมเนียมภายในวัง เจ้าพูดเอง” หยวนชิงหลิงพูด อีกครั้งอย่างเสียงดัง

หยู่เหวินเห้าอึ้งไปสักพักแล้วพูดขึ้นว่า “ เสด็จแม่จ่ายเงิน ปลอบโยนเสด็จพ่อ”

“ทำไม?” หยวนชิงหลิงอึ้ง

หยู่เหวินเห้าหันหน้าไปอย่างเก้อเขิน พร้อมพูดว่า “นางข้าหลวงคนนั้นอัปลักษณ์”

หยวนชิงหลิงมองดูเขา อย่างแทบไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง และพูดขึ้นว่า “อัปลักษณ์มาก เจ้าบอกว่ารูปร่างหน้าตาดีอย่างที่สุดไม่ใช่หรือ?”

“นั่นเป็นความเห็นของเสด็จพ่อ แต่ข้าเห็นว่าอัปลักษณ์มาก” หยู่เหวินเห้าพูดอธิบาย

หยวนชิงหลิงค่อนข้างไม่อยากเชื่อแล้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่เจ้ายังจำได้ว่า นางชื่อหลีเอ๋อ”

“พูดคุยกันอยู่ในตำหนักเฉยๆสามวัน ใครจะจำไม่ได้?” หยู่เหวินเห้ารู้สึกอยากอ้วกออกมาเป็นเลือด โกรธจนมึนหัว โกรธจนตาลายแล้ว

ที่จริงหยวนชิงหลิงไม่ได้ถือสาเรื่องนี้แล้ว แต่ผู้ชายวัยรุ่นปกติคนหนึ่ง มีประเคนถึงขนาดนั้นแล้ว จะแค่พูดคุยกันได้อย่างไร?

“เจ้าไม่ได้รังเกียจที่นางอัปลักษณ์ แต่เพราะตอนนั้นในใจเจ้ามีฉู่หมิงชุ่ยใช่ไหม?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น

“ไม่เคยคิด” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น แต่ท่าทีค่อนข้างแปลกประหลาด

หยวนชิงหลิงมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “คืนก่อนที่ข้าจะได้รับบาดเจ็บหนึ่งวัน เจ้ามีอะไรกับข้าเป็นครั้งแรกหรือ? เจ้าพูดความจริงออกมา ข้าไม่โกรธ”

หยู่เหวินเห้าส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่”

หยวนชิงหลิงลุกขึ้นยืน หันตัวจะเดินออกไป

หยู่เหวินเห้ากระโดดขึ้นมาพูดขึ้นว่า “เจ้าโกหกอีกแล้ว เจ้าบอกว่าจะไม่โกรธ”

หยวนชิงหลิงยื่นมือเปิดประตู หยู่เหวินเห้ากระโจนไปหา ด้วยความที่ยืนไม่นิ่ง จึงล้มลงบนพื้น แต่ยังไม่ลืมที่จะพูดอธิบายว่า “ครั้งแรกเป็นฮองเฮาบังคับให้พวกเราอยู่ด้วยกันครั้งแรก”

เอ่อ ใช่

หยวนชิงหลิงรีบประคองเขาขึ้นมา พร้อมพูดว่า “ข้าไม่ได้โกรธ ข้าแค่อยากดูว่า น้ำยาแก้เมาของลู่หยาเสร็จแล้วหรือยัง? ข้าบอกแล้วว่าไม่โกรธก็จะไม่โกรธ”

หยู่เหวินเห้าก้มหัว แล้วก็กัดตรงข้อมือของนาง