บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1566

หลังจากท่านพ่อกลับไปแล้ว ลูกทั้งห้าคนก็เตรียมเก็บข้าวของกลับไป

ซาลาเปาที่เป็นพี่ใหญ่ ก็ค่อนข้างเคร่งขรึมขึ้นมาแล้ว ก่อนจะเดินทางได้กำชับกับพวกเขา อย่าได้ก่อเรื่องอะไรขึ้น อย่าทำให้ท่านพ่อกับท่านแม่ทุกข์ใจ ไม่เช่นนั้น เขาจะกลับไปใช้อำนาจของความเป็นพี่ใหญ่ สั่งสอน

แน่นอน คำพูดนี้ใช้สำหรับเตือนน้องชายทั้งสี่คนเท่านั้น ส่วนน้องสาว นั่นเป็นความอาลัยอาวรณ์มากมาย แล้วก็กำชับอย่างมากมายเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นคือมีการสัญญาว่าถ้าหากเขาเสร็จเรื่องทางนี้แล้ว จะรีบไปช่วยนางดูแลเมืองโร่ตูก่อนทันที

เจ๋อหลานเอ่ยอย่างน่ารักไร้เดียงสาว่า “พี่ใหญ่ เช่นนั้นพี่รีบมานะ ข้าจะรอพี่”

ซาลาเปากอดน้องสาวครั้งหนึ่ง “ได้ พี่ให้สัญญาเจ้า ไม่นาน ไม่นานพี่จะไปหาเจ้า ”

เจ๋อหลานพาน้องฟีนิกซ์จากไปอย่างอาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากไป ส่วนพี่ชายทั้งสี่คนนั้น ก็จากไปอย่างสง่างามแล้ว

เจ้าห้ากับหยวนชิงหลิงกลับไปถึงเมืองหลวงไม่กี่วัน พอดีกับที่ได้ประสบกับเรื่องที่น่าหนักใจเล็กน้อย

เจ้าหกนอกใจ

แน่นอนว่า หรงเยว่ไม่ได้พูดเช่นนี้ หรงเยว่บอกว่าเขาสนใจหญิงสาวที่อยู่ภายนอก เขาหวั่นไหวต่อหญิงอื่นแล้ว

ตอนที่หยวนชิงหลิงได้ยินหยวนหย่งอี้เข้ามาพูดในวัง หรงเยว่ได้ย้ายไปอยู่ที่จวนอ๋องฉู่แล้ว แม้แต่ลูกก็ไม่เอาไปด้วย

เรื่องนี้บานปลายไปใหญ่แล้ว แต่ว่า ไม่ว่าอย่างไรหยวนชิงหลิงก็ไม่เชื่อว่าเจ้าหกจะไปชอบหญิงอื่น เขานั้นรักหรงเยว่มากกว่าอะไร จะไปชอบหญิงอื่นได้อย่างไรกัน

ยังไม่ทันที่นางจะได้ทำความเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น หลู่ไท่เฟยก็เข้าวังมาหานาง

ใบหน้าของหลู่ไท่เฟยเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว นั่งลงแล้วก็ดึงตัวหยวนชิงหลิงพูดอย่างโมโหว่า “เจ้าต้องให้เจ้าห้าว่ากล่าวน้องชายของเขาบ้าง ช่างไร้น้ำใจเสียจริง หรงเยว่ดีกับเขาขนาดนี้ ทิ้งครอบครัวแต่งงานมาอยู่ที่นี่ ตอนนี้พอเห็นหญิงคนนั้นเข้า ก็เกิดบ้าขึ้นมา ไปมีค่ำคืนแห่งความสุขกับคนอื่น ยังถูกหรงเยว่จับได้คาหนังคาเขาอีกด้วย”

หยวนชิงหลิงอ้าปากตาค้าง “หา ตอนที่จับได้อยู่บนเตียงหรือ”

ไท่เฟยเอ่ยอย่างโมโหว่า “ไม่ใช่ ผลักประตูเข้าไปก็เห็นพวกเขาสองคนกำลังพลอดรักแลกแก้วกัน เจ้าว่ามันใช้ได้ที่ไหนกัน ช่างทำร้ายจิตใจกันจริงๆ”

เดิมทีหยวนชิงหลิงคิดว่าเรื่องนี้คงเป็นไปไม่ได้ แต่เมื่อฟังสถานการณ์ตอนที่ถูกจับได้จากปากของหลู่ไท่เฟยแล้ว เช่นนั้นเรื่องนี้คงไม่มีทางแก้ตัวได้แล้ว

แต่ว่า อ๋องหวยจะเป็นคนเช่นนี้ไปได้อย่างไร

หลู่ไท่เฟยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห “ข้าเองก็อยากจะกลับไปแล้ว ไปอยู่กับหรงเยว่ที่จวนอ๋องฉู่เสียดีกว่า แต่ลูกยังอยู่ในจวน เจ้าว่าควรจะทำอย่างไรดี เด็กตัวเล็กแค่นี้ไม่มีแม่คอยอยู่ข้างๆ ได้อย่างไรกัน”

หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างนิ่งอึ้งว่า “ร้ายแรงขนาดนี้เชียวหรือ ท่านอย่าร้อนใจไป ข้าจะให้เจ้าห้าไปคุยกับน้องหก ข้าเองก็จะไปที่จวนอ๋องฉู่ คุยกับหรงเยว่ดู ถามให้ชัดเจน”

ไม่ใช่นางไม่เชื่อ เจ้าหกไม่ใช่คนเช่นนั้น

หลังจากส่งหลู่ไท่เฟยแล้ว หยวนชิงหลิงก็ไปยังห้องทรงพระอักษร หยู่เหวินเห้ากำลังปรึกษาหารืออยู่กับโสวฝู่เหลิ่ง นางรออยู่นอกประตูชั่วครู่ ก็เห็นเหลิ่งจิ้งเหยียนเดินออกมา เหลิ่งจิ้งเหยียนคำนับ “ฮองเฮา ”

“โสวฝู่ ”หยวนชิงหลิงคำนับกลับ “หมิงหยูกับหงเย่สบายดีหรือไม่”

เหลิ่งจิ้งเหยียนหลุบดวงตาที่หล่อเหลาลง “สบายดีพ่ะย่ะค่ะ”

“วันหลังพวกเราต้องรวมตัวกันสักครั้ง”หยวนชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม

เหลิ่งจิ้งเหยียนก็ยิ้มขึ้นมา “ดี”

เหลิ่งจิ้งเหยียนประสานมือกล่าวลา

มู่หรูกงกงเดินออกมา คำนับและพูดว่า “ฮองเฮาเสด็จ ฮ่องเต้เพิ่งจะปรึกษาเรื่องงานเสร็จ สามารถกินข้าวด้วยกันได้”